Hoe was je weekendwip? (Deel 24)

Huwelijksperikelen in een serie. Vrachtwagenchauffeur Michael, bankbediende Monique. De vorige aflevering lees je hier.

Lisa is weer thuis. Michael weer aan het werk. Het leven begint langzaam zijn normale loop te nemen. Monique loopt niet meer elke vijf minuten naar de babykamer om bezorgd te checken of het wel goed gaat met haar dochtertje. Alle sloten in het huis zijn vervangen.  Bovendien hebben Michael en Monique besloten om een alarminstallatie te laten aanleggen. Monique is zo vaak alleen thuis, en ze is toch een beetje bang geworden na wat er is gebeurd.

Het is woensdag. Monique heeft net een kop koffie voor zichzelf ingeschonken, als ze de vuilniswagen hoort. Shit! Helemaal niet aan gedacht. Het is woensdag, en dan worden de vuilcontainers geleegd. Snel loopt ze naar de achtertuin en trekt de volle vuilnisbak achter zich aan. Net op tijd. De vuilnismannen zijn al bezig met de vuilnisbakken van haar straat. Ze groet de vuilnismannen en loopt terug. “Hee, buurvrouw! Wacht even!” hoort ze achter zich een stem roepen. Ze draait zich om. Het is de overbuurman. Ze staan een poosje te praten. Monique heeft een grimmige trek om haar mond als ze haar huis weer ingaat. De koffie blijft vergeten op het aanrecht staan.

Michael parkeert zijn auto en stapt uit. Een diepe frons boven zijn neus. Hij ziet er een beetje tegenop om naar binnen te gaan. Er staat hem iets naars te wachten, daar is hij van overtuigd. De paar keren dat hij zijn vrouw heeft gesproken sinds woensdag, hadden hem dat ongeruste gevoel bezorgd. Ze was kortaf geweest aan de telefoon. En als hij vroeg of er iets was, antwoordde ze met: “We moeten praten. Maar niet aan de telefoon. Ik spreek je vrijdagavond wel.” Veel gedachten waren er door zijn hoofd gegaan. Dat dit gesprek over Shirley zou gaan, stond voor hem als een paal boven water. Wat moest hij doen? De waarheid opbiechten? Wéér liegen? Hij wist het niet. Waren er misschien weer nieuwe dingen gebeurd? Had Shirley contact gezocht met Monique? Gek werd hij, van al die vragen. En steeds, als hij het gevoel had zijn leven weer een beetje op orde te hebben, gebeurde er weer iets. Ook op de zaak hing een gespannen sfeer. Eerlijk gezegd was hij er niet meer zo gerust op, dat hij inderdaad zijn baan zou kunnen behouden. Martijn liep rond met een bezorgd gezicht en hing de hele tijd aan de telefoon. Het zou wel eens heel fout af kunnen lopen voor hen allemaal. Nee, Michael heeft weinig redenen om zich relaxed in het weekend te storten.

Er is niets anders te horen dan het schrapen van bestek op de borden. Af en toe kijkt Michael van onder zijn wimpers naar Monique, maar zij heeft zich in stilzwijgen gehuld. Pas als ze haar bord leeg heeft gegeten, en haar bestek heeft neergelegd, kijkt ze hem recht aan. Michaels bord ligt nog vol met eten, hij heeft geen trek. Ook hij legt zijn bestek neer. Monique schraapt haar keel en zegt: “Zo. En nu ga jij me alles vertellen over Shirley. Geen leugens meer. Ik wil alles weten.”
Ook al had Michael dit aan zien komen, de directe aanpak van Monique komt wel onverwachts. Hakkelend begint hij aan zijn verhaal. Hij houdt niets achter. Na verloop van tijd wordt zijn stem iets rustiger en hijzelf ook. Wat Monique ook gaat doen nadat ze zijn verhaal heeft gehoord, het lucht hem toch ook op om haar nou eindelijk alles te kunnen vertellen. Monique laat hem praten. Ze valt hem niet in de rede, al is ze wel wit weggetrokken van hetgeen ze te horen krijgt. Ook het verhaal van de vuilniszakken wordt nu eerlijk opgebiecht. Monique had het toch al een raar verhaal gevonden. De commode was helemaal leeggehaald, en vervolgens had Michael het grootste deel teruggevonden op de parkeerplaats. Niet logisch. Zij had op dat moment haar twijfels al wel gehad, maar de zorg om Lisa was zo groot geweest, dat ze het verhaal maar even had geparkeerd.

“Je gaat nu een afspraak maken met Shirley om het restant van de spullen op te halen. Ik mis nog een aantal zaken. Bel haar maar op. Dat je morgenmiddag komt.” Verbouwereerd kijkt Michael zijn vrouw aan. Maar hij haalt het niet in zijn hoofd om haar tegen te spreken. Onlangs, toen Shirley hem had gebeld, heeft hij haar nummer opgeslagen. Hij belt haar op, en krijgt haar onmiddellijk aan de telefoon. Ze maken een afspraak voor de volgende dag. Michael noteert haar adres en daarna kijkt hij Monique afwachtend aan. Ze ziet er verdrietig, boos, maar ook vastberaden uit. Dan pakt ze de telefoon en toetst een nummer. “Hee Paul, met Monique. Zou jij morgenmiddag een paar uurtjes op Lisa kunnen passen? O, dat is fijn. Ja, als je hier naar toe kan komen, dan is dat voor Lisa wel zo prettig. Inderdaad, het scheelt mij een hoop gesjouw met spullen. Hee, dankjewel, dan zien we je morgenmiddag.”

