Dit is geen stemadvies

De broekriem aanhalen. Inleveren. Hogere eigen bijdragen. Allemaal om in de toekomst de huidige levensstandaard voor onze kinderen in stand te kunnen houden. Dat is zo'n beetje wat ik de meeste politieke partijen op dit moment hoor roepen. De één wat meer dan de ander, maar toch. Het belang lijkt enkel te zijn om de komende jaren rustiger aan te doen, om verder gewoon ons prettige leventje voort te kunnen zetten.

Maar wat is nu dat prettige leventje? Met het risico om nu voorgoed als die ouwe lul van een columnist door het leven te moeten, wil ik toch wel even zeggen dat we inmiddels wel een verdomd prettig leventje hebben opgebouwd met z'n allen.

Nederland behoort inmiddels tot één van de meest ontwikkelde landen ter wereld. Een hoge kwaliteit in de gezondheidszorg. Huisvesting en infrastructuur zijn bijna zonder uitzondering goed te noemen. Onderwijs geeft iedereen ruim voldoende kansen om dat te bereiken wat gewenst en binnen de persoonlijke mogelijkheden ligt. Oorlog kennen we al vijfenzestig jaar niet meer. Het bestaan van voedselbanken is in een land als het onze schrijnend, maar laten we wel zijn: zolang er bij voedselbanken ook koffie, wasverzachter en boterletters worden uitgedeeld, mogen we er gevoeglijk van uit gaan dat er hier maar zelden burgers de hongerdood sterven.

Kortom. We leven in een land waar een vaste internetaansluiting en een mobiele telefoon inmiddels tot de eerste levensbehoeften zijn gaan behoren. Waar het normaal is gebleken om huizen ver boven ons budget te kopen. Waar leningen voor auto's en televisies de normaalste zaak van de wereld werden. Waar een televisie niet plat, breed, 3D of HD genoeg kan zijn om niet meteen weer een nieuwe te moeten kopen. En toch beoordelen we momenteel de politieke partijen aan zowel de linker als rechterzijde, vooral op de wijze waarop ze ons financieel zo min mogelijk pijn willen doen.

Ik vermoed dat een aantal mensen, in bepaalde landen, het niet helemaal kunnen volgen. Vermoedelijk is dat ook de belangrijkste reden dat sommigen liever in Nederland, met zijn chronische tekort aan voldoende LCD-televisies, willen wonen, dan in dat ene land waar ze de pesthonger sterven.
Die asociale, egoïstische, klagende zeikstralen van een Hollanders nemen ze dan verder maar voor lief.

Even nuchter en eerlijk. Er zijn tal van redenen waardoor we als persoon of als gezin geldzorgen kunnen krijgen. We kunnen op te grote voet hebben geleefd of de praktijk verandert gewoon dusdanig dat we een zekere leefstijl niet meer vol kunnen houden.
Als je eigenwijs door blijft gaan met die nét iets te dure leefstijl, kom je nog verder in de shit. De verstandige oplossing is dan om je uitgavenpatroon aan te passen. En daarin maak je keuzes. Als je een goede zorgverzekering voor jezelf en je kinderen belangrijk vindt, kun je wellicht geen auto meer rijden. De keuze voor je internet of voor betaaltelevisie kan betekenen dat je een avond minder op stap kunt of een keer minder uit eten kunt gaan. Als je wilt blijven roken, zul je moeten besparen op andere lekkere dingen. In de ernstigste gevallen moet je eten voorrang geven boven alles wat enigszins luxe is.

Wat is er nu aan de hand in Nederland? We hebben lange tijd op te grote voet geleefd en de globale economische realiteit is simpelweg veranderd. Als de Chinezen en de Amerikanen onze machines, apparatuur of kennis eventjes niet willen kopen, komt er simpelweg minder geld binnen. En omdat we amper hebben gespaard, hebben we weinig reserves over om op te teren. Daar kun je dus niet alle verworven luxe mee in stand houden. Er moeten keuzes worden gemaakt. En dan is het verstandiger om voor zaken als zorg, onderwijs en zekerheid voor de zwaksten te kiezen, ten koste van zaken als dure woningen en dikke auto's. Zoals een verstandige ouder ook eten en zorg voor de kinderen op de eerste plaats zet.

Feit blijft dat je moet kiezen. Maar dan hoef je in Nederland nog altijd niet om te komen van de honger. Sterker nog, zelfs als je de foute keuzes maakt, zijn er nog steeds vele opvangmogelijkheden. En voedselbanken, waar zelfs voor je dagelijkse kop koffie wordt gezorgd. Alleen een verdere uitholling van alles wat maar naar zorg of sociaal ruikt, zou ervoor kunnen zorgen dat we de komende jaren ook dakloze gezinnen in het Nederlandse straatbeeld tegen gaan komen.

Dit is dus geen stemadvies. Het is een beroep op het gezonde verstand en een beetje menselijkheid.
De ene partij denkt dat het geluk enkel voor de werkende mens haalbaar is, maar vergeet dat er in mindere tijden niet voor iedereen werk is. De andere partij vindt dat alleen de rijken onder ons iets mogen voelen van de bezuinigingen, maar die vergeet dan weer dat er te weinig rijken zijn om er 30 miljard vandaan te trekken. Dan is er de richting die eigen huizen en auto's als speerpunt neemt en alle besparingen bij de zwaksten vandaan wil halen. Of de partij die gewoon alle immigranten van de eerste, tweede, derde en de toekomstige generaties de schuld blijft geven, maar weigert de hand in de eigen boezem van de Nederlandse samenleving te steken. Maar iedere keer lijkt de ene groep de offers te moeten brengen voor een andere groep, met de illusie dat we het uiteindelijk allemaal samen weer even goed hebben.
Onzin dus!

In een gezin in geldnood heeft iedereen het een tijdje wat minder. Je geeft niet je ene kind biefstuk en het andere kind droog brood. Pa blijft niet in een Hummer rijden als de kinderen niet eens naar de dokter kunnen. De schoonheidsbehandeling van ma gaat ook niet voor het schoolgeld. Moeten dan nu wel de zwaksten bloeden voor de te dure huizen, de te dikke auto's en de extra vakanties van anderen?

Het overgrote deel van Nederland heeft met een tandje minder nog steeds een prettig leventje. Een deel merkt er geen reet van als er een ton minder binnenkomt. En dan is er nog een deel dat in pure armoede belandt, als er nog meer geld vandaan wordt getrokken. Als we 9 juni massaal voor één of twee partijen kiezen, kun je er gif op innemen dat enkele prettige leventjes door zullen gaan, ten koste van anderen. In de ijdele hoop op een betere toekomst voor de kinderen van die anderen.

Persoonlijk voel ik wel voor een coalitie die zichzelf daarmee verplicht de scherpste randjes er vanaf te halen. Dan is men ook verplicht om het gezonde verstand en een stukje menselijkheid mee te laten spelen. Absolute macht corrumpeert tenslotte altijd nog het meest.