Hoe was je weekendwip? (Deel 19)

Huwelijksperikelen in een serie. Vrachtwagenchauffeur Michael, bankbediende Monique. Lees hier de vorige aflevering.

“Hee schat, wat lief dat je belt!”
“…”
“Maak je maar geen zorgen. Het gaat echt heel goed. Lisa is een schatje, en ik voel me echt prima. Bovendien heb jij zo veel boodschappen gedaan zaterdag, ik hoef de deur niet uit. Alleen als ik daar zin in heb.
“…”
“Ivy is hier. Dat had ik toch gezegd, dat zij vandaag op kraamvisite zou komen?”
“…”
“Dat is goed. Dan hoor ik je vanavond.”
“…”
“Ja, ik zal de groeten doen.”
“…”
“Ik ook van jou. Heel veel. Dag lieverd! Dag schat!”

Monique lacht wat verlegen naar Ivy. “Sorry, voor de onderbreking. Maar Michael maakte zich zorgen. Het is natuurlijk zijn eerste werkdag, en ik ben voor het eerst alleen, zonder kraamhulp en zonder hem. Maar hij hoeft zich echt geen zorgen te maken hoor, ik red me best.” Dan herinnert ze zich opeens de laatste woorden van Ivy, net voordat de telefoon ging. “Wat is er aan de hand, Ivy, wat wilde je vertellen?” vraagt ze, terwijl ze Lisa in het wipstoeltje legt. Ivy kijkt voor zich uit. Ze zwijgt. “Wil je nog koffie? Of iets anders?” vraagt Monique, om de stilte te doorbreken. “Ja, ik wil wel wat fris. Een sapje of zo,” antwoordt Ivy. Het lijkt wel, alsof ze spijt heeft van haar woorden van net. Misschien heeft ze impulsief gehandeld, en wil ze het nu liever toch niet zeggen, bedenkt Monique, als ze twee glazen uit de kast pakt. Moet zij nou doorvragen, of het maar laten zitten? Heeft het met Martijn en Ivy te maken, of met haar en Michael? Nee, ze wil toch weten wat Ivy nou zo dwars zit.
Even later zitten ze weer tegenover elkaar. Ivy in de luie stoel, en Monique op de bank. “Wat wilde je me nou eigenlijk vertellen?” vraagt Monique.

Michael kijkt op zijn horloge. Is dit een handig tijdstip om Monique te bellen, of zou ze nu aan het voeden zijn? Hij gokt het er maar op. Michael geeuwt. Slaapgebrek. In de kraamtijd steeds onderbroken nachten, vanmorgen vroeg op, en toch ook weer wennen, de hele dag achter het stuur. Hij zou zich gelukkig moeten voelen. Weer aan het werk. Shirley, die haar spijt heeft betuigd, het is toch met een sisser afgelopen, zoals hij gehoopt had. Toch vertrouwt hij het niet. Er is wat met die Shirley. Een verknipt wijf. Vandaag heeft hij wat inzicht gekregen in haar leven. Niet veel geluk, tot nu toe. Mooi dat ze hem toch niet wil chanteren, maar wat ze wel wil, dat ziet hij echt niet zitten. Hij heeft een beetje mooi weer gespeeld, maar alleen maar uit angst, om haar  niet weer tegen zich in het harnas te jagen. Maar als het aan hem ligt, dan ziet hij haar nooit weer.
Wel een afgang trouwens, vanmorgen. Toen hij toch maar ging tanken bij het benzinestation waar Shirley werkt, deed het tankpasje van de zaak het niet. Hij had Martijn gebeld, en die had gevraagd of Michael het voor kon schieten. Dat had hij dan maar gedaan, maar vreemd was het wel.

Het vaderschap heeft veel indruk op hem gemaakt. Zelf had hij nooit gedacht dat hij het moeilijk zou vinden om zijn gezin in de steek te laten om weer aan het werk te gaan. Maar het gekke is, hij zou nu niets liever willen dan thuis zijn, en bij zijn vrouw in bed liggen. Oké, ze is erg met Lisa bezig, en vrijen zit er voorlopig ook nog niet in, maar het vertedert hem wel, als hij ziet hoe zorgzaam ze is voor hun dochter, hoe sociaal ze is, hij had nooit verwacht dat ze zo veel kraamvisite zouden krijgen. Maar zelfs in de buurt heeft Monique in de korte tijd dat ze er wonen al vrienden weten te maken.
En dat zo’n klein grietje zo’n impact om hem zou hebben, dat had hij ook niet verwacht. Nooit heeft hij last van heimwee gehad, maar nu wil hij alleen maar thuis zijn. Daar, waar dat kleine meisje in de wieg ligt, en waar zijn vrouw, de moeder van zijn kind, is. Daar hoort hij thuis.
Zijn huwelijk heeft op het spel gestaan door zijn domme actie. Dat realiseert Michael zich maar al te goed. En het was het niet waard. Absoluut niet. En hij maakt zich ook nu nog echt geen illusies. Hij is nog niet van Shirley af.
Dan gaat zijn telefoon. Hij schrikt van het plotselinge geluid in de stilte. Het is Monique. Maar haar stem klinkt niet zoals anders.
“Michael, ik zat te wachten op je telefoontje. Maar je belt maar niet. En ik moet je spreken. Vanmorgen was Ivy hier. Ze heeft me van alles verteld. Ik wilde wachten tot vrijdag, zodat we dit gewoon samen kunnen bespreken, in plaats van over de telefoon. Het lukt me niet. Ik ben heel erg overstuur en moet het gewoon nú met je bespreken!”

