Het kan vreemd gaan met vreemdgaan

Na het oefenen met de band ga ik meestal nog even een biertje drinken in het café bij de oefenruimtes. Even