Het monster komt weer tot leven

Langzaam komt de stoet vooruit. Tegen de halfdonkere avondhemel zien we verderop de felblauwe zwaailichten van de politiewagens. Helikopters vliegen als venijnige insecten laag boven onze hoofden. Hun schijnwerpers flitsen wit over de stoet en het zware, klapperende geluid van de bladen is angstaanjagend. We naderen een grimmige politiemacht; tot de tanden toe gewapend. Ik zie die zwarte schaduwen met de witte helmen pas als we al redelijk dichtbij zijn. Het is een beangstigende situatie. Ik loop ergens midden in de stoet en aan de zijkant, want ik wil snel weg kunnen als het misgaat. Maar het gaat gelukkig niet mis. Toch heb ik de indruk dat er ieder moment iets kan gebeuren. Dat er ieder moment mensen uit de stoet dat dreigende, zwarte monster kunnen gaan aanvallen. Maar het gebeurt niet en dat is maar goed ook, want er zouden zeker doden vallen. Uiteindelijk bereiken we het marktplein en is er geen spoor van een gewelddadige actie geweest. We hebben het monster overwonnen met vredelievendheid.

24 september 1977, de dag van de grote demonstratie in Kalkar. We waren met ongeveer 50.000 demonstranten en stonden tegenover 10.000 politieagenten.
Ik was in die tijd behoorlijk politiek actief en een fel strijder voor een beter milieu. Ik was betrokken geweest bij de kabouterbeweging en dat was niet alleen omdat ik 1 meter 61 ben. Ik had geweigerd om de Kalkarheffing van 3% op de elektriciteitsrekening te betalen. Na de kabouterbeweging werd ik lid van de PPR.
Op 24 september 1977 vertrokken we in alle vroegte met bussen richting Kalkar. Bij de grens was het al ‘oorlog’. De bus werd aangehouden door politie met machinegeweren en werd doorzocht. Mijn thermoskan met koffie werd in beslag genomen, omdat hij als slagwapen gebruikt zou kunnen worden. Zie je het voor je? Ik val met mijn thermoskan een Duitse politieman met een machinegeweer in zijn handen aan en sla hem dood. Wat een achterlijke idioten waren dat. Er werden citroenen in beslag genomen, omdat ze als wapen tegen traangas gebruikt konden worden. Ook halsdoeken werden afgepakt, want die kun je voor je mond doen bij een traangasaanval. Achteraf heb ik me ook wel eens afgevraagd waarom een paar mensen eigenlijk citroenen bij zich hadden in de bus en geen broodjes ei, zoals ik. Maar het feit dat de politie wilde voorkomen dat mensen zich wapenen tegen het inzetten van traangas was natuurlijk al bizar.
Het was ook niet zomaar een uitstapje. Er waren eerdere demonstraties tegen kernenergie geweest. In Brokdorf en Grönde waren demonstraties geëscaleerd en met zoveel demonstranten wilde de politie geen enkel risico nemen, maar juist dat was een groot risico. 
Ik denk dat de oudere mensen in Kalkar het nu nog over die demonstratie hebben. Kalkar was volledig bezet door demonstranten. Er was daar in ieder geval een hele slimme Duitser geweest met een vooruitziende blik. Die leeft nu nog steeds van zijn toen verdiende geld in zijn villa met zwembad in Monaco. Dat is de man die broodjes met knakworst verkocht. Die raakte de hele dag niet uitverkocht en vrijwel iedere demonstrant wilde zo’n broodje. Hoeveel broodjes en worsten moet die man niet vooraf hebben ingekocht? Ik neem tenminste niet aan, dat hij dezelfde krachten als Jezus had en voor een wonderbaarlijke vermenigvuldiging kon zorgen.

