Uitgekleed bij Parkheuvel
Even met GroenLinks gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. Mevrouw Sap in de buurt?”
De telefoniste zei me, dat ze een gesprek met Jolande Sap afraadde. Maar daar liet ik mij niet door van mijn stuk brengen. “Sap! Aan de telefoon! Nu! Onmiddellijk!” Bedeesd sprak de telefoniste haar verontschuldigingen uit, en verbond mij door met de geplaagde fractievoorzitter, die mij snibbig vroeg, wat ik van haar wilde. “Wat ik van je wil? Niets. Rare gnoom die je bent! Een beetje tegen die Tofik Dibi zeggen, dat je hem zijn gooi naar het lijsttrekkerschap afraadt? Schaam je je niet?” De geminachte volksvertegenwoordiger stelde dat zo’n gooi naar het lijsttrekkerschap zich wel eens tegen de heer Dibi kon keren, dus dat haar advies aan hem om er van af te zien oprecht was gemeend. Ik was niet onder de indruk: “Rot toch op met die onzin. Een beetje tegen je opponent zeggen dat ‘ie maar beter van de strijd kan afzien. Zodat je zelf als enige kandidaat-lijsttrekker overblijft. Schaam je!” Jolande gilde dat het gewoon beter is, want bij debatjes loop je het risico, elkaar te beschadigen. En daar had ik beet: “Beschadigen, ja. Wil je nou echt met droge ogen beweren dat jij niemand wilt beschadigen? Je hebt net je handtekening gezet onder dat Achterkamertjesakkoord, waardoor de zwaksten in de samenleving opeens een eigen risico van 450 euro hebben als ze ziek worden. En dan beweren dat je niemand wilt beschadigen? Schei toch uit!” Jolande Sap brieste in de telefoon dat ik met mijn kritiek GroenLinks kwaad deed. Dat klopte: “Zeker! Ik doe GroenLinks zeker kwaad, door de vinger op de zere plek te leggen. Een partijleider die alle concurrenten uit de weg wil, om vervolgens een rondje schijndemocratie naar Noord-Koreaanse snit erdoor te jassen, ja, zo’n partij zie ik het liefst van het electorale speelveld worden weggevaagd.” Beledigd hing de apparatsjik op. Mooi zo.
Niet te geloven, hoe partijen als GroenLinks hun ideologische veren zo kunnen afschudden. Hoe van die rare clubs de armen in ons land de crisis laten betalen, in ruil voor het door middel van als ontwikkelingsgeld vermomde omkoperij allerlei kwalijke dictaturen in het zadel laten houden. Heerlijk om te zien hoe allerlei politiek voetvolk zich in actualiteitenprogramma’s in de vreemdste bochten wringt, in een uiterste poging, hun wangedrag te rechtvaardigen. Of die leuke grap van Wilders: die gaat naar de rechter om een democratisch besluit van de Tweede Kamer tegen te houden. Zijn hulpje daarbij: Brammetje Moszkowicz. Maffiamaatje en verdediger van allerlei schoftentuig.
Die Bram. Het familiebedrijf uitgetrapt wegens allerlei malversaties, die in de Vrij Nederland van deze week nader worden toegelicht. Prachtig voorbeeld van hoe een glamour-advocaat helemaal kan ontsporen. En nu dan verkering met die blonde van Omroep WNL, u weet wel, waar ook de nieuwe Max Blokzijl (we kennen hem als Joost Eerdmans) achter de microfoon zijn ranzige praatjes mag houden. Zelf ben ik als columnist zo nu en dan niet vies van een rondje populisme-voor-het-goede-doel, maar die Eerdmans… Maar goed, terug naar huize Moszkowicz. Die blonde mevrouw, die denkt dat anderhalve ton per jaar een modaal inkomen is… Dan wek je toch het vermoeden dat Brammetje raar doet met geld?
Nu is Brammetje Moszkowicz niet de enige die raar doet met geld. Restaurant Parkheuvel in Rotterdam. Ook zoiets. Mensen hadden een cadeaubon gekregen voor een viergangendiner met wijnarrangement ter waarde van een paar honderd euro. Lekker aan tafel. Lekker smullen, lekker wijntje erbij, Nog meer lekker smullen, nog een wijntje. Hartstikke leuk. Tot het tijd werd om te vertrekken. Kregen de gasten een rekening. Van een tientje. Voor twee glazen wijn. Want die zaten niet bij het arrangement. Volkomen terecht weigerden de gasten principieel te betalen. Dus werd de politie gebeld. Die gaf volkomen terecht de gasten gelijk. Ze hadden nooit kunnen weten dat de aangeboden wijn niet bij het wijnarrangement hoorde. Restaurantbezoekers zijn nu eenmaal per definitie niet helderziend. Dus staat ‘Patron Cuisinier’ (dat is gewoon een kapsonesuitdrukking voor eigenaar/kok) Erik van Loo totaal voor lul. Kapsoneskok. Van Loo die nietsvermoedende gasten probeert een poot uit te draaien. Voor je het weet, word je dus uitgekleed bij de sjoemelaar van de Parkheuvel. En als dat niet lukt, schuimbekkend de politie bellen. Als het voedsel in die ballentent net zo snel is aangebrand als die Erik van Loo, dan weet ik wel waar ik niet moet wezen voor een fatsoenlijk bord vreten. Mag ik Van Loo nog even citeren? Ja? Fijn. “Het is hier geen friettent.” Daarmee suggereert hij dus, dat zijn nietsvermoedende gasten sukkels zijn die nog nooit een fatsoenlijk restaurant van binnen hebben gezien. Hoe erg wil je je gasten schofferen… Je zou die Erik van Loo toch in zijn eigen kapsoneskeuken een pollepel in z’n kapsonesreet stoppen en dan drie keer ronddraaien? Etoile brune manège. Maar wat ik misschien wel nóg erger vind, is dat de zogenaamd onafhankelijke recensiesite Ien’s het vernietigende commentaar van de gasten in kwestie van de site heeft verwijderd. Mooi. We eten nooit meer bij Parkheuvel en we kijken nooit meer op Ien’s.
