Kerncentrales en blote vrouwen

Het leek deze Pasen wel of de weergoden in Nederland ook vijfentwintig jaar Tsjernobyl herdachten, zo stralend was het weer.
Ik had dan ook geen spijt dat ik enige tijd geleden had afgesproken om op tweede paasdag naar de opening van de strandtent Pier 32 te gaan. Maar voordat ik daar van de muziek, de zon, het strand, het bier en de mooie vrouwen kon gaan genieten, moest ik nog even ’s morgens paaseieren gaan zoeken met de kleindochter van zes en de kinderen uit de buurt.
Dat gebeuren vindt altijd plaats in een van de drie parken achter onze wijk.
Dat is meestal een vrij koude bezigheid en twee jaar geleden lag er zelfs nog sneeuw. Het was dus niet gek dat ik er totaal geen rekening mee had gehouden dat de eieren ergens achter bossen brandnetels waren verstopt en dat ik rondliep in een korte broek. De kleindochter had slim de taken verdeeld. Zij zou de eieren zoeken en dan mocht ik ze gaan pakken. Zelfs als ze zes zijn, zijn vrouwen al doortrapt.

Vrolijk fietste ik ’s middags om een uur of twee al krabbend aan mijn benen en armen richting het strand. Pier 32 is een leuke strandtent. Ze hebben daar iedere donderdagavond een bluesavond. Muzikanten kunnen er dan jammen. Ik heb er ook wel eens met mijn band gespeeld.
Ik had afgesproken met Veronique en Angela. Ik was iets te vroeg, bestelde vast een Hoegaarden en ging op het terras lekker in de zon zitten. Er zou een Rolling Stones coverband optreden die ik al wel kende. De band was nog niet begonnen en de dames waren er ook nog niet, dus voorlopig genoot ik alleen nog maar van mijn biertje en keek een beetje om me heen, want het was blote tietenweer.
Ik heb nog de tijd meegemaakt dat de vrouwen het juk van de badpakken en bikini’s van zich afgooiden en voor het eerst hun strakke peertjes in het openbaar parmantig naar voren staken om zodoende ook daar bruin te worden. Het is wel jammer dat de moderne meisjes dat niet meer doen. Het zijn nog dezelfde vrouwen die het toen ook deden, alleen steken de peertjes niet meer zo parmantig naar voren, maar hangen ze er een beetje overrijp bij.

Dat is niet het geval bij Veronique en Angela. Toen de muziek begon, zat ik op mijn grote handdoek tussen vier stevige tieten in een beetje over koetjes en kalfjes te kletsen. Ik ken de dames al vanaf dat ze, net van school, bij ons bedrijf kwamen werken. We hebben samen heel wat afgefeest op bedrijfsfeestjes en tijdens uitjes. Meestal was dat met een groepje collega’s, maar Veer en Angie waren er altijd bij en ik ook.

Veronique en Angela zijn echter niet alleen mooie feestbeesten. Het zijn ook milieubewuste vrouwen. Ze doen mee aan allerlei milieuacties en zijn vegetariërs. Je kunt dus best mooi en vegetariër tegelijk zijn. We kwamen dan ook snel van de koetjes en de kalfjes bij de rest van het milieu uit en natuurlijk bij het feit dat het vijfentwintig jaar geleden was, dat de ramp in Tsjernobyl plaatsvond en dat er nu weer zo’n ramp in Fukushima heeft plaatsgevonden. Volgens Veer en Angie is er dan ook een nieuw Japans woord voor kerncentrale: futsimuti.
 
