Vermiste Anousha en Halima weer thuis
De zaak rond de vermiste Limburgse meisjes in Parijs intrigeerde mij vanaf het eerste moment.
Ten eerste heb ik zelf een dochter van zestien jaar en ik zou helemaal gék worden als er met haar wat zou gebeuren. Ook zij gaat over een jaar een educatieve reis ondernemen naar een Europese stad met haar klas. Dan moet je er toch niet aan denken dat zo'n bus terug komt en jouw dochter zit er niet in omdat ze wordt vermist...
Ten tweede ben ik jarenlang als leerkracht meegegaan met schoolreisjes en ook op een driedaags kamp met basisschoolleerlingen uit groep 8. Je doet dan als leerkracht niet anders dan koppen tellen. Ouders staan op zo'n schoolreisjesochtend hun kind uit te zwaaien dat ondertussen in opperbeste stemming de beste plaats in de bus opzoekt. Vol vertrouwen geven zij het kostbaarste in hun leven aan je mee. En ja, dan voel je je éxtra verantwoordelijk als leerkracht.
Vanuit dit perspectief heb ik gedacht. Twee meisjes komen niet opdagen op de afgesproken plaats waar de bus klaar staat om alle leerlingen en hun begeleiders weer veilig in Maastricht af te leveren. Leraren kijken eerst ongeduldig op hun horloge, vragen wat rond bij de andere leerlingen, proberen de meisjes te bellen en krijgen constant nul op rekest. In eerste instantie is het irritant. Maar dat gevoel zal wel snel omslaan in bezorgdheid. En op een gegeven moment word je gek, denk ik. Uiteindelijk moet er worden besloten om dan maar zonder die meisjes naar Maastricht te rijden. Hoe zal de terugreis geweest zijn?
Ook ik was heel erg opgelucht toen ik hoorde dat de meisjes weer terecht zijn. Op het nieuws was te horen, dat de meisjes van plan waren geweest om weg te lopen. Ik moest daar een beetje om glimlachen. Domme wichten! Hoe hadden ze dat dan willen aanpakken zonder geld? Ze mogen blij zijn, dat ze niet in handen van verkeerde lui zijn gevallen. En ach, dat weglopen? Is dat zo raar op een bepaalde leeftijd? Die meiden hebben natuurlijk over hun ouders zitten klagen en hebben besloten dat zij tijdens de educatieve reis naar Parijs niet meer mee terug zouden gaan. Korte-termijnpolitiek, maar ook wel een beetje romantisch. Mijn gedachten dus, hè! Hang me er niet aan op. Ook ik ben vroeger wel eens van huis weggelopen, maar verder dan de speelweide van ons dorp ben ik niet gekomen. Daar zat ik al met grote problemen, voor mijn gevoel. Waar moest ik mijn eten vandaan halen? Waar moest ik slapen? En na een paar uurtjes kwam ik met hangende pootjes weer thuis.
Toen ik hoorde dat de dames uit Maastricht weer veilig thuis waren, hield wat mij betreft de zaak op. Ik was zelfs niet eens van plan om er een column aan te wijden. Totdat ik wat rondkeek op diverse fora. Bijvoorbeeld hier. Voor veel Nederlanders gaat het niet om twee pubermeisjes die van huis zijn weggelopen, maar het gaat om twee Moslima's die van huis zijn weggelopen. De gekste vooroordelen kom je tegen. Dat de meisjes onder het ijzeren regime van pa uit probeerden te komen, dat ze kwaad waren omdat ze een ‘theedoek' moesten dragen van hun ouders, dat ze anders vast werden uitgehuwelijkt aan een vadsige man. Maar ook werden de meisjes voor leugenaars uitgemaakt, omdat ze met een vooropgezet plan de bus naar Parijs waren ingestapt. ‘Zie je wel, ze zijn geen van allen te vertrouwen.' 'Als hun geld op is, dan weten ze de politie ineens wél te vinden,' en nog veel meer van dit soort reacties.
Nederland denkt dus, dat Moslima's zich ongelukkig voelen wegens het dragen van een hoofddoek, dat ze allemaal in mekaar geslagen worden door hun vaders, dat ze allemaal worden uitgehuwelijkt aan dikke vadsige mannen, dat ze niet te vertrouwen zijn, net als al hun soortgenoten, ze liegen en bedriegen.
Hoe zou er gereageerd zijn als het om autochtone Nederlandse meiden was gegaan? Hadden we dan ook zo hard geoordeeld? Ik denk het niet. Dan hadden we hoofdschuddend gezegd: "Tjonge, jonge. Wat halen die pubers toch in hun hoofd? Nou, nou, ze hebben hun ouders wel mooi aan het schrikken gemaakt, zeg!" En bij zo'n wegloopverhaal zou natuurlijk wel een onderzoek zijn ingesteld door de politie, en dat vind ik niet meer dan terecht. Als kinderen van die leeftijd van huis weglopen hoef je niet direct het ergste te denken, want pubers zijn wandelende hormoontanken, maar er kan natuurlijk wel iets aan de hand zijn thuis, wat moet worden opgelost.
Ik denk dat dit de beste benaming is voor wat die meisjes hebben gedaan: Puberstreken! Rótstreken, dat wel!
