Verboden gevoelens
Mijn man en ik hebben er lang over gedaan om kinderen te krijgen. Hij wilde ze niet, ik wel. Het lag natuurlijk allemaal wat genuanceerder, maar het is wel de grote lijn. Na veel ruzie en veel verdriet zijn we toch tot de conclusie gekomen dat kinderen ons leven zouden verrijken. Inmiddels ben ik de trotse moeder van twee prachtige meiden van 9 en 7 jaar oud.
Het ouderschap is echt het meest moeilijke en vermoeiende wat mij ooit is overkomen, maar klagen mag je als ouders niet. Nee, daar heerst een enorm taboe op, maar soms ben ik het zo zat, echt zo vreselijk zat dat ik denk: had ik maar nooit...
Begrijp me goed ik houd van mijn kinderen, maar het is niet altijd makkelijk. Onze oudste dochter heeft Asperger en de jongste is waarschijnlijk hoogbegaafd. Waarom ik? Alleen goede ouders krijgen de moeilijke gevallen zeggen ze dan. Het is voor beiden niet makkelijk. De oudste worstelt met sociale vaardigheden, de jongste is alles nog aan het ontdekken en vecht vooral tegen haar dominante zus. Beiden zoeken nog naar de juiste verhouding en dat botst, want die balans is nog niet gevonden.
De kinderen hebben veel ruzie en dat kost veel energie. Soms kunnen ze best lief spelen, maar normaal gesproken hebben ze ruzie vanaf het wakker worden tot het slapen gaan. Afgelopen week zat ik er doorheen; ik was er klaar mee. Maar ja, wat dan? Je kan niet weglopen (dat nooit), je kan ze niet opsluiten en slaan mag ook al niet meer. Heeft het alleen met de kinderen te maken? Nee, natuurlijk niet. Veel van hun gedrag is een reflectie van gebeurtenissen, mama die boos is, een onvoldoende op school, een vriendin die niet met je wil spelen en andere gebeurtenissen. Niet alles valt te wijten aan autisme of hoogbegaafdheid, dat zou ook een te makkelijk excuus zijn.
Je kan met bijna niemand over deze verboden gevoelens praten, wie zou het begrijpen? Je vrienden snappen het niet, zien het ook niet, omdat ze zich zowel bij hen als op school geweldig gedragen. Hoe kan je zeggen dat je af en toe wenst om kinderloos te zijn. Toch denk ik dat ik niet de enige ben die dat heeft. Er moeten toch meer ouders zijn bij wie het zo oploopt dat ze geen uitweg meer zien. Het zou het aantal familiemoorden kunnen verklaren. Daarom moeten we van dat taboe af, we moeten er over praten met z'n allen. Ik mag mijzelf gelukkig prijzen dat ik een familie heb bij wie ik mijn hart kan luchten en een psycholoog die ik een keer in de zoveel tijd volstort met mijn gezeur en gehuil. Maar als je dat dus niet hebt, dan houdt het op.
De onmacht die je als ouder hebt en waar je niets mee kan, dat is moeilijk. Zo zijn er natuurlijk veel meer worstelende ouders, zoals de ouders van Brandon en Jolanda Venema, of ouders van anorexia kinderen of andere, gehandicapte kinderen. En dan nog vertellen ze je hoe lief hun kind is, maar ik geloof er geen bal van. Die Brandon is af en toe een vreselijk jong; waarom kan je dat als ouder niet zeggen? Het wil niet zeggen dat je niet van hem houdt. Juist de aandacht die deze ouders krijgen, maken het taboe groter. Wees dan eerlijk en zeg dan dat je soms boos of verdrietig bent om je kind en dat je soms best zou willen dat jij ook een "normaal" kind zou hebben.
Ik wil geenszins mijn situatie vergelijken met die van ouders met zwaar gehandicapte kinderen, mijn doel is slechts een lans te breken voor eerlijkheid. Het mooiste zou zijn als je daar gewoon over kon praten zonder dat je veroordeeld wordt. Op die manier kunnen anderen je misschien helpen, tips geven of de zorg af en toe overnemen.
Meiden ik hou van jullie, maar soms...