Nu ben ik ook zeker geen voorstander van kerncentrales, maar ik vind het wel altijd leuk om wat tegengas te geven in een discussie. Ik ging de dames dus een beetje uitdagen.
“Weten jullie dat de natuur het in Tsjernobyl uitstekend doet?” begon ik, “Er zijn zelfs zeer zeldzame dieren gespot in dat gebied en ook andere diersoorten doen het prima.” De dames keken me even verbaasd aan, omdat ze wel wisten dat ik eigenlijk tegen kerncentrales was.
“Ja, maar dat komt waarschijnlijk alleen maar omdat die dieren niet lang genoeg leven om kanker te krijgen en omdat er geen mensen meer komen. De vogels daar hebben vaak heel vreemde kleuren en vervormde snavels. Dus zo goed gaat het niet. Trouwens, jij was toch ook tegen kerncentrales? Vind je het niet erg wat er in Japan gebeurt dan? En wat vind je ervan dat Indonesië toch gewoon vier kerncentrales wil bouwen? Jij hebt zo’n beetje door heel Indonesië gefietst en je weet dus hoe het er aan toe gaat daar,” antwoordde Angela een beetje opgewonden.
Daar had ze wel een punt. Indonesië. Schudden ze niet, dan lopen ze wel onder of krijgen een berg lava op hun kop. Ik heb door Sumatra, Sulawesi, Java en Bali gefietst en bedacht altijd dat mijn buurman, die vroeger brandweerman was, ter plekke een hartaanval zou hebben gekregen bij het zien van de elektrische bedradingen. Ik heb op de Togianeilanden een Indonesiër ontmoet die daar een duikbasis wilde beginnen en mij zijn spullen liet keuren, omdat hij wist dat ik dook. Na een korte blik op het spul kon ik hem al vertellen dat de mensen die daarmee naar beneden gingen, nooit meer boven zouden komen. Alles zat met elastiekjes en touwtjes aan elkaar. Levensgevaarlijk. Hoe zal het dan gaan met de beveiliging van de kerncentrales? Ik moet er maar niet te veel aan denken.

“Maar in Nederland hebben we toch wel een goede beveiliging en hier komen toch nooit aardbevingen, tsunami’s en vulkaanuitbarstingen voor?” probeerde ik nog eens, maar Veronique viel meteen aan.
“Ook in Nederland is een kerncentrale nooit honderd procent veilig. Bovendien staan in heel Europa kerncentrales en als daar iets mis gaat, heeft het voor ons ook grote gevolgen. Er zijn al rapporten over abominabele werkomstandigheden in Franse kerncentrales, waar arbeiders in dienst van onderaannemers smerig en gevaarlijk werk doen voor weinig geld. Dat brengt enorme risico’s met zich mee. Er is een verhaal over arbeiders in een Franse kerncentrale die honderd nieuwe naden aan pijpen in de gevaarlijke zone van de reactor moesten lassen. Van elke gelaste naad moesten ze een röntgenfoto maken om aan te tonen dat de zaak in orde was. Het geheel moest voor vijf uur klaar zijn. Die tijdsdruk was te groot, dus wat deden ze? Ze hebben één perfecte naad gelast en er honderd röntgenfoto’s van gemaakt. Daar word je toch niet blij van?”
De dames wisten beduidend meer dan ik over de materie. Ze wisten me ook nog te vertellen dat de voorraden uranium rond 2035 op zouden zijn, dus het heeft geen enkele zin om te investeren in kernenergie. Daar komen dan nog de gevaren van het transport en het opslaan van het afval bij. De zoutkoepels waarin het afval tot nu toe werd opgeslagen, zijn ook al niet meer veilig. Dat blijkt uit recent onderzoek.

Het werd een leerzaam en ernstig gesprek en dat met dat mooie weer.
Gelukkig kwam het gesprek, nadat ze zeven witte wijntjes op hadden, weer op een normaal onderwerp: seks. In de tijd dat ik nog werkte, probeerde ik op feestjes altijd van de vrouwen los te krijgen wat er onder hun slipjes te zien was: plavuizen, een deurmat, een hoogpolig tapijt of een streepje. Een ander verzamelt postzegels; ik vond dat een leuke hobby.  De meeste mannen krijgen meteen klappen als ze zoiets vragen of worden aangegeven bij personeelszaken, maar ik had daar gek genoeg nooit last van. De vrouwen aan wie ik het vroeg stonden geheel voor me open. "C’est le ton qui fait la musique," zullen we maar zeggen.
Veronique vertelde dat ze sinds enige tijd van plavuizen was overgestapt op een streepje en Angela had haar hoogpolig tapijt ook vervangen door een streepje.
Dus ook al zijn het milieubewuste vegetariërs en weten ze alles van kerncentrales, bij mij hebben deze twee vrouwen voortaan een streepje voor.