Hoe was je weekendwip? (Deel 25)

Huwelijksperikelen in een serie. Vrachtwagenchauffeur Michael, bankbediende Monique. De vorige aflevering lees je hier.

Michael heeft toch maar gebruik gemaakt van het voorstel van Paul om tijdelijk bij hem in te trekken. Eigenlijk wel wrang: hij heeft Paul altijd als een aartsrivaal beschouwd, maar hij blijkt uiteindelijk de enige naar wie hij toe kan in deze netelige situatie. Michael peinst er niet over om bij zijn ouders aan te kloppen. De eerste keer is hem dit ook helemaal niet bevallen, en met wat voor verhaal moet hij komen? Ik heb mijn vrouw bedrogen en nu moet ze niks meer van me hebben? Zijn vader zou hem linea recta weer de deur wijzen. Even heeft hij aan Martijn gedacht, maar het is niet handig om je privé-leven en zakelijk leven zo met elkaar te verstrengelen.
Michael kijkt eens rond. Hij zit met een biertje op de bank en voelt zich wat ongemakkelijk. Het is een modern ingericht huis. Witte plavuizen op de vloer, een zwart leren bankstel met chromen leuningen en poten, eigenlijk vindt Michael het maar een kille bedoening. Er staan hier en daar wel wat grote groene planten op de vloer, maar het is lang niet zo gezellig als bij Monique en hem. Hij krijgt een brok in zijn keel als hij daaraan denkt. Monique en hij. Zullen ze ooit weer samen een paar vormen? Zal ze hem vergeven? Is hun liefde sterk genoeg om hier overheen te komen? Hij mist haar. Hij mist zijn dochtertje. Zijn huis. Zijn leven.

Paul komt de kamer binnen. Hij heeft wat broodjes gesmeerd. "Kom, eet wat," nodigt hij Michael uit. Michael neemt met tegenzin een broodje. De baksteen in zijn maag maakt, dat hij totaal geen trek heeft in eten. Maar weigeren staat ook zo onbeleefd. "Luister," zegt Paul. "Ik heb op zolder een grote kamer die ik al eens eerder verhuurd heb. Er zit een keukentje in. Nou ja, een aanrechtje met een wasbak en een kookplaatje. Niets bijzonders. Het lijkt me voor jou prettiger om een plek te hebben waar je je ook terug kunt trekken. Het is gemeubileerd, er staan zelfs een tv en een stereotoren. Voor douchen en zo kan je van mijn badkamer gebruik maken, op de eerste verdieping. Ook wil ik je zeggen, dat ik dit puur voor Monique doe. Zij is mijn beste vriendin, en als ik haar kan helpen, dan doe ik dat. Jij en ik kennen elkaar nauwelijks, dus je hoeft niet te doen alsof we vrienden zijn. Als jij met respect omgaat met mij, dan doe ik dat ook met jou. Wil je praten, prima. Wil je dat niet, ook goed. Mocht Monique besluiten om met jou verder te willen, dan steun ik haar daarbij, wil ze dat niet, dan zal ik haar ook helpen. Snap je? Zonder waardeoordeel, het is haar leven." Michael knikt. Hij heeft stiekem wel bewondering voor Paul. Misschien, als hij zich in het verleden niet zo jaloers opgesteld had, waren zij ook wel vrienden geworden. "Dankjewel. Voor alles. En natuurlijk wil ik best huur betalen," zegt hij wat onhandig. Paul maakt een handbeweging. "Dat zien we wel. Ik ga er niet vanuit dat je hier jaren komt wonen. Bovendien ben je de hele week van huis, dus veel last zal ik niet van je hebben."