“Hoezo? Waarom moet Paul op komen passen?” waagt Michael.
Monique kijkt hem rustig aan. “Omdat ik met je meega. En ik zal die dame vertellen dat ik helemaal op de hoogte ben van de situatie. Dus dat er niks meer te chanteren valt, dat jij gewoon een fout hebt gemaakt en dat ze moet stoppen met stalken. Die trut heeft te vaak naar de film ‘Fatal Attraction’ gekeken. Maar ik ga naar de politie, als ze ons nog één keer lastigvalt. En dat ga ik haar vertellen.”
“En hoe gaat het dan verder met ons?” vraagt Michael zachtjes. Maar Monique reageert niet. Ze hoort haar dochter huilen, staat op, en gaat naar boven. Michael blijft beneden en kan het trillen van zijn lichaam niet onderdrukken. Wat gaat er allemaal gebeuren?

Shirley heeft zich mooi aangekleed. Ze heeft haar lange blonde haar geföhnd tot het glansde en haar huisje ziet er schoon en gezellig uit. Natuurlijk begrijpt ze heus wel dat Michael niet zo blij is met haar actie. Maar ze heeft wel zijn aandacht getrokken, en nu komt hij zelfs bij haar thuis. Ze moet het goed aanpakken, dan valt hij vast weer als een blok voor haar. Neuriënd zet ze vlak voor de afgesproken tijd koffie. De muziek staat zachtjes aan. Ze heeft wel de vuilniszak met kleertjes in haar kleine gangetje gezet, want officieel is dat de reden waar hij voor komt. Ja, ja. Hij had haar ook kunnen vragen om de zak met kleertjes mee te nemen naar het benzinestation en dat hij het daar op zou komen halen. Maar nee, hij wil bij haar thuis komen. De deurbel gaat. Precies op tijd. Ze trekt nog even haar strakke topje recht en kijkt in het halletje in de spiegel. Perfect. Een schoonheid is ze, dat zal niemand kunnen ontkennen. Met een zwaai opent ze de voordeur. “Dag Shirley. Wij komen even met je praten.” Monique stapt brutaal naar binnen, gevolgd door Michael. Hij ziet eruit als een geslagen hond en ontwijkt oogcontact met haar. Monique heeft al plaatsgenomen op de bank.

Rustig doet Monique haar verhaal. Dan staat ze op. “Dus er valt nu niets meer te chanteren. Je blijft uit de buurt van Michael, uit de buurt van mijn kindje en ook uit mijn buurt. Als ik ook maar mérk dat je op een of andere manier nog contact probeert te zoeken, of in de buurt van ons huis wordt gesignaleerd, bel ik onmiddellijk de politie. Michael is zo stom geweest om je te vertellen dat hij geen relatie heeft, maar zoals je inmiddels hebt gemerkt, is dit niet het geval. Jij verdwijnt uit ons leven. Begrepen?” Shirley weet niets te zeggen. Hier was ze natuurlijk totaal niet op voorbereid. In de gang pakt Monique de vuilniszak. “Is dit echt alles wat je nog had?” vraagt ze, met een lichte dreiging in haar stem. Shirley knikt. “Meer is er echt niet,” zegt ze zachtjes. Michael is al vooruitgelopen naar de auto, blij, dat dit hachelijke kwartiertje voorbij is. Monique trekt met een knal de deur achter zich dicht. Zwijgend vervolgen ze de rit naar huis. Toch kijkt Michael onderweg af en toe even naar zijn vrouw met een gevoel van trots. Dit heeft ze voor hem gedaan. En voor hun gezin. Mag hij daar de hoop uitputten dat het weer goed zal komen tussen hen?

“Is alles goed gegaan, Paul?” vraagt Monique, terwijl ze haar dochtertje uit de box tilt. “Prima,” lacht Paul. “Het is een modelkind. Ze heeft haar flesje netjes leeggedronken. Hee, maar alles goed met jullie?” Bezorgd kijkt hij van de een naar de ander. “Jullie zien er uit alsof je een spook hebt gezien!”
“Dat hebben we min of meer ook,” antwoordt Monique. Plotseling wellen dan toch de tranen op in haar ogen. “Ik vertel het je nog wel. Maar nu niet. Ik ben bekaf.” Paul knikt begripvol en maakt even later aanstalten om weg te gaan. Hij groet Michael, die op de bank zit, maar die reageert amper. Monique loopt met hem mee tot de deur. Ze staan nog even te praten. “Sterkte,” zegt Paul, en hij kust haar op beide wangen.

Monique komt weer binnen. “Zo, dat is achter de rug. Ik heb nagedacht. Voorlopig wil ik je niet meer zien. Dus ik zou het fijn vinden, als je nu je spullen gaat pakken en vertrekt. We hebben dan wel contact wanneer je Lisa kan zien. Ik heb net even met Paul overlegd, als je wilt, mag je bij hem logeren. Nu ga ik wandelen met Lisa. Als ik over een uurtje terugkom, wil ik dat je verdwenen bent.”

De volgende aflevering lees je hier.