Niets Voelen
En dan kom je terecht in een diep gat.Ik weet niet wat ik nu verder moet. Maar het vreemde is, ik voel eigenlijk niets. In ieder geval niet op het moment dat ik het te horen kreeg. Het knaagt aan me. Maar om de verkeerde redenen.
Ik baal ervan dat ik me slecht voel, omdat ik op dat moment geen gevoelens uit. Ik kijk naar de grond.
Met een statische uitdrukking, waar zelfs een levend standbeeld een voorbeeld aan kan nemen, zit ik daar lange tijd voor me uit te staren.
M'n moeder zit naast me.
Vrouwen. Die kunnen dat wél. Tranen stromen over haar wangen. Haar adem stokt bij elke poging die ze doet om te praten. Ik vind het erg dat ik zelf niet kan huilen. Ik wil huilen; m'n medeleven tonen. Ik sla maar een arm om haar heen, dat is tenminste iets.
Het nieuws kwam wel aan als een klap. Ik probeer me te realiseren wat ik ga missen in het leven. Ik forceer een traan. Ik zeg tegen mezelf dat ik moet huilen. Het werkt. Maar weer om de verkeerde reden. Ik voel me schuldig. 'Heb ik nou geen gevoel?'
De volgende dag besef ik het ineens. Hij is weg. Hij komt niet meer terug. Even voetballen met hem zit er niet meer in. Dat cadeautje wat ik voor hem gekocht had voor z'n verjaardag heeft ook geen nut meer. Tranen hoef ik niet meer te dwingen. Ik kijk naar de grond. Geluidloos stromen de tranen over mijn wangen. Ik staar voor me uit.
Ik kom terecht in een diep gat. Deze keer voelt het goed, wel een beetje dubbelop. Want ik ben eigenlijk blij. Blij dat ik me slecht voel om de juiste redenen.
