Mijn Samsung Galaxy S
In 2000 kocht ik mijn eerste mobieltje. In die tijd moest je nog een verklaring afleggen aan de buitenwereld waarom je überhaupt zo’n ding had. Je moest het echt nódig hebben, wilde je omgeving niet in lachen uitbarsten. Ik had een legitieme reden. Voor mijn opleiding moest ik elke week naar Rotterdam-Zuid met trein en tram, en ik wilde bereikbaar zijn voor als er iets met een van mijn kinderen zou gebeuren. Eigenlijk gebruikte ik het ding zelden. Ik kocht zo nu en dan voor een tientje beltegoed, en de dag voor de opleiding laadde ik de batterij weer op. Ik heb me altijd geërgerd aan mensen die altijd in zo’n ding lopen te blèren, en ik kan wel zeggen, dat ik me altijd sociaal heb gedragen, qua telefoon. Op mijn werk staat mijn mobiel uit. Mijn dierbaren bellen wel naar het algemene nummer van mijn werk als ze me echt nodig hebben. Andere telefoontjes kunnen wachten, of ik ben blij, dat ik ze heb gemist.
Sinds 2007 heb ik een abonnement bij Telfort. Ik moest wel een abonnement nemen, want ik kreeg in die tijd een relatie met de man die ik nu ook mijn echtgenoot mag noemen. En wij belden heel wat af! Hij woonde in Amsterdam, ik in Rotterdam. We probeerden zo veel mogelijk bij elkaar te zijn, maar als dat niet kon, dan belden we ons suf.
Ik ‘mag’ met mijn abonnement elke twee jaar een nieuw mobieltje uitzoeken. Maar ach, zo’n mobieltje, daar raak je aan gehecht. Het duurt bij mij al gauw een jaar voor ik helemaal door heb hoe zo’n ding werkt. Maar nu moest ik wel een nieuwe, want ik liet mijn mobieltje uit mijn handen vallen. Stuk. Ik was geneigd om naar de winkel te gaan om er zelf eentje te gaan kopen, maar op een helder moment besloot ik toch om eerst eens even in te loggen op ‘Mijn Telfort.’ Het bleek, dat mijn abonnement gewijzigd kon worden omdat de periode van mijn abonnement allang verstreken was. Ik kon wijzigen wat ik wilde. En ik mocht een nieuw mobieltje uitzoeken, gratis bij mijn abonnement.
Stiekem had ik al een poosje een oogje op de Iphone, maar het nadeel was voor mij, dat ik dan mijn Telfort abonnement moest beëindigen, en een abonnement moest afsluiten via T-Mobile om aan een Iphone te kunnen komen. Dan moest ik €24,95 aansluitkosten betalen. Daar had ik niet zo’n zin in. Maar toen ik op de Telfort site rondsnuffelde, zag ik daar apparaten die wel verdacht veel op de Iphone leken. Ik deed mijn eigen marktonderzoekje en viel als een blok voor de Samsung Galaxi S I9000. Het abonnement kon je zelf samenstellen. Handig toch? Ik koos voor 200 belminuten en 100 sms’jes per maand. Daar zou ik het wel mee redden. En anders kon je gewoon je abonnement wijzigen. Ik bestelde de Samsung Galaxy - winkelwaarde zo rond de €450,- ! - en wachtte vol spanning af.
Die zaterdagochtend ging de deurbel, drie dagen na het indienen van mijn bestelling. Ik was dan ook stomverbaasd, dat er nu al een pakketje van Telfort voor mij was! Ik maakte met trillende vingers de verpakking open, en ja hoor. Mijn Samsung Galaxy S I9000 lag zwart, glad en glanzend in mijn hand. Wat een mooi ding!
Ik heb het ding nu twee weken. Alles zit erop en eraan. Ik heb mijn jongste zoon, die nogal thuis is in de wereld der mobiele telefoons, al de oren van zijn hoofd gevraagd. Eigenlijk word ik hartstikke onzeker van zo’n apparaat. Je moet zo’n ding wel optimaal benutten, anders is het zonde om met zo’n prachtig geavanceerd toestel in de rondte te gaan lopen. Dus ik wil alles weten. Maar ik snap er steeds geen bal van. Eerst maar eens het positieve verhaal. Wat kan ik allemaal al wel? Nou, ik heb al mijn contacten toegevoegd, en ik weet hoe ik met mijn telefoon moet bellen. Niet direct hoor. De eerste keer dat de telefoon rinkelde, drukte ik op het groene hoorntje, maar er gebeurde helemaal niks. Wist ik veel, dat je dat groene hoorntje naar rechts moet opschuiven! Ook heb ik al leuke foto’s gemaakt, van mijn nieuwe kleine nichtje, van de kinderen op mijn werk, maar de eerste keer dat ik de foto’s wilde uploaden naar de computer ging het al mis. ‘Herkent geen hardware.’ ‘Parameter onjuist.’ Huh? Geen idee. Op diverse computers geprobeerd om die foto’s van mijn mobiel af te krijgen, want na een wanhopig telefoontje naar mijn jongste zoon kreeg ik te horen dat onze computer misschien te oud was, maar toen ik naar de professionals in een telefoonwinkel ging voor opheldering, bleek het aan het snoertje te liggen. Nieuw kabeltje gekocht voor €17, 50, en voila, de foto’s verschenen haarscherp op mijn beeldscherm. Wel een beetje knullig, zo’n duur apparaat, en dan een kabeltje dat niet werkt! Nou ja. Het werkt nu wel.
