Dat Wijf Van Halal
Even met Justitie gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. De heer Hirsch Ballin in de buurt?” De secretaresse deelde mij minzaam mede dat Zijne Excellentie helaas niet aanwezig was. Dat pikte ik niet. Onder verwijzing naar het feit dat ze heus niet de enige justitiemedewerker is die liegt dat ze barst, sommeerde ik haar, mij door te verbinden met de Minister Voor Intimidatie, Censuur En Repressie. Dat werkte, dus ik kreeg de bewindsman aan de lijn. Afgemeten vroeg hij mij, of ik het kort wilde houden, want hij had ernstig last van zijn breuk. “Tsja, Ernst, die hele partij van je heeft last van breuken. De hufters tegen de leden die nog wel een greintje fatsoen hebben. Dat is eigenlijk nooit anders geweest, toch? Maar waar ik je voor bel is het volgende. Hoe haal je het in je botte hersens om mijn collega-columnist lastig te vallen met een spookaanklacht?” Hakkelend vroeg de geplaagde minister mij, waarop ik doelde. Ik vervolgde: “Dat je het niet eens bent met wat columnisten schrijven of wat voor citaten ze aanhalen is één ding, maar om vervolgens verzonnen aanklachten uit je duim te zuigen, dat is twee. Je woordvoerder laten zeggen dat er tegen Bert Brussen een aanklacht is ingediend door Geert Wilders, weet je wat dat is?” Stilte. Doodse stilte. Dus gaf ik het antwoord zelf maar: “Dat is meervoudige belediging. Niet alleen een belediging aan het adres van de rechtsstaat, maar vooral ook aan het adres van Geert Wilders. Want met zulke flauwekul schilder je Wilders af als iemand die een pesthekel heeft aan de vrijheid van meningsuiting. En je kunt Geert van alles verwijten, maar dat niet. Je zet je toekomstige gedoogpartner weg als een lafbek. Je moest je schamen.” Wederom doodse stilte aan de andere kant van de lijn. Tijd voor de afmaker: “Weet je, Ernst, wat ik altijd zo’n grappige politieke term heb gevonden? Minister Zonder Portefeuille. Maar jij bent rechtstreeks verantwoordelijk voor een nóg fraaier begrip. Minister Zonder Geweten.” De justitiële hoorn werd op de justitiële telefoon gegooid.
Ik snap die Wilders niet, eerlijk gezegd. Hij wil welnietwelnietwel met het CDA in zee. Grote twijfels bij de vraag of het CDA wel voldoende jastemmers zou leveren voor die wankele gedoogcoalitie. Maar Geert heeft een heel andere reden om niet met het CDA in zee te moeten willen. Hij wordt door Christendemocratische leugenaars gewoon voor lul gezet. Geert is echt niet goed snik als hij zulk min volk in een regeringszadel wil helpen. Hoe serieus neemt Geert Wilders zichzelf dan nog? En dat hoekje in de Tweede Kamer waar die bewindslieden altijd zitten als ze door de geachte afgevaardigden worden overhoord, dat hoekje heet ‘Vak K’. Waar staat die K toch voor? Klerelijers? Overigens hebben enkele Justitiemedewerkers ook nog wel een probleem. Als ik Bert Brussen was, zou ik een aanklacht indienen tegen Hirsch Ballin en zijn ambtenaren. Want in een persverklaring schrijven dat er een aanklacht ligt, terwijl dat helemaal niet het geval is, dat is een ernstig ambtsmisdrijf. Mij lijkt, dat de verantwoordelijken hiervoor enige tijd achter tralies behoren door te brengen. Misschien kunnen ze bij de ‘Kogelbrievenbrigade’ naast een Team Bedreigde Politici ook een Team Bedreigde Columnisten instellen… Een land waar het justitieapparaat een toevlucht zoekt tot leugens, intimidatie en machtsmisbruik, is verworden tot een bananenrepubliek van het laagste soort. Het fundament is tijdens Balkenende-Zoveel onder onze rechtsstaat weggeslagen. En denk maar niet dat Brussen het enige slachtoffer is. Ik noem een Gregorius Nekschot. Van zijn bed gelicht, paar dagen in een cel gekwakt, maar een fatsoenlijk proces, ho maar… Balkenende met zijn gelul over Waarden en Normen en Hirsch Ballin met zijn Ministerie van Intimidatie, Censuur En Repressie zijn politieke Tokkies die we sinds Mussert en de zijnen in ons land niet meer hebben gekend.
