Ouder worden
Duimelot stuurde via de submit de volgende column in:
Het is lente, vandaag een geweldig mooie dag met een stralend zonnetje. De mannen zouden roepen dat het rokjesweer is! Ik ben daar te ijdel voor, ik ga eerst een paar dagen met een kort broekje op mijn balkonnetje mijn benen laten bijbruinen eer ik ze aan de wereld toon, en ik heb nog niet eens van die echte melkflessen. Die ijdelheid zorgt er ook voor dat ik regelmatig even in de spiegel kijk of er niets tussen mijn tanden zit, of mijn neusje schoon is en mijn wenkbrauwen in model zitten.
Nu weet ik niet of het door het zonnetje van vandaag komt of dat ik de vorige keer niet goed gekeken heb, maar nu zag ik in mijn voorbijgaande flitskijk in de spiegel wat glinsteren. Die flitskijk veranderde in een wat betere kijk op mijn mooie bruine kruin met haar. Na nadere inspectie kon het niets anders zijn dan een grijze haar.
Direct heb ik met pijn en moeite dit grijze exemplaar verwijderd, daarbij zijn nog vier goeie haren slachtoffer geworden, die ik dan maar als damage controle zie.
Deze haar was nog niet verwijderd of mijn oog zag nog wat glinsteren en nog wat… Ahhhhhhhh mijn ademhaling ging sneller, ik kreeg het benauwd en was dichter bij een angstaanval dan ik ooit ben geweest. Na nog meer gepluk en bossen niet-grijze haren, zag ik dan uiteindelijk geen geflonker meer voor mijn ogen en kwam ik weer wat tot rust.
Ik heb de haren goed geïnspecteerd en kan niet anders concluderen dan dat ik in ieder geval mooi grijs zal worden. Niet zo’n wazig donkergrijs goedje, nee ik ga een mooie zilvergrijze bos krijgen als ik later een gerimpeld oud vrouwtje ben. Dit was dan een schrale troost bij het besef dat ik dan toch echt ouder begin te worden. En zo begon dan ook mijn gedachtengang.
Ouder worden, ik zeg altijd dat ik er geen moeite mee heb, ik heb er dan ook geen moeite mee. Maar waarom word ik dan al 6 jaar lang 28? Elk jaar als de uitnodigingen voor mijn verjaarspartijtje verstuurd worden houd ik vol dat het mijn 28e verjaardag is. De eerste jaren was het nog grappig, tegenwoordig weten mijn vrienden het al en hoor ik al weken van te voren over mijn aankomende 28e verjaardag. Ik krijg kaarten en mokken met een grote 28 erop. Daarnaast wordt ik al pestend gewezen op mijn ware leeftijd en klinken er geïrriteerde zuchten als ik een slachtoffer gevonden heb die mijn leeftijd niet weet, er naar vraagt en dan van mij hoort dat ik 28 ben.
En als ik zo weinig moeite met ouder worden heb, waarom bestaat mijn laatste reeks van scharrels en potentieeltjes dan allemaal uit jonge mannen die minimaal 5 jaar jonger dan ik zijn? Ik roep heel hard dat dat niets met ouder worden te maken heeft, ik twijfel ook wel een beetje. Ik denk stiekem dat het ook te maken heeft met de angst voor een echte relatie, dus door me met van die jonkies bezig te houden houd ik de kans op een serieuze nieuwe relatie ook op afstand. Maar toch, die jonge broekkies zijn ook leuk om mee te pronken, ze houden me jong.
Ik heb echt geen moeite met ouder worden, maar waarom twijfelde ik dan laatst bij een vrij open truitje omdat ik zag dat mijn hals naar boezem iets minder glad en strak begint te worden? Nu kwam ik gelukkig tot de conclusie dat het er nog mee door kon, maar even zag ik al visioenen van een flink hangende onderkin met een trillerig stukje hals en boezempartij eronder.
Toen ik mijn moeder laatst vertelde over mijn nieuwste vlam van 24 met wel de duidelijke melding dat het waarschijnlijk toch niets zou worden, zei ze me dat ik gewoon moest genieten nu het nog kon. Maar dat ik toch wel voor mijn 40e met een wat serieuzere insteek aan de man zou moeten proberen te komen. “Na je 40e merk je dat het flirten snel heel veel minder zal worden,” merkte ze op.
Nu was mijn eerste (beetje gemene) gedachte toch dat ik er dan wel stukje beter uit zie dan zij. Maar toch, stel je voor: er zit een kern van waarheid in. Sta ik daar opgedirkt ergens te dansen en flirten en kom dan opeens tot de conclusie dat er allemaal goddelijke jonge broekkies met een schuin oog mijn kant op kijken. En in plaats van dat ze me toe knipogen, mijn richting uitkomen voor een praatje en me wat te drinken aanbieden, draaien ze zich daarna lachend om en wijzen ze hun verrukkelijke vriendjes op die rare ouwe tang die ook nog “mee wil doen”.
Nee. Ik zal zo niet worden heb ik mij voorgenomen; ik heb echt geen moeite met oud worden, ik kijk er alleen niet zo heel erg naar uit. Nu draait het dan ook vooral om de verandering in uiterlijk die ik niet tegemoet lach. Verder heb ik er ook echt geen moeite mee, ik hoef me niet druk te maken om het ouder worden.
Ouder worden is toch een fantastisch iets, het gaat gepaard met wijzer worden. Verder zie ik mezelf al dementerend met de rollator richting de geraniums crossen om achter de klapdoos met mijn bejaarde vrienden te Fok!ken…
