Een gewaarschuwd ambtenaar telt voor... ?
Zwemmen in Tilburg is levensgevaarlijk en roestvrij staal doet ook niet wat je ervan zou verwachten. Twee feiten die eind vorig jaar proefondervindelijk bewezen werden ten koste van de vijf maanden oude Rosalie en haar ouders. Binnen een paar seconden lag hun prille gezinnetje aan puin toen een geluidsbox in een Tilburgs zwembad naar beneden donderde. En dat is allemaal de schuld van die roestvrijstalen bouten die hun naam geen eer aan doen.
Gisteren werd duidelijk dat de ophanging van de geluidsboxen al vijf jaar niet deugde. Vijf jaar! Niet vijf dagen, zodat je nog zou kunnen zeggen: ‘Sorry, ik was een weekje op vakantie’. Ook niet vijf maanden, toevallig net de leeftijd van het omgekomen slachtoffertje. Nee, vijf jaar. Die verroeststalen bouten en moeren hebben daar aan dat plafond van dat zwembad op hun gemak hun lustrum kunnen vieren.
In 2006 kwam de eerste waarschuwing. 2006, toen was Rosalie nog helemaal niet geboren. Waarschijnlijk zat ze nog niet eens in de planning. Sterker nog: misschien hadden haar ouders elkaar nog niet eens ontmoet, zaten ze nog op school of waren ze druiven aan het plukken in het buitenland. Enfin, ik weet bijna zeker dat de ouders van Rosalie toen nog helemaal niet konden voorzien dat ze vijf jaar later gezegend zouden worden met een prachtige dochter. Datzelfde kan helaas niet gezegd worden van de gemeente Tilburg met betrekking tot de vallende geluidsbox.
Oké, dan ben je dus ambtenaar in Tilburg en dan krijg je op een dag een waarschuwing dat die roestvrijstalen bouten dus niet zo roestvrij zijn als je mag aannemen. Maar goed, het loopt al tegen vijven en thuis zit moeder de vrouw met de warme pot op tafel. Morgen is er weer een dag, dan maar eens kijken aan wie je dit kunt afschuiven. De volgende dag – alsof de duvel ermee speelt - ligt er even zo vrolijk weer een berg papierwerk op je bureau en voor je het weet verdwijnt de waarschuwing onder een stapel andere ellende. Totdat er in 2009 weer een waarschuwing komt. Het hele kat-en-muisspelletje begint opnieuw. Wie doet wat en waarom niet? En opnieuw verdwijnt de waarschuwing in het archief met dit keer als extra argument dat het nu eenmaal crisis is. En ons ben zuunig, hè? Maar niet op onze burgers. Nou, driemaal is scheepsrecht dan? In april 2011 kwam er weer een waarschuwing, een dringende nog wel, waarin stond dat er sprake was van een hoog risico. Dat was in dezelfde tijd dat ergens anders in Tilburg een dolgelukkig aanstaand ouderpaar de knoop doorhakte: “Als het een meisje is, noemen we haar Rosalie.”
Intussen zwemt burgemeester Noordanus in schuldgevoel en spijtbetuigingen. En dat is erg nobel van hem, want het is tenslotte niet zijn schuld. Wel van de gemeente, dat wel. En omdat het de sterke schouders zijn die het boetekleed moeten dragen, doet hij dat namens Tilburg met verve. Daarbij staat het natuurlijk buiten kijf dat er disciplinaire maatregelen genomen zullen worden. Tikken op vingers en de komst op het welbekende matje, om maar eens wat rigoureuze voorbeelden te noemen. De burgemeester dreigt met extra functioneringsgesprekken en er is zelfs al iemand overgeplaatst. O, en de bouten en moeren zijn vervangen voor exemplaren van verzinkt staal. Uiteindelijk toch nog snel geregeld.
Vijf jaar lang deed de gemeente Tilburg erover om waarschuwingen te negeren, onderzoeksrapporten kwijt te maken, taken te delegeren, opdrachten te ontkennen en aan te nemen dat een ander het wel op zou lossen. Vijf jaar om het leven van een meisje dat nog niet eens geboren was toen de problemen begonnen, te redden. Intussen waart er in Tilburg een wrang grapje rond.
“Weet je wat het kost om in een Tilburgs zwembad te gaan zwemmen?”
“Je leven.”
