Alexander het alfamannetje
Met verbazing heb ik gekeken naar de debatten die de afgelopen weken gehouden zijn in de Tweede Kamer, met name het verantwoordingsdebat en het Kunduz-debat, ook wel begrotingsakkoorddebat of lenteakkoorddebat genoemd door mensen die de werkelijkheid kleuriger voor willen stellen dan zij is. Dat zijn niet van die onverbeterlijke glas-halfvol-types, maar dat zijn mensen die je knollen voor citroenen willen verkopen. Mensen die weten dat de kleur van de toekomst zwart is en alleen nog voorkomt in de tinten diep, inkt en git, maar het desondanks doen voorkomen of de kleuren van de regenboog erbij verbleken alsof je de mooiste diamant in je handen houdt.
Mijn verbazing ging niet over het debat zelf, dat was hoogst voorspelbaar. Het enige wat er vreemd aan was, waren de partijen die elkaar in de haren vlogen en de partijen die elkaar steunden, maar dat was bij het bereiken van het Kunduzakkoord al te voorspellen. Dat geen van de partijen ook maar een millimeter zouden wijken van hun standpunten was ook te voorspellen. Wat niet te voorspellen was, was de opkomst en ondergang van twee politici. Opeens stond hij daar, de nieuwe leider van de Tweede Kamer, het nieuwe alfamannetje van de politieke apenrots: Alexander Pechtold.
Jaren heeft hij Wilders aangevallen, uit een vreemd soort rechtvaardigheidsgevoel, zonder dat het wat uitmaakte. Wilders keek hem minachtend aan en vertelde wat hij kwijt wilde en verder zei hij niets. En dat maakte Pechtold kwaad. Het maakte hem machteloos, want zijn argumenten vielen dood tegen de muur van arrogantie die Wilders opgetrokken had. Wilders debatteerde anders dan men tot dan toe gewoon was en daar had niemand een antwoord op. Tot de afgelopen debatten dan, daar waren de rollen omgedraaid.
Niet dat Geert Wilders opeens spraakzaam was geworden, absoluut niet. Hij wilde niet eens toegeven dat hij zeven weken bezig was geweest met overleg in het Catshuis over een begrotingsakkoord. Hij bleef maar herhalen dat zijn handtekening er niet onder stond en dat er daarom geen sprake was van een akkoord, daarbij volledig voorbijgaand aan het feit dat heel Nederland getuige was geweest van het dagelijkse toneelstukje van de gedoogcoalitie. Een akkoord was er dan misschien niet gekomen, ontkennen dat je er mee bezig bent geweest is natuurlijk volslagen waanzin.
Het verschil was dat het Pechtold opeens niet meer uitmaakte dat er geen antwoorden kwamen. Hij gaf zelf de antwoorden wel in de vorm van zijn vragen. Nu was hij degene die Wilders arrogant benaderde en hem in de hoek zette, als een jongetje dat jarenlang gepest was en nu doorhad dat zijn bullebak helemaal niets voorstelde en dat liet zien ook. Hij liet zien dat al zijn dreigementen loos waren en hij eigenlijk net zo bang en onwetend is als de anderen, maar schreeuwt om zijn eigen angst niet te hoeven horen. Het zwijgen en halsstarrig weigeren te antwoorden van Wilders had opeens geen effect meer. Hij is zijn momentum kwijt. Wilders heeft zijn beste tijd gehad en hij weet het zelf ook. Zijn presentatie was net zo leeg als zijn woorden. Wij dat, wij dit, wij helemaal niets. Hij heeft zijn kans gehad en deze verprutst.
Het leek allemaal zo mooi voor hem uit te pakken met de gedoogcoalitie. Geen verantwoordelijkheid, maar wel zijn punten doordrukken. Wel de lusten, niet de lasten. En toen moest er extra bezuinigd worden. Op dat moment, nou ja na zeven weken, kreeg Geert Wilders door dat als zijn handtekening onder het akkoord zou komen te staan, hij er ook voor verantwoordelijk zou worden gehouden. Dan had de hele oppositie op hem ingehakt, zoals hij nu op de oppositie in had willen hakken. Willen, want hij is machteloos geworden. En degene die hij volledig in zijn macht had, Alexander Pechtold, is hem plotseling de baas geworden. De baas geworden doordat hij wel de verantwoordelijkheid wilde nemen om een akkoord te sluiten en er ook achter te gaan staan.
Pechtold is de onbetwiste leider van zijn partij, terwijl de overige partijen van binnenuit uitgehold worden. Bij de PvdA was er eerst het gedoe rondom het lijsttrekkerschap van Diederik Samson en daarna de dolksteek in de rug van Pronk, die hem verweet te afwachtend te zijn bij de totstandkoming van het Kunduzakkoord. Dan is er ToenLinks dat elkaar de tent uitvecht om te zien wie de partij het laatste zetje over de afgrond mag geven, terwijl Sap op eigen kracht met dit en het eerste, originele Kunduzakkoord de nog overgebleven achterban volledig van de partij wist te vervreemden. Als klap op de vuurpijl wil Dibi de partij nog opheffen ook en op laten gaan in een grote linkse partij. Kan iemand Tofik wakker schudden en hem even vertellen dat dat niet gaat lukken?
Wiegel valt Rutte aan omdat hij een akkoord gesloten heeft met de vijand en Rutte zelf komt niet verder dan dezelfde ontkenning die Wilders steeds tentoonspreidt. Het CDA is nog steeds zoekende en het valt te hopen dat ze het nooit meer zullen vinden. En met de SP kan of wil niemand zakendoen, hun op het partijcongres gedane handreiking om water bij de wijn te willen doen ten spijt. Koning Alexander, wie had dat ooit gedacht. En dan mocht hij ook nog aan de hand van tante Bea en oom Mark mee naar het verre Amerika om daar kennis te maken en ingelijfd te worden bij de Illuminati, de New World Order, de happy few die de echte heerschappij over de wereld hebben. Blijft ik nog met één vraag zitten: heeft hij zijn nieuw verworven status nou te danken aan het feit dat hij mee mocht naar de Bilderbergconferentie, of is zijn plotselinge sterke optreden er nou de reden van dat hij mee mocht. Waarschijnlijk het eerste.
