Twan Huys: snijden maarrr
Helemaal niet zo’n gek idee. Flink snijden in de publieke omroep. Immers, het schrappen van een stel totaal overbodige of ronduit slechte televisieprogramma’s is nog altijd een beter idee dan het nog verder uitkleden van de zorg of de sociale zekerheid. Al moet gezegd: ieder voordeel heeft zijn nadeel: al die ontslagen omroepmedewerkers vreten natuurlijk wel de WW-kas leeg, en al die leegstaande kapsonesvilla’s in het Gooi mogen ook gerust als een ontsierend fenomeen worden gezien. Maar goed, laten we eens een rondje langs het omroepcomplex lopen, om te zien door welke programma’s liefst zo snel mogelijk een streep mag worden gezet.
Om te beginnen natuurlijk NOVA, en zijn opvolger, die naar ik heb begrepen Nieuwsuur gaat heten. Met die lul van een Twan Huys. Die tegen alle afspraken in zijn gasten niet de gelegenheid geeft om ordentelijk hun verhaal te doen, maar ze met smerige trucjes voor gek zet, ter meerdere eer en glorie van De Grote Meneer Twan Zelve. Zoals laatst Job Cohen publiekelijk werd genaaid met idiote vragen over de staatsbegroting, vragen waarop geen hond de antwoorden uit het hoofd had kunnen opdreunen. Knap hoor, dat Twan Huys namens de Arbeidersomroep de Arbeiderspartij de aanstaande verkiezingszege door de neus wist te boren. Maar mijn rechtvaardigheidsgevoel wordt zeer gestreeld: die klootzak werkt dus bij een omroep die wordt gefileerd door een regering die het naar aanleiding van zijn eigen hufterstreken de komende tijd voor het zeggen heeft. Overigens, alle zogenaamd journalistieke programma’s die maling hebben aan de Raad voor de Journalistiek dienen met onmiddellijke ingang van het scherm te worden geweerd.
Ook van het scherm geweerd kunnen al die programma’s over zoekgeraakte mensen. Stuur! dan! een! adreswijziging! Wat een leed. Iedere keer opnieuw een verhaal over hoe een onschuldige-maar-achterlijke vrouw zich nabij de haven van Rotterdam liet bezwangeren door een dronken matroos uit Canada, of hoe een wanhopige-en-puistige middelbare scholier zich liet volpompen door de barkeeper van Peruaanse komaf in dat cafeetje in Playa de Aro. En de kinderen die daar dan uit voortgekomen zijn, worden na een bekentenis van hun mama op haar sterfbed opeens razend nieuwsgierig naar waar papa eigenlijk is. Dus wordt dat op kosten van de publieke omroep eventjes fijn voor ze uitgezocht. Ik kon een valse glimlach niet onderdrukken, toen onlangs in Gran Canaria een teruggevonden vader knaldement bleek te zijn. Althans, dat beweerde zijn zus. Denk nou eens na! Je gewoon van de domme houden is in zo’n situatie toch het allerbeste wat je kunt doen? Schattig hoe zo’n stokoude man dan hologig aan een tafeltje zit met zijn stiekeme dochter…
Ook zo schattig. U weet nog, hoe oude mensen de televisie noemen? Juist. De kijkkast. Zo’n presentator zit dus eigenlijk in de kast. Jeroen Snel dus eveneens. Nou mag Jeroen om nog een heel andere reden niet uit de kast. Want daar houden ze niet zo van, bij de EO. Maar dat potsierlijke programma Blauw Bloed is natuurlijk sowieso het bekijken niet waard. Op zalvende toon een hoop geneuzel, als bruggetje tussen de bij goedkope persbureaus ingekochte filmbeelden van onbelangrijke koningshuizen over heel Europa. Gaat werkelijk helemaal nergens over, en als Jeroen Snel er een keertje in slaagt om bij een evenement van het niveau van de Roozendaalse Folkloristische Banketbakkers Kampioenschappen een of andere aangetrouwde prinses van het B-garnituur te spreken te krijgen, staat op de gezichten van de omstanders de plaatsvervangende schaamte te lezen. Om je te bescheuren.
