Dateleed

Terwijl het rommelt in het Midden-Oosten en er ook aan natuurrampen weer voldoende te beleven valt in de wereld, heeft Nederland andere dingen aan het welvarende hoofd. Even was ik bang dat er na Boer Zoekt Vrouw en Tatjana’s tenenkrommende mannenzoektocht weinig eer meer te behalen viel op exhibitionistisch datinggebied. Niets blijkt minder waar gelukkig. De programmamakers van RTL4 hebben iets nieuws bedacht. Of hebben een idee uit het buitenland gepikt, daar wil ik af wezen. Hoe dan ook, voor een geweldige nieuwe datingshow kunnen moeders hun nog immer thuiswonende zoon opgeven. Omdat het nu echt de hoogste tijd wordt dat zoonlief een gezellig vrouwtje krijgt. En tegen de tijd dat moeders dat vinden, is de situatie behoorlijk hopeloos. Dat moge duidelijk zijn.

Het programma richt zich op mannen die het ouderlijk huis maar niet willen verlaten. Die op allebei hun klompen aanvoelen, dat ze het nooit meer zo goed zullen krijgen als bij mama. Geen ongegronde angst waarschijnlijk. De kans dat hij een dame treft die eindelijk eens eisen aan hem gaat stellen, is vrij groot. Welke vrouw wil tegenwoordig nog als een moeder voor haar partner zorgen? Dat is een uitstervend soort, als je het mij vraagt. Vrouwen willen een leuke relatie, waarin je soms een beetje neemt en soms een beetje geeft. En daar hebben we meteen het grootste pijnpunt te pakken.

Het moederskindje is namelijk niet gewend om te geven. Het moederskindje heeft vooral genomen. Jarenlang. Van de onuitputtelijke en onvoorwaardelijke liefde van zijn moeder. De beste man heeft werkelijk geen idee hoe de schone was altijd weer zo keurig in zijn kast terechtkomt. Of wat er moet gebeuren om die overheerlijke balletjes op tafel te zetten. De balletjes die jij nooit zo lekker zult kunnen maken als Di Mama. Al doe je nog zo je best.

Het moederskindje is makkelijk te herkennen. Hij zal je moeders noemen. Of moeder de vrouw. Zoiets engs. Misschien niet meteen in het begin. Maar na verloop van tijd zal het erin sluipen. Heel geleidelijk. Zodat je het nauwelijks door hebt. Zoals je langzaam went aan het geluid van een spoorlijn langs je huis. Ik heb me altijd één ding voorgenomen. Zodra mijn vent mij moeder de vrouw noemt, heeft hij de echtscheidingspapieren de volgende dag op de deurmat liggen.

Nuttige verjaardagscadeaus zijn ook een teken aan de wand. Wat kun je in godsnaam aan passie verwachten als manlief je een stofzuiger cadeau doet. Of een strijkplank. Het kan dubbelzinnig bedoeld zijn. Of worden ingezet bij rollenspelletjes. Maar laten we realistisch zijn. Die kans is heel gering. Een strijkplank zal bij moederskindjes geen beelden oproepen van wilde seks. Die zullen je heus niet tegen die vermaledijde plank aanzetten, om je eens heftig van achteren te nemen.

Het zal inmiddels overduidelijk zijn dat ik alle vrouwen met klem afraad om deel te nemen aan dit datingsdrama in weet-ik-hoeveel-delen. Tenzij je weinig meer van het leven en de liefde verwacht. Dat kan natuurlijk. Ik zal daar niemand op aankijken. Maar als je verlangt naar een gelijkwaardige relatie, een man die helpt in het huishouden en bovenal naar erg prettige seks, dan zou ik rennen. Heel hard. Om nooit meer terug te keren. Dat is voor iedereen het beste. Kan zijn moeder lekker voor hem blijven zorgen en kun jij op zoek naar een leuke man.