Monique voelt zich leeg, moe en verdrietig. Ze wordt heen en weer geslingerd tussen allerlei gevoelens. Wat moet ze doen? Haar hart zegt steeds, dat Michael niet te vertrouwen is, dat ze hem nooit meer zal vertrouwen, en dat haar liefde op dit moment ook ver te zoeken is. Haar hart zegt ook, dat ze het verschrikkelijk zou vinden voor Lisa als ze op moet groeien zonder papa. En dan komen er nog heel veel zaken bij die het allemaal alleen nog maar ingewikkelder maken. En dan komt ook haar verstand om de hoek kijken. Stel, dat ze besluit om van Michael te scheiden. Dan zullen ze ook dit huis moeten verkopen. Met betraande ogen kijkt ze rond. Ze is zo gaan houden van dit leuke huisje in Delft. En de babykamer, die ze zo prachtig hebben ingericht. Hoe zou het financieel gaan? Zal ze dan met Lisa op een flatje moeten gaan wonen? Meer moeten gaan werken? Ze moet er nu al niet aan denken om Lisa binnen afzienbare tijd naar de kinderopvang te moeten brengen. Haar werk staat nu ook zo ver van haar af. Gelukkig heeft ze nog vijf weken voordat ze weer aan de bak moet, maar ze kan zich niet voorstellen dat ze Lisa dan zomaar kan afstaan aan een wildvreemde. Ze snuit haar neus. Ze wilden beiden het beste voor Lisa. Een papa, een mama, veel tijd en aandacht, maar ook materiele dingen. Monique moet er niet aan denken, dat ze straks elk dubbeltje zal moeten omdraaien om rond te komen. Michael zal wel alimentatie moeten betalen, maar hoeveel zal dat zijn? Als ze op dit punt is aangekomen, schrikt Monique van zichzelf. Is ze al zo ver? Dat ze er over nadenkt, of ze wel genoeg poen van haar toekomstige ex zal krijgen? Misschien moet ze zo helemaal niet denken. Het kan toch zo zijn, dat Michael écht in een ondoordacht moment gehandeld heeft en de rest van zijn leven zich de haren van spijt uit zijn hoofd zal trekken? En dat dit echt nooit eerder gebeurd is? Maar wat dan nog? Is één keer dan niet genoeg om hun relatie te verknoeien en om zijn genoten vertrouwen voor altijd te verspelen? Monique zucht. Ze kijkt op de klok. Hoog tijd om Lisa wakker te maken voor haar flesje. Een welkome afleiding. Even later staat ze vol vertedering gebogen over het bedje van haar slapende kind. "Ik zal proberen om erachter te komen wat het beste is voor ons," fluistert Monique terwijl ze het warme lijfje tegen zich aan drukt.

