De Tweede Kamer debatteerde. Of niet?

‘Zie je nou wel, Mark! Ik zei toch dat de houdbaarheidsdatum van het kabinet veel minder dan vier jaar zou zijn met Wilders.’ Dat moeten ongeveer de eerste woorden van Bea zijn geweest toen Mark gisteren het ontslag van zijn team kwam aanbieden.

In alle toonaangevende buitenlandse kranten werd natuurlijk gereageerd zoals je kon verwachten. Er werd even fijntjes gewezen op de grote bekken van Jan Kees en Mark over de strenge Europese begrotingsregels. Ik was echt benieuwd hoe Mark de Tweede Kamer vandaag uitleg zou geven over wat er was gebeurd en hoe de partijen nu verder zouden willen gaan. Gezien de partijpolitieke praatjes die gisteren al werden geuit had ik niet veel hoop op een daadkrachtige Tweede Kamer. Eentje, die Europa, de financiële markten, de kredietbeoordelaars en de consumenten eens even zouden bewijzen dat ze ook zonder regering het land in een stabiele situatie kunnen brengen. Eentje, die tegelijkertijd zou kunnen besluiten tot de broodnodige hervormingen. Een uiterst interessant debat dus.

Het leek me niet eens moeilijk om eruit te komen. Iedereen weet dat de hypotheekrenteaftrek nu eindelijk eens moet worden aangepakt, dat de AOW-leeftijd eerder omhoog moet en dat de zorgkosten moeten worden aangepakt. Als ze naar EenVandaag van gisteren hadden gekeken, dan hadden ze geweten dat de mensen in het land het met die eerste twee hervormingen eens waren en dat die ook wilden dat er over de bezuinigingen al voor de verkiezingen zou worden besloten. Ik dacht dat ze er over de hypotheerenteaftrek en de AOW-leeftijd vandaag wel uit zouden komen, maar zouden ze het ook aandurven om al voor de nieuwe verkiezingen fors te bezuinigen?

Ik ging er dus eens goed voor zitten vanmiddag.
Om twee uur begon het debat en om kwart voor vier, na Roemer, ben ik deze column gaan schrijven. Ik had toen meer dan anderhalf uur naar verkiezingspraatjes zitten kijken. Want er was maar heel weinig echt interessant: we krijgen in september verkiezingen, over lange termijnmaatregelen kan snel overeenstemming worden bereikt, maar over de bezuinigingen in de basisbegroting die al voor de verkiezingen moet worden gemaakt, zal men het niet op tijd eens worden. Het grote twistpunt is namelijk het maximale begrotingstekort van 3%.

De PvdA, SP en PVV zijn in ieder geval tegen een te star handhaven van de 3% en CDA, VVD, D66 en CU zijn in ieder geval voor de 3%. Waarschijnlijk zal Brinkman tegen zijn, tenzij hij voor wil stemmen om Wilders te pesten. De SGP zal wel voor zijn. Het kan dus afhangen van GroenLinks en de Partij voor de Dieren. Dan zou het wel eens kunnen betekenen dat een meerderheid tegen de handhaving van die 3% is. Dat kan mogelijk financiële consequenties hebben. We kunnen van Europa een boete krijgen, de rente die Nederland moet betalen voor zijn leningen kan oplopen en de kredietbeoordelaars kunnen ons de triple A-status ontnemen.
Aan de andere kant betekent handhaving van de 3% dat er veel moet worden bezuinigd. Wat dat betreft had Wilders gelijk. Het enige probleem met hem is, dat hij niet wil bezuinigen op de korte termijn, maar wel op de lange termijn ‘al dat gedoe’ over duurzaamheid wil afschaffen. Hij wil dus nu de ouderen redden, maar legt de rekening bij de jongeren.
En wat betekenen de 3% bezuinigingen uit het plan van het Catshuis nu eigenlijk?

Die 3% vasthouden wil zeggen dat je over de ruggen van de burgers diegene tevreden gaat stellen, die de crisis hebben veroorzaakt.

Het gaat ook helemaal niet om die 3%. Die 3% is ook niet van Brussel, maar van onszelf. Maar het gaat uiteindelijk natuurlijk om de 0% of om een begrotingsoverschot. Ik zie me al bij mijn vrouw aankomen met de mededeling dat we de komende jaren stelselmatig 3% tekort gaan komen op ons huishoudgeld. Die zou meteen uit onze coalitie stappen.
Alle partijen zouden er dus het beste naar kunnen streven om bezuinigingen en hervormingen te vinden die de burgers niet al te zwaar treffen, zodat ze nog wat verse aardbeien en straks asperges kunnen blijven kopen een een weekje met de kinderen naar de Efteling kunnen gaan. En als de partijen dat dan zodanig kunnen doen dat ze kunnen aantonen met een stappenplan in de komende jaren naar de 0% te gaan, dan blijven de mannen met de dure pakken ook ‘in the mood(y’s)’. Want het toverwoord voor Europa, de financiële markten, de kredietbeoordelaars en de consumenten is: vertrouwen.

Maar wat zag ik vanmiddag?
Diederik Samsom en Stef Blok die een beetje aan het kissebissen waren over het verleden. Sybrand van Haersma Buma vermomd als Geert Wilders, Geert Wilders als toekomstig lijsttrekker van de SP, Emiel Roemer….helemaal niet gezien, behalve bij zijn verkiezingspraatje. De ware oppositieleider ten tijde van Job Cohen was opvallend afwezig in de debatten en las daarna enigszins hakkelend zijn uitgeschreven praatje op. Hij was dus vermomd als Job Cohen of had een zware nacht gehad. En de minister-president en de viceminister-president? Die zaten te ginnegappen en te twitteren. Of misschien speelden ze Wordfeud en zochten ze naar een woord dat veel punten scoort bij de drie keer woordwaarde. Misschien dat ‘sociaal’ een goede tip is.