Dus ik kan bellen, foto’s maken en uploaden en sms'en. Nee, dat laatste is ook niet waar. Je kunt met dit toestel alleen maar swypen. ‘Niet typen, maar swypen!’ zegt de kolossaal dikke handleiding van de Samsung Galaxy optimistisch. Voor de niet-kenners: je krijgt een toetsenbord in beeld en met je vinger beweeg je, zonder je toetsenbord los te laten van de ene letter naar de ander. Als je de letter twee keer moet gebruiken, dan draai je met je vinger een rondje op desbetreffende letter, en dan staan er ineens twee. Bij mij soms vier. Voor een hoofdletter moet je met je vinger een uitstapje maken zodat je boven het toetsenbord uitkomt, en zo zijn er nog allemaal trucjes. Oefening baart kunst, dus deze week doe ik al een uur minder lang over een sms’je, maar soms denk ik met heimwee terug aan mijn simpele Nokiaatje…
Ik moest handmatig, via de site van Telfort internet installeren. Apetrots was ik, toen dat gelukt was. Ook kon ik MMS instellen. Ik heb precies gedaan wat het stappenplan aangaf, maar als ik een foto wil versturen, dan krijg ik steeds de mededeling dat het verzenden is mislukt. Wat doe ik toch fout?
Als ik op het knopje Internet druk, dan kom ik inderdaad op het WWW. Maar mijn telefoon vraagt dan steeds van alles aan mij. Of ik dingen wil installeren. Wil ik dat? Ik weet het niet.
Ook weet ik niet wat al die knopjes te betekenen hebben. En al is de handleiding nog zo dik, lang niet alles wordt uitgelegd. Men gaat er kennelijk vanuit, dat de Samsung Galaxy gebruiker een allround techneut is die het klappen van de zweep allang kent, en nu alleen nog maar op zoek is naar nóg meer technische snufjes.
Ik noem een paar items als ik op het knopje ‘Toepassingen’ druk.
Agenda, kijk, die snap ik nog. Aldiko eBook. Geen idee, wat dat nou is. AllShare. Ik wil altijd alles delen met anderen, maar waar gáát dit om? Als ik er op druk, dan lees ik, dat ik mijn bestanden op een andere speler kan afspelen. En ik moet met het Wi-Fi-netwerk verbinden, om mijn bestanden op een andere speler af te kunnen spelen. Waarom zou ik dat moeten willen? Wat is het nut ervan? Wat is Wi-Fi eigenlijk?
Nu kom ik op een knopje waar ik blij van word. Dit knopje zat op alle mobieltjes die ik in de loop der jaren heb gehad. Calculator. Duidelijk. 1+1=2. En het knopje ‘Camera’ is me ook vertrouwd. Daily Briefing gaat over de weersverwachting, E-mail snap ik ook, maar Social Hub, SIM-toolkit, mensen, dat zijn toch termen waar ik zenuwachtig van word?
Eigenlijk ben ik bang, dat ik niet voldoende weet, wat voor een fantastisch apparaat ik in mijn bezit heb. Het zou toch lullig zijn, als ik er over twee jaar – als ik dit apparaat alweer mag vervangen van mijn provider – achter kom, dat ik er al die tijd mijn bonte en witte was in had kunnen draaien? Of dat ik van twee bruine boterhammen met kaas kaastosti’s had kunnen maken in mijn Samsung Galaxy? Dat zou toch doodzonde zijn?
En waarom vindt iedereen het zo heerlijk voor mij, dat ik Android heb. Ik weet dat het zo is, maar waarom is dat zo fantastisch? Hoe kan Android mijn leven dan nóg leuker maken?
Eigenlijk is deze column een schreeuw om hulp. Waarom kan ik niet gewoon sms’en met dit ding, net als vroeger?
Wat heerlijk, om deze column met mijn vlugge vingertjes blind te kunnen typen op een gewoon toetsenbord. Ik zeg maar zo: niet swypen, maar typen!
