Indiana Joan

Eurosongfestivalfans die nog nooit in Nederland zijn geweest, moeten zich inmiddels door de jaren heen toch wel een bijzonder vreemd beeld van die Hollanders hebben gevormd.
Zij zien de plaatjes van Amsterdam en stellen zich de rare snuiters voor die daar allemaal wonen: een troubadour met gitaar zingt zich vibrerend een weg door de Hollandse straatjes. Zij wordt op de voet gevolgd door een man die roept: ‘Wijs mij de weg!" Ook een dame sluit aan bij deze bizarre optocht en vraagt waar de zon is. De groep wordt groter en groter. Een meisje met een speeldoos voegt zich bij de groep. Een oude muzikant. Vier meisjes in zomerjurken en met blote voeten zorgen ervoor dat het geheel ritme heeft. Ze blijven rechtop in de wind staan en lijken bijna te zweven tussen hemel en aarde. ‘Ik hou van jou!', roepen ze naar elke voorbijganger. En kreten als: ‘Blijf zoals je bent!' en ‘Ik wil alles met je delen!' en ‘Jij bent mijn leven!' klinken vrolijk door de straten. Het lijkt wel vrede op aarde. Niemand heeft nog tijd voor ruzie en narigheid. Die lijken voorgoed voorbij. De vogels van Holland jubelen gelukzalig mee in de bijzondere optocht. Wat een dag. Wat een geluk. Het is een wonder. Althans: een beetje. Maar 't is oké, zo.

Wat moeten de Eurosongfestivalfans denken van onze taal? Ze moeten vast denken dat we niet goed snik zijn met ons ding-a-dong, ring-dinge-ding en sha-la-li sha-la-la. Ze zien ogenblikkelijk af van een taalcursus Nederlands, want dergelijke klanken zijn natuurlijk niet uit te stoten voor een buitenlander. Wat een mallemolen, dat Nederland!

Kleding. Ook daar hebben de Eurosongfestivalfans inmiddels een vreemd beeld van. Vroeger dacht men dat Hollanders altijd op klompen liepen en klederdracht droegen, nou, dat beeld is inmiddels wel wat bijgesteld. Nu denkt men dat de mannen in zilveren ruimtepakken rondbanjeren, en dat de meeste dames zó op de Wallen achter het raam zouden kunnen gaan zitten. Mijn man en ik waren onlangs in Parijs. We werden aangesproken door een paar Fransozen die wilden weten, waar we vandaan kwamen. Toen we vertelden dat we Nederlanders waren, geloofden ze ons niet. Wij droegen immers gewoon een spijkerbroek, een shirt, sokken en sportschoenen? Nee, dan waren we echt geen Nederlanders. Het waren Eurosongfestivalfans.

Ook moeten deze fans wel denken, dat er een groot wit huis in Nederland staat met zilveren deuren en kozijnen. Drie mannen in blingblingpakken wonen daar en kijken vertederd uit het raam. Want daar staat een meisje te zingen. Zij wordt begeleid door een draaiorgel. Leuk, naast het blingblinghuis staat een wigwam. Met daarin een heuse indiaan. Zij heet Joan. Maar de songfestivalfans kennen haar nog niet! Dat komt nog...

Tja. Ik dacht, dat we het ergste nu wel zo'n beetje gehad hadden... Maar dat komt dit jaar. Die Joan. Toen ze meedeed aan de Voice Of Holland, vond ik het een grappige, originele dame. Een jaren Peace and Love look en een bijzondere uitstraling. Helaas kwam ze niet zo ver. Maar eigenlijk was dat helemaal niet erg, want platenproducer Holger Schwedt beloofde aan Joan Franka, dat hij met haar een album zou gaan maken. En dit album komt in de loop van dit jaar uit. Arme Joan. Ze verheugt zich enorm op dit album, maar wil zich eerst op de voorbereidingen van het Eurosongfestival storten voordat ze aan haar carrière als singer/songwriter gaat beginnen. In mijn beleving een carrière die gedoemd is om te mislukken, juist omdát ze mee gaat doen aan deze happening. Het is niet voor niks, dat de grote talenten die ons land kent en die ook al bekende Nederlanders zijn, niet mee willen doen aan dit gebeuren. Als je op een slechte plaats eindigt, dan kan dit je carrière ook schaden, namelijk. Bovendien schijnt dat hele Eurosongfestival een vuil politiek spelletje te zijn.
Ik moet zeggen, vroeger vond ik het fantastisch. Dan zat ik ademloos te kijken en gaf ik elk deelnemend land punten. En er waren ook best leuke bijdrages uit Nederland. Zoals Bill van Dijk met ‘Jij en ik', Maggie MacNeal met ‘Amsterdam' en dat Frizzle Sizzle met ‘Alles heeft een ritme', had ook wel z'n charmes. Maar tegenwoordig schaam ik me voor mijn eigen land en kijk ik er ook maar niet meer naar.

De TROS organiseert elk jaar het Nationaal Songfestival. Ik kijk er niet naar. Maar doordat er veel getwitterd werd over deze finale, en omdat ik de bespottelijke foto's van Joan in haar indianenkostuum overal zag opduiken, werd ik toch nieuwsgierig. En ik werd vervuld met medelijden. Want wat moet die Joan Franka ondanks haar relaxte uitstraling een ontzettend moeilijke jeugd gehad hebben, zeg! En wat goed, dat ze dat nu allemaal aan het inhalen is. Net voordat ze het podium besteeg bij het Nationaal Songfestival, dacht ze vast aan het gesprekje dat ze ooit met haar moeder had gevoerd. Jaren en jaren geleden, maar ze herinnerde het zich nog als de dag van gisteren.
"Mama?"
"Ja, Joan?"
"De juf is bijna jarig, en dan mogen we allemaal verkleed op school komen. Ik wil zo graag een indianenpak, mag dat?"
Haar moeder was in lachen uitgebarsten. Nee, de flowerpowergenen had Joan bepaald niet van haar moeder.
"Verkleden? Ben je helemaal gek geworden? Daar doen wij in huize Franka niet aan! Wij kleden ons normaal. Als je zo nodig als indiaan verkleed wil gaan, dan doe je dat later maar lekker, als je volwassen bent! Voor mijn part ga je er dan mee op tv, maar hier in huis gelden mijn regels, en hier gebeurt het niet!"
Wat moet Joan een gloriemoment hebben gehad, toen ze zich nu éindelijk in haar indianenpak kon presenteren. Kijk, met zo'n droevig achtergrondverhaal, dan begint het toch enigszins begrijpelijk te worden. Maar het blijft stom. Maar het had nog veel erger kunnen zijn. Als Raffaëla Paton had gewonnen. Dat was geen Eurosongfestival, maar Pornosongfestival geworden. Tjonge, jonge, wat zag dat kind eruit, zeg! En dan nog beledigd zijn over de kritiek op haar outfit. Nou ja, outfitjé. Ik ben absoluut niet preuts aangelegd, maar dit ging me toch net iets te ver. Dan maar liever een indianenpak. Trouwens, als Joan die veren van haar tooi nou gewoon in haar reet steekt en een leuk jurkje koopt... Want als er meer over je kleding gesproken wordt dan over je liedje, dan moet je je maar eens achter je indianenoortje krabben!
Het liedje heeft Joan zelf geschreven en gecomponeerd. Ik vind het niet bijzonder, maar gelukkig ook niet heel slecht. Toch vond ik mijn inzending het best. Waarom is mijn liedje niet gekozen? Het past zo goed in de lijn van de Hollandse songfestivalbijdrages:

Dingle-do-do, Dingle-di-di
Songfestivals are not for me-hi!