Later ben ik ook nog bij de demonstratie tegen kernenergie in Dodewaard geweest, maar die was lang niet zo massaal en beangstigend als Kalkar. We kwamen niet in de buurt van de kerncentrale. De politie had het slimmer aangepakt dan hun Duitse collega’s. Ze waren niet dreigend en niet zichtbaar aanwezig. Maar we zaten in een tentenkamp dat zo’n zeven kilometer van de centrale lag. Die afstand moesten we lopend overbruggen en dan kwam je nog niet bij het terrein, want dat was hermetisch afgesloten. Extra rijen hekken, prikkeldraadversperringen, schijnwerpers, videocamera’s, richtmicrofoons, een ophaalbrug over de gracht en een portiersloge die volgespoten kon worden met traangas. Er hoefde niet eens politie aan te pas te komen bij wijze van spreken. Een bezetting, zoals men eigenlijk wilde, was niet mogelijk, dus besloot de organisatie om er een blokkade van te maken.
Maar daar kwam weinig van terecht, want er was nog iets dat ontmoedigend werkte. Het weer. Het was zwaar kutweer. Harde regen en een ijskoude en door merg en been snijdende wind. Mijn twee vrienden en ik waren in ieder geval snel weer weg.

Maar Kalkar heeft het uiteindelijk helemaal niet gehaald en Dodewaard is allang dicht. Helemaal voor niets waren die demonstraties dus niet en ik ben dan ook achteraf blij dat ik er bij was. Vooral Kalkar was toch wel een bijzondere belevenis, die heel anders had kunnen aflopen.

Toch lijkt alles nu ineens toch weer voor niets te zijn geweest. Overal in de wereld willen politici weer kerncentrales bouwen. Ook in Nederland. De PVV, VVD en het CDA hebben het in hun verkiezingsprogramma’s staan en het is niet ondenkbaar dat die partijen na de verkiezingen de regering zullen gaan vormen, want de VVD is naar de PVV opgeschoven om kiezers te trekken en het CDA draait altijd net zolang tot de partij weer in de regering zit en wie er meedoet, maakt ze geen fuck uit. Zelfs D66 laat de mogelijkheid voor een kerncentrale open.
‘Het is beter voor het milieu’ is de dooddoener waarmee de voorstanders de kiezers willen overhalen. Laat je niets wijsmaken. Er blijft weliswaar veel minder kernafval over dan vroeger, maar als je veel meer kerncentrales bouwt, heft dat elkaar weer op. Daar hoor je niemand over. Bovendien is het kernafval dat wel overblijft er ook nog als jij alweer voor de honderdste keer reïncarneert. En er is ook nog het een en ander uit het verleden. In de oceaan, grote hallen, roestvrij stalen containers of in zoutlagen op een stabiele plaats. Veilig? Tot nu toe nog wel, maar of dat zo blijft? De ruimte inschieten dan? Er gaat nog wel eens iets mis met de lancering van een raket.
Het kan best zijn dat men in de toekomst een afdoende oplossing voor het afvalprobleem vindt, maar tot die tijd vind ik het echt niet kunnen om de aarde met dit hoogst gevaarlijke spul op te zadelen en dan heb ik het nog niet eens over de dreiging van het terrorisme of inzet voor chemische en biologische oorlogvoering. Opzouten met die rotzooi.

Eind april fietste ik met mijn vrouw, oudste dochter en schoonzoon door Sleeswijk-Holstein in Noord Duitsland. Onze dochter en haar Duitse man wonen daar en hij was jarig. Op een gegeven moment zagen we een keten van mensen op de weg. Het bleek een protest tegen de kernenergieplannen van de Duitse regering. 120.000 mensen deden er aan mee en de keten was 120 kilometer lang en nam de weg tussen twee kerncentrales in beslag. Het was niet een echt déjà-vu, maar het had er wel wat van weg. Oude tijden herleven. Het monster uit het verleden is terug. Helaas heeft zo’n keten weinig zin, want regeringen luisteren niet naar de bevolking. Die beschermen de belangen van de industrie. Desnoods met geweld. Dat heb ik in Kalkar wel ontdekt. Men gebruikt liever geweld tegen levende mensen om een dood ding te beschermen, dan andersom.

Zelf ook een column schrijven? Post je bijdrage in de submit, en bij gebleken geschiktheid verschijnt je column op de Frontpage. Doen!