Vaarwel oude vriend

Het is over. Een vriendschap die vele jaren teruggaat, wat zeg ik, die decennia teruggaat, is  voorbij. Ik heb er, met pijn in het hart, een eind aan gemaakt. Dat viel niet mee. Het is heel moeilijk om afscheid te nemen als je elkaar al zo lang kent. Het voelt als verraad, maar desondanks is het het enig juiste wat ik kon doen.

Vanaf het moment dat ik redelijk kon lezen en leerde zelf na te denken, kende ik je al. Je vertelde verhalen, gaf me stof tot dieper nadenken en je legde dingen uit. Je liet me nadenken over hoe de wereld in elkaar stak, of in elk geval in elkaar zou kunnen steken, want je leerde me ook niet alles wat je verteld wordt maar klakkeloos aan te nemen. Zelfs niet als jij het zei. Je was er altijd. In mijn jeugd, in mijn pubertijd, je was er. Toen ik op mezelf ging wonen, toen ik verhuisde, toen ik samen ging wonen, toen ik trouwde en kinderen kreeg, je bleef komen en je bleef maar vertellen. Je bleef maar laten zien wat er met de wereld aan de hand was.

Maar het werd minder. De verhalen waar je de laatste tijd mee aankwam kende ik al. Die had ik al ergens anders gehoord. Niet alleen had ik ze al gehoord, ze waren ook met veel meer enthousiasme en uitwijdingen verteld. En in het begin geeft dat niet. Dan was er altijd wel iets waardoor ik weer wist, ja zo kan alleen jij het zeggen. Maar die momenten werden schaarser en schaarser. Het was steeds meer of ik naar een dementerende tante luisterde die alles herhaalde wat iedereen al wist. De roddeltjes uit de buurt, die waren nieuw en die kende ze goed, maar daarbuiten liep ze achter. Net zoals jij achterloopt en alleen maar met dorpsroddeltjes aankomt.

Je bent, zoals ze dat zeggen, niet meer bij de tijd en van deze tijd. En dan is het moeilijk vol te houden je iedere keer maar weer binnen te laten. Je had je eigen plaatsje bij mij thuis. Een plaatsje dat nu door iets anders ingenomen gaat worden, al weet ik nog niet wat. In het begin zal ik je best missen, meer dan dertig jaar is niet iets wat je zomaar vergeet, maar het is wel de realiteit. En ik hoef in elk geval niet meer achter je op te ruimen.

In de ruim zeventig jaar dat je er bent, kende je heel veel bekende mensen: Simon Carmiggelt, Peter van Straaten, Ischa Meijer, Theo van Gogh, Theodor Holman, Hein de Kort, Joep Bertams en Matthjs van Nieuwkerk om er maar een paar te noemen. Door de oorlog ben je groot geworden. Vrij, onverveerd. Maar die historie alleen is niet voldoende. Ik zal nog vaak aan je denken, al is het alleen maar omdat ik vlak bij een straat woon die vernoemd is naar iemand die jou in het begin goed geholpen heeft, Van Heuven Goedhart.

Het moeilijke is dat ik je niet in de steek wil laten, al voelt het wel zo. Ik weet dat als meer mensen dat doen dat dan de kans groot is dat er voor jou geen toekomst meer is. Maar ik ben bang dat dit toch binnen niet al te lange tijd gaat gebeuren. Ondanks dat voelt het toch zoals die scène in de film The Godfather, waarin Tessio door de mannen van Don Corleone wordt meegenomen vanwege verraad. Tessio staat daar met Tom Hagen en hij zegt tegen hem: "Tom, can you get me off the hook? For old times' sake?" Tom staat daar en heel koud zegt hij: "Can't do it Sally", en maakt een hoofdbeweging om hem mee te nemen, waarmee hij definitief het doodvonnis van Tessio tekent.

Afgelopen maandag heb ik mijn abonnement van Het Parool opgezegd.