Dag, boek

Daar ga je dan, vol goede moed. Blokker in, Bruna uit, door de HEMA naar dat ene kantoorspullenwinkeltje waar je je van kunt herinneren dat het ooit in de buurt van die babyzaak zat en waar je lang geleden - uit nood - voor school nog een potje verf en een stempelkussen had gekocht. Zelfs de Boekenstuntshop ontkomt niet aan je queeste en ondergaat een grondige inspectie.
Je bekijkt alle boekjes, alle vormen, maten en kleuren, hard gekafte, gelinieerde, blanco en agenda-achtige gevallen die er in de schappen liggen en je neemt ze stuk voor stuk in je hand. Voorzichtig sla je ze open, terwijl je je voorstelt, nee, zelfs al levendig voor je ziet hoe je, romantisch als je bent, in de donkere winterdagen lekker warm op de bank zit met je benen omhoog en je kopje dampende kruidenthee voor je, oeverloos peinzend en dagdromend terwijl je vulpen - of die andere 'gewone' pen die zo lekker schrijft - als vanzelf over de bladzijden glijdt.

'Het is ook zo leuk om later nog eens terug te lezen', denk je nog vol prenatale nostalgische gevoelens, terwijl de achtergrond muzak, de goedkope, bevlekte, vilten vloertegels die niet helemaal recht liggen en de vrouw met de schelle stem die vraagt of het ook ingepakt kan worden tot je doordringen en je weer langzaam met beide voeten op Aarde neer doen dalen.
Vele boekjes en zes winkels later - uitgezonderd die 'kantoorspullenzaak', want die was er zelfs al niet meer - heb je dan toch eindelijk je boekje gevonden; je partner voor het leven, die je vanaf nu altijd en overal zal vergezellen. Het is er natuurlijk één geworden met een prachtige dikke, stevige kaft, luxe gebonden in een fantastisch kleurtje met een inwendige papierstructuur die je pen straks zal doen watertanden en die je belevenissen van vandaag straks als een prachtige herinnering of mooi verhaal zal doen herleven.

Drie weken ligt het boekje op je nachtkastje en vijf dagen verblijft het op de tafel, vergezeld van je heerlijke vulpen. Je hebt het immers niet voor niks gekocht en je zit nog boordevol inspiratie, al heb je er de afgelopen dagen - oké, weken - nou ja, maand - geen tijd voor gehad.
Vijf jaar later kom je het opeens weer tegen, tussen je boeken van Dan Brown en twee oude dummies die je tijdens je studieperiode had volgeklad. Spontaan komen de herinneringen weer in geuren en kleuren bovendrijven: grappige momenten in de klas, een penibel voorval op je toenmalige bijbaantje, de agenda waar je toen zo blij mee was en, oja, ook het dagboek waar je destijds zulke mooie dromen over had. Wat is er in die tussentijd toch veel gebeurd, en tegelijkertijd lijkt het zo weinig...
Je pakt je trouwe dagboek uit de kast en bladert door de lege, gladde bladzijden.
Mooi, die herinneringen.