Het is een maand later. Monique duwt de kinderwagen voor zich uit. Het is druk in het park. Ze kijkt om zich heen, of ze Michael ergens ziet. In de verte zwaait een man. Ja, daar is hij. Monique zwaait terug en loopt in zijn richting. Even later staan ze tegenover elkaar. "Hai," zegt Monique, met een onzekere glimlach. "Hai," antwoordt Michael en meteen kijkt hij in de wagen. "Ze is al weer veranderd," merkt hij verrast op. "Ja, vind je? Je hebt haar een week geleden toch nog gezien?" "Ja, maar toch. Ze lijkt wat voller in haar gezichtje." Monique bukt zich, en trekt een kleed uit het bagagerek van de kinderwagen. Ze kijkt even waar genoeg schaduw is en dan legt ze het kleed neer. "Kom maar kleintje," zegt ze, terwijl ze Lisa uit de wagen tilt. "Lekker even spartelen op het kleed." Zelf gaat ze ook op het kleed zitten en klopt uitnodigend naast zich. Michael gaat wat aarzelend zitten. Monique kijkt om zich heen. De mensen in het park hebben nu vast een beeld van een gelukkig gezinnetje, bedenkt ze zich wat wrang. "Hoe gaat het met je?" vraagt Michael. Monique plukt een grassprietje en draait het tussen haar vingers. "Wisselend," antwoordt ze. "Het ene moment ben ik bereid om alles te vergeten en te vergeven, wil ik dat alles weer wordt zoals het was, het andere moment ben ik woedend op je en wil ik het liefst een advocaat bellen." Ze kijkt hem aan. "Ik doe echt mijn best Michael. Voor ons, maar ook voor die kleine meid. Ik ben niet iemand die snel opgeeft. Maar er zijn ook veel momenten waarop ik bang ben dat onze relatie niet langer levensvatbaar is. En jij?" Michael kijkt somber. "Je weet hoe ik erover denk. Ik mis je. Ik hou van jou. En van Lisa. En ik snap, dat je me niet vertrouwt. Maar laat me dan bewijzen, dat ik wel te vertrouwen ben. Dat met die Shirley... Dat was echt eenmalig. Niet goed te praten, dat weet ik wel, maar ik ben je verder altijd trouw geweest. Echt waar." Monique voelt een gevoel van irritatie opkomen. "Nou geweldig. Fantastisch. Wil je nou een medaille?" snauwt ze. Een paar maanden geleden zou Michael nu in drift ontstoken zijn, maar hij blijft kalm. "Is dat nu nodig?" vraagt hij alleen maar. Nukkig haalt Monique haar schouders op. "Nee, maar het is de gewoonste zaak hoor, om elkaar trouw te blijven in een relatie. Heb je eigenlijk nog contact gehad met Shirley?" "Nee Monique, dat vroeg je vorige week ook al. Ik heb geen enkele behoefte aan contact met Shirley. Ik ben alleen maar bezig met jou. Met ons. Met haar." Ze kijken naar het kleine kindje dat daar zo tevreden op het kleed ligt. "Moet je nou volgende week weer gaan werken?" probeert Michael het gesprek over een andere boeg te gooien. Monique schudt haar hoofd. "Nee, dankzij Paul niet. Ik vertelde hem vorige week, dat ik het nog helemaal niet zie zitten, gezien de omstandigheden. Hij heeft een gesprek geregeld met mijn baas, en ik heb hem alles maar verteld." Even kijkt ze Michael schuldbewust aan. Hij haalt even licht zijn schouders op. "Mijn baas heeft een afspraak geregeld met de bedrijfsarts en daar ben ik gisteren geweest. Ik moest heel erg huilen, en die man was vol begrip. Voorlopig hoef ik nog niet te werken en ga ik de ziektewet in. Over drie weken moet ik terugkomen bij die arts. Dus ik heb nog even respijt. En die tijd heb ik ook wel nodig, want ik zou mijn hoofd nu echt niet bij mijn werk kunnen houden. Ook zou ik het nu nog niet kunnen opbrengen om Lisa naar de kinderopvang te brengen." Michael knikt. "Nou ja, als dat beter voor je is. Ik vind het juist wel prettig om te werken. Dat geeft wat afleiding. Al staan mijn gedachten natuurlijk ook niet stil als ik in de vrachtwagen zit." Monique staat op. "Lisa moet zo een fles, dus ik ga naar huis," zegt ze. Michael gaat ook staan. Als Lisa weer in de wagen ligt, lopen ze samen naar de uitgang van het park. Daar legt Monique even haar hand op de arm van Michael. "Ik doe echt mijn best, Mike," fluistert ze terwijl de tranen in haar ogen opwellen. "Maar ik heb het er gewoon nog veel te moeilijk mee." Michael knikt. Hij moet zich bedwingen om zijn armen niet om haar heen te slaan. "Ik hou van je," zegt hij kort en dan loopt hij de straat in zonder ook nog maar één keer om te kijken.

"Hoe was het?" vraagt Paul als Michael binnenkomt. "Hetzelfde. Ze heeft het moeilijk en weet het allemaal niet meer," antwoordt Michael. "En heb je haar het andere nieuws ook verteld?" vraagt Paul. "Of heb je besloten om er nog maar even mee te wachten?" Michael kijkt verbaasd. "Welk ander nieuws?" Paul schrikt zichtbaar. "O, shit. Je weet nog van niks. Nou ja, ik heb nu a gezegd, dus dan ook maar b. Jouw baas heeft de afgelopen week van mijn baas te horen gekregen dat hem geen bedrijfskrediet meer verstrekt gaat worden. Ook een doorstart is niet mogelijk. Met andere woorden: het bedrijf is failliet."

De volgende aflevering lees je hier.