En denk nou niet dat ze de enige schuinsmarcheerders in de politieke arena zijn. Een CDA’er is belust op spruitjeswalm en voor donker thuis, een VVD’er gaat gewoon voor de poen. Zoals gedeputeerde Ton Hooijmaijers. Voormalig Amsterdams verkeerswethouder liet zich, blijkens een dikke vette inbeschuldigingstelling, als toppoliticus in Noord-Holland fors betalen voor zijn politieke invloed. In gewoon Nederlands heet dat corruptie.
Maar eerlijk is eerlijk, niet alleen aan de rechterzijde van het politieke spectrum zitten er dingen erg scheef. Ook het tamelijk linkse gemeentebestuur van Amsterdam blundert er gewoon op los. Kent u Jihad Alariachi? Zo’n meid van Halal, die door de gemeente was aangesteld als Opperhoofd Interculturele Communicatie. Ja, u leest het goed. Interculturele Communicatie. Dan moet ze ervoor zorgen dat in de tram niet alleen een bordje hangt dat je er geen patat of ijs mag eten, maar ook geen roti en couscous. En dat er achter de gemeentelijke bijstandsloketten geen mevrouwen staan met varkenspoten, om de streng-Islamitische uitkeringstrekkers niet te schofferen. Jihad Alariachi wordt dus aan het werk gehouden met een buitengewoon raar en volstrekt overbodig baantje omdat ze in Amsterdam nog steeds te veel geld krijgen uit Den Haag. Maar goed, die Jihad Alariachi had een mail geschreven met rare opvattingen over een onderwijskwestie. Een Islamitische vader die bezwaar had tegen de gang van zaken op de christelijke school waar hij zijn kind op had geplaatst. Daarin noemde Jihad haar functie, maar toen er herrie van kwam, was die mail opeens privé. Dan heb ik iets van “neem een ander in de maling”. Al eerder had ze rare dingen over homo’s gezegd. Nu denkt u natuurlijk, dat de gemeente het enig juiste heeft gedaan: haar ontslaan. Maar nee hoor. Ze kreeg een standje. Van de burgemeester. Meer niet. Dus de gemeente Amsterdam laat zich inpakken door Dat Wijf Van Halal. De Amsterdamse tranen van verdriet en schaamte springen mij in de Amsterdamse ogen. Een ambtenaar die zich intolerant uitlaat over minderheden heeft een heel erg groot probleem, maar een halalcoördinator kan gewoon haar gang gaan en de schandelijkste opvattingen ventileren. Droevig. Heel erg droevig…
Was er niets vrolijks dan, deze week? Jazeker. Meerdere dingen zelfs. Allereerst de uitverkiezing van Frans Duijts tot beste zanger van Nederland. Dat maakt, dat ik deze column nu heel vrolijk zit te schrijven. Heel erg vrolijk. Echt heel erg ontzettend vrolijk. En dan dat huwelijk van ons idool Roel Driesvink, dat met dank aan het KNMI nogal in het water is gevallen. Natte boel dus. Nu is het zo, dat de gemiddelde lezeres van het debielenblaadje Flair ook enorm natte gevoelens krijgt bij het aanschouwen van onze sportschoolzanger, dus ik vond die stortregen wel toepasselijk. En de perioden met zon waren ook goed voor een vette grijns op mijn bek. Weet u, wie er uitgebreid en opzichtig vertoefde op een terras bij Patricia Paaij aan de overkant? Mickey Hoogendijk. Die er met Patricia’s man vandoor is. En dan leuk aan de overkant in het zonnetje gaan zitten opvallen. Heerlijk, dat soort loopgravenoorlogen tussen de clientèle van Robert Shoemacher onderling. Prachtig. En opeens realiseerde ik mij een bijzonder verband tussen Huize Paaij en het terras aan de overkant. Weet u wat de overeenkomst is tussen het figuur van Patricia en de stoeltjes op het terras? Allemaal van plastic…