Shirley kijkt naar de sleutels in haar hand. Waarom heeft ze die eigenlijk meegenomen, toen ze op kraamvisite was bij Michael en Monique. Zouden ze de sloten veranderd hebben? Dat kan ze zich bijna niet voorstellen. Die mensen hebben wel wat anders aan hun hoofd gehad de laatste tijd.
Ze denkt diep na. Over het gesprek van Michael en haar in de vrachtauto vanmorgen. Er valt heel wat te overwinnen voor haar. Natuurlijk heeft ze wel gemerkt, dat Michael niet meer op haar geilt, zoals een paar weken geleden. Er is te veel gebeurd. Eerst moet hij haar weer vertrouwen. Ze heeft ook best wel gemerkt, dat hij closer is met Monique, nu ze zijn kind gebaard heeft. Shirley zet haar computer aan. Ze is eigenlijk wel benieuwd, hoe het zou zit met net bevallen vrouwen, hormonen, postnatale depressies en zo. Zou Monique labiel zijn? Of helemaal niet? Ze moet zich goed op haar taak voorbereiden. Er voor zorgen, dat Michael helemaal genoeg krijgt van Monique en inziet, dat zij, Shirley, de vrouw van zijn leven is. Daar zal zij veel moeite voor moeten doen, maar dat is het meer dan waard.
Een uurtje later sluit ze met een glimlach haar laptop. Ze pakt de sleutels van tafel, trekt haar jas aan en pakt haar tas. Ze kijkt op de klok. Hoe laat zou Monique de nachtvoeding geven aan Lisa? Twee uur? Drie uur? Het maakt niet uit. Ze kent het huis, en gokt het er maar op. Zolang er geen licht brandt, slapen de mensen.

Michael kan maar moeilijk in slaap komen. Het lange gesprek, zelfs nog onderbroken door Lisa die nachtvoeding behoefde, laat hem niet los. Hij gooit zich op zijn andere zij. Tranen wellen op in zijn ogen. Weg rooskleurige toekomst. Het hangt allemaal aan een zijden draadje. Nog even heeft hij met de gedachte gespeeld om Martijn te bellen. Die klootzak! En hij maar denken dat Martijn volledig te vertrouwen was! Dat zijn toekomst veilig was in de handen van Martijn. Ivy is een schat, maar de grootste klep van Delft. Dat weet toch iedereen? Morgenochtend. Dan zal hij Martijn onmiddellijk bellen. Met die gedachte valt Michael uiteindelijk in een rusteloze slaap.

Monique verschoont haar dochtertje na de late voeding en legt haar in het wiegje. Wat is het toch een plaatje! Ondanks het moeilijke gesprek met Michael, ondanks haar dikbehuilde ogen,  kan ze toch genieten van haar kleine meisje. Ze wil er ook van genieten. Lisa is nog zo klein, maar het gaat zo snel. Daar mag ze geen seconde van missen. Elk moment moet ze genieten van dit kleine leventje.  Kijk haar daar nou eens liggen in haar schattige roze pyjamaatje. Het is toch niet te geloven, dat zij de moeder mag zijn van dit geweldige kindje?

Ze doet het nachtlampje uit op de commode in de babykamer. In de badkamer poetst ze haar tanden en haalt ze de make-up van haar gezicht. In de spiegel constateert ze, dat ze er toch niet bepaald florissant uitziet. Gauw slapen. Monique doet het licht van de badkamer uit en loopt naar haar slaapkamer. Ze sluit de gordijnen en zet de wekker op zeven uur. Natuurlijk zal Lisa zich vannacht nog rond een uur of vier aandienen voor de nachtvoeding, maar dat ziet ze dan wel weer. Nu eerst een paar uur slaap pakken. Nog even bladert ze in een tijdschrift, maar ze kan zich niet focussen op hetgeen ze leest. Hoe zou Michael zich voelen? Net zo klote als zij? Met een zucht knipt ze het nachtlampje dat op het nachtkastje staat, uit.

Voor het huis staat Shirley. Zij ziet, hoe een voor een de lichten doven in het huis van haar geliefde. Nu is het haar beurt.

De volgende aflevering lees je hier.