Mijn moppie

Mijn moppie wordt morgen twintig jaar oud. Twintig jaar met de intelligentie van een kind van een jaar of twee/drie. De jaren zullen toenemen, de intelligentie niet, al leert ze nog steeds kleine beetjes bij. Zelf is ze zich daar niet van bewust. Ze doet en leeft zoals ze is, meestal gelukkig, soms chagrijnig. Dan kan ze schreeuwen, krijsen zelfs. Horen en zien vergaat je. Wat doe je eraan? Als je weinig andere middelen hebt om je uit te drukken dan moet je wat. Dat laat je je niet zo snel afnemen.

Ze heeft niet zo'n ruime woordenschat en de timing van het gebruik ervan laat ook te wensen over. 'Lekker' of 'dat is lekker hè?' wordt te pas en te onpas gebruikt. Overal voor. En, zoals dat gaat met de wet van de grote getallen, soms klopt het ook nog. Zo zat ik eens een concert van Madonna te kijken. Op een gegeven moment grijpt Madonna vol in haar kruis en ik hoor achter me 'Dat is lekker hè?'. Ik hou het meer op toeval dan op intelligentie. Het enige dat ze precies weet te benoemen is 'Lekker koekje'.

Toch zijn er een aantal momenten waarop ze wel de juiste dingen zegt. Als ik koffie inschenk bijvoorbeeld, dan hoor ik steevast 'Koffie?'. Je hoeft de koffiepot maar te pakken en ze zegt al 'Koffie?'. Ook zo vragend altijd, alsof ze het toch niet helemaal zeker weet. En dat weet ze ook niet altijd, want als ik met melk, cola of wat anders langsloop dan vraagt ze ook vaak 'Koffie?'. Wel altijd 's morgens. Soms volgt er een 'Lekker' achteraan. Af en toe mag ze een beetje koffie. Dat vindt ze ook echt lekker.

Bedtijd, daar is ze wel goed in. Tenminste, het tijdstip. Vooral als mijn jongste dochter naar bed moet. Iedere dag, zo rond kwart over zeven, half acht, dan zegt ze: 'Kom op Kim'. Het lijkt heel wat, maar juich niet te vroeg. Ze zegt het namelijk ook als Kim er niet is of als ze al eerder naar bed is gegaan. Tijd is tijd, dus dan moet er geroepen worden. Wat ze wel goed kan is aangeven dat ze zelf wil slapen. 'Lekker slapie doen?' zegt ze dan. Dat is niet tijdgebonden, dat zegt ze echt op het moment dat ze dat wil. Weggaan, nog zoiets wat ze feilloos doorheeft. Je hoeft je schoenen, je sleutels of je jas maar te pakken en het is 'Doei', 'Tot zo' of 'Ik ga effe boodschappie doen'. Zelfs als je je schoenen alleen maar pakt om te poetsen, dat maakt haar niet uit.

Gevoel voor humor heeft ze ook. Al snapt ze de grapjes of opmerkingen niet, als er gelachen wordt dan wil ze nog wel eens meelachen. Uitbundig meelachen zelfs. Ook als er gelachen wordt op tv, bij een comedyserie. Engels kan ze niet, maar als er gelachen wordt dan zal het wel leuk zijn. Het is in elk geval vrolijk. Net als zingen. Dat doet ze ook graag. Nou ja, zingen? Meeblèren met de muziek, want de tekst kent ze niet. Wel heeft ze een favoriete artiest: Prince, net als ik. En dan voornamelijk de Prince van de jaren tachtig, die herkent ze meteen.

Al met al is ze voornamelijk zeer vrolijk aanwezig. Uiteraard zijn er ook minder leuke dingen. Ze is niet zindelijk te krijgen. Dat levert soms wel eens vervelende momenten op. En ze is erg eenkennig. Mij vertrouwt ze, maar van vreemden moet ze weinig hebben, al gaat het steeds beter. Zelfs van bekenden moet ze soms niets hebben. Net als het schreeuwen kan ze dan heel primitief reageren, met bijten. Mijn moeder heeft er een misvormde duimnagel aan overgehouden. Gelukkig is ze niet haatdragend. Mijn moeder trouwens ook niet.

Tja, mijn moppie. Van harte gefeliciteerd. Koffie? Lekker koekje?