Het is maar film

Zelf heb ik er helemaal niets mee. Sterker nog: ik heb er eerder iets tegen. Mijn hele lijf slaat ervan op tilt en er is al leed genoeg in de wereld, dus ik begrijp niet dat mensen zich in hun vrije tijd niet liever voeden met love, peace and happiness. Of iets educatiefs. Maar ik woon niet alleen onder dit dak. Man en zoons hebben ook nog wat te zeggen. Ik zeg het niet vaak, maar in dit geval vind ik dat helaas. Hun argument dat het ‘toch maar film is’, heeft geen enkele vat op mij. Het zal wel te maken hebben met een bepaald testosteronniveau. Dat verklaart ook meteen waarom ik het niet begrijp, die voorliefde voor films als ‘Saw’ en ‘Hostel’ en al hun sequels.

We zijn tot een consensus gekomen: de heren bevredigen hun behoefte aan gruwelijk kijkmateriaal op momenten dat ik iets beters te doen heb. Ligt er weer eens zo’n angstaanjagend dvd-hoesje op de salontafel, dan plan ik een bezoek aan een vriendin of een rondje winkelen en haast me het huis uit. Bij thuiskomst vind ik dan een stel tevreden bankhangers die ontspannen verklaren dat ze enorm gelachen hebben. Ik zei het al: begrijpen doe ik het niet.

Een aantal weken geleden vertrok ik, met een winterzonnetje in mijn rug, richting markt. Te voet, want dat duurt lekker lang. Met mijn jas al aan, zwaaide ik nog even de huiskamer in, waar man en zoon al met de afstandsbediening in de aanslag zaten. “Ja, daaag, tot straks”, kon er nog net af. Toen ik een paar uur later met volle boodschappentassen weer binnenstapte, vond ik tot mijn verbazing twee zeer bedremmelde mannen op de bank en de televisie uit. “Ook wij hebben grenzen,” lichtten ze beduusd toe, “en die zijn vandaag overschreden.” Ze hadden de gruwelprent tien minuten de kans gegeven, daarna de fast forwardknop gebruikt om te kijken of het er beter op werd en na een kwartier besloten om het zilverkleurige schijfje maar weer snel op te bergen in zijn hoes. ‘The Human Centipede’ was kennelijk echt teveel van het ‘goede’.

Waren de martelingen in de Saw en Hostel-reeksen voor mij al de overtreffende trap, ‘The Human Centipede’ doet daar nog een schepje bovenop. Een korte synopsis uit de monden van mijn nog aangeslagen manvolk. Een doorgedraaide professor besluit zijn droom om een menselijke duizendpoot te creëren waar te maken. Hij kidnapt en drogeert een aantal mensen en maakt ze kop aan kont aan elkaar om zodoende één lange spijsvertering te realiseren. Voor mij is dit genoeg informatie, en ik zal u dus niet lastigvallen met nadere details, om te besluiten dit filmische werkje niet te gaan zien. Daar wil je toch geen beeld bij! Het concept – van landgenoot Tom Six - bleek toch de moeite van het uitmelken waard. Onlangs vernam ik dat deel drie in aantocht is.

Hoewel ik oprecht hoop dat de achternaam van de maker en bedenker geen voorbode is voor evenzoveel delen, is het voor mij een opluchting om u te kunnen melden dat de werkjes van Tom Six in huize Estherschrijft geen aftrek meer zullen vinden. Mijn mannen kennen hun grenzen. Hoera! En waar ik ook blij om ben, is dat meneer Six en consorten hun uitlaatklep hebben gevonden in het verfilmen van hun zieke hersenspinsels en niet – god verhoede – zich doodvervelend over straat zwerven. Ineens zie ik toch de waarde van de dooddoener die mijn man zo graag bezigt: “Het is maar film.”