The Wall in GelreDome

Geen idee hoeveel concerten ik ondertussen heb gezien, maar het zijn er veel. Misschien zou ik eens een lijstje moeten maken. Niet dat het relevant is, maar toch. De meeste optredens kan ik me nog heel goed herinneren, enkele wat minder, andere ben ik al vergeten, denk ik. Optredens die ik nooit ga vergeten zijn, natuurlijk, de uitschieters, de briljante avonden, maar ook de eerste tien die ik zag. Misschien vijftien. Ik ben al vanaf jonge leeftijd groot muziekliefhebber en ik heb concerten altijd als iets bijzonders ervaren. Toen ik nog maar weinig concerten had gezien, was alles indrukwekkend. Het zal ook met de leeftijd te maken hebben. Ik leefde enorm naar zo'n concert toe, het was reuze spannend. De verschillende zalen; de enorme mensenmassa's, er zit nogal een verschil tussen een goed bezocht concert in de Zwolse popzaal Hedon of een uitverkocht Ahoy; de harde muziek, ik vergeet nooit de eerste basdrum die ik kon voelen in mijn buik; de muzikanten, ik zag mijn helden voor het eerst in het echt en van heel dichtbij, ik kon ze bijna aanraken; de verschillende sferen die er hingen bij concerten; het mysterie, dat was het spannendst, dat je niet wist wat er precies ging gebeuren, dat je niet wist hoe een band in het echt was, dat je niet wist hoe muziek live klonk - ik vond het allemaal geweldig en zó spannend.

Nog altijd vind ik het geweldig om concerten te bezoeken. Er zijn weinig dingen leuker. Met een colaatje in de hand, een paar meter achter de duwende menigte vooraan bij het podium, ontspannen kijken en luisteren. Maar de spanning is een beetje verdwenen. De zenuwen die ik bij mijn eerste concerten voelde in de dagen en de uren voor het optreden, is enorm afgenomen. Ik ben minder onrustig in de uren die verstrijken tot het moment dat de zaallichten dimmen. Het mysterie is een beetje verdwenen. Ik weet nu wel zo'n beetje hoe het in z'n werk gaat. Artiesten zijn geen goden. Een paar van hen misschien. Vroeger wist ik eigenlijk niets wanneer ik afreisde naar de zaal. Nu kan ik, als ik wil, eindeloze registraties van eerdere concerten terugkijken op YouTube. Er moet wel een heel bijzondere band een optreden aankondigen, wanneer ik weer spontaan zenuwachtig word bij de gedachte aan het komende optreden. Ik heb het voor Brian Wilson, straks in september. En ik had het bij Transatlantic, vorig jaar. En daarvoor bij Roger Waters toen hij integraal de Pink Floyd-klassieker Dark Side of the Moon speelde.
Fantastisch was dat. Dat was zo'n concert, waarvan ik altijd dacht dat ik het nooit zou meemaken, omdat ik domweg twintig jaar te laat geboren werd. Ik herinner me dat ik een paar dagen nadien bij een vriend op de bank zat en dat we lyrisch over het optreden spraken. Ik vond dat Roger Waters dit niet meer zou kunnen overtreffen. Of hij moest een tour doen met The Wall, maar dat zou hij toch nooit meer gaan doen, dacht ik.

Heel kort, voor de weinige mensen die het niet kennen. The Wall is een rockopera van Pink Floyd en is het best verkochte dubbelalbum aller tijden. The Wall vertelt het verhaal van het personage Pink en is grotendeels gebaseerd op Waters' persoonlijke leven. Pink worstelt van jongs af aan met het leven. Het verlies van zijn vader in een oorlog ("Another Brick in the Wall (Part 1)"), misbruik door leraren ("The Happiest Days of Our Lives"), opvoeding door een overbeschermende moeder ("Mother"), en het verlaten worden door zijn vrouw ("Don't Leave Me Now"). Dit alles droeg bij aan Pinks geestelijke isolatie van de maatschappij, tastbaar gemaakt door The Wall. Tijdens live-uitvoeringen van het album werd letterlijk een kartonnen muur gebouwd tussen het publiek en de band. Op die muur werden beelden geprojecteerd die het verhaal ondersteunden.
Er bestaat niet veel beeldmateriaal van die periode van Pink Floyd, in ieder geval niet van al te beste kwaliteit. Maar wat ik ervan gezien had was sensationeel. En ik baalde altijd dat ik dit nooit heb kunnen zien.

Maar nu dus wel. Afgelopen vrijdag was het zover. In het GelreDome zou hij zijn Wall integraal uitvoeren. Inclusief die magische muur die tijdens de eerste helft van het concert over de hele breedte van het GelreDome werd opgebouwd tussen de band en het publiek, waarop de originele films uit de jaren tachtig geprojecteerd worden, aangevuld met nieuw, maar naadloos aansluitend beeldmateriaal.

Ik hoef niemand uit te leggen dat het adembenemend was. Daarbij kan ik de woorden toch niet vinden om het goed te beschrijven. Drie keer het GelreDome uitverkocht, bij elkaar zijn dat honderdduizend mensen. En ik ben ervan overtuigd dat ze het allemaal prachtig vonden. Dit was volstrekt uniek in de jaren tachtig en dat is het nog steeds. 

Ik had enorm naar het concert toegeleefd, ik vond het reuze spannend. Er werd gebruikgemaakt van een 360° quadrafonisch geluidssysteem, wat inhoudt dat het geluid van alle kanten op je afkomt. Ik denk niet dat ik de vliegtuigen die ineens vanachter kwamen "aanvliegen" en hun bommen achter me losten ooit zal vergeten. Ik zag het concert waar ik over gedroomd had. Ik was erbij. Het was mysterieus en magisch. Ik wist niet wat er precies ging gebeuren. Ik had wel een paar beelden op internet gezien en gehoord, maar dat het in het echt zo'n indruk op me zou maken had ik me nooit kunnen voorstellen. Zo groots. Zo episch.

Twee uur lang was ik in de hemel. Ik was intens gelukkig.