Of die eikel van dat armoeiige spelletje van de EO. That’s the question. Oninteressant gebabbel van een of andere zenuwlijder met neuzelende kandidaten. Onbenullige vragen en de vormgeving van een goedkoop computerspelletje uit de vroege jaren-90. Of dat familiediner. Intellectueel misdeelden die hun zussen al twaalf jaar niet hebben gesproken wegens een conflict over een geleend klosje garen. Dat hele zooitje wordt dan geacht na een klop op de deur van de geachte EO-Presentator elkaar aan een welvoorziene dis huilend in de armen te vallen. Ik huil ook steeds, als ik dat programma zie. Van het lachen.
Of de Rijdende Rechter van de NCRV. Daarbij houd ik het ook niet droog. Die Meester Visser. Onhandig houterig stottert hij zich van de ene uit het lood staande schutting (ik zie een mevrouw van middelbare leeftijd met een plaatselijk wat viezige joggingbroek aan: ze heeft last van erfafscheiding) naar de volgende lekkende dakgoot. Maar sinds ik Meester Frank in hoogsteigen persoon in zijn interlock en op kousenvoeten zag meehobbelen met een aerobicsles in een lokaliteit waar helaas een onvakkundig kromme spiegel was opgehangen, is mijn respect voor de zittende magistratuur tot het nulpunt gedaald. En al helemaal als hij dan ook nog een hoed op zijn kop zet. Daar heeft ‘ie geen hoofd voor. Eigenlijk heeft ‘ie nergens een hoofd voor.
Dan meneer Villa Felderhof. Die heeft dan weer wél een hoofd voor een hoed. Eerlijk is eerlijk. Maar kolere, wat een geouwehoer in die zonnige gehuurde villa. Van dat doodsaaie genavelstaar. En wat hebben we weer een goede lokale druiven. En wat een héérlijke wijn. Leuke speedboot ook, trouwens, aan de Cote Da’s Duur. Lazer toch op met dat gezeik. Zonde van zo’n erudiete man. Wat een baan. Ben je best een slimme vent, moet je van de baas treurige types als Jantje Smit ontvangen. Ik geef het je te doen.
Ik geef het je ook te doen om langer dan een kwartier naar die geitewollen zweefprograma's van Llink te kijken. Vliegen per smerige 747 naar een ongerept natuurwoud om het milieu te redden... Vervuilend, dat vliegtuig? Nee hoor, want ze hebben aan boord hun eigen veganistische hapjes meegebracht...
Maar pas echt treurig is natuurlijk het Muziekfeest Op Het Plein. Een paar honderd stumpers staan met een blij gezicht en een met doublé behangen rimpelnek enthousiast volkomen uit de maat te klappen als eerdergenoemde Jantje Smit, Hannes of Wolter Kroes het zoveelste polonaiseliedje staan te playbacken. Altijd in wereldsteden als Drachten, Zoeterwoude of Ooltgensplaat. Wel leuk om te zien dat ze in die kleredorpen ook gewoon een Zeeman en een Wibra hebben! Dat zie je aan de mensen op het plein. Sowieso grappig dat ze altijd een plein opzoeken, waarvan de gevelwanden op monsterlijke wijze zijn verpest door een blinde architect.
Kan het nog slechter dan Jantje Smit en consorten? Ja hoor. Vrije geluiden. Van de Intellectuelenomroep VPRO. Vanuit het Muziekgebouw aan het IJ wordt uiterst gewichtig gedaan over muziek voor een klein publiek. Onbegrijpelijke jazzmuziek die wordt voortgebracht op rare instrumenten door toondove negers met gekke brillen. De vijfde van Beethoven, maar dan met figuurzagen en een tondeldoos. En zo’n presentator die het allemaal hoogst gewichtig vindt. Leuk hoor, maar volgens mij een beetje zonde van het geld.
En weet u, voor ondeugdelijke actualiteitenprogramma’s, gelul over koningshuizen en andere BN’ers, fraaie maar nietszeggende vakantieplaatjes, achterlijke spelletjes en slap geouwehoer hebben we de publieke omroep echt niet nodig. Kijk maar naar de commerciëlen.
Eén net eraf? Jammer dat ze in Den Haag nog steeds van plan zijn om veel te voorzichtig te gaan regeren. Twee netten eraf lijkt me een beter idee, eerlijk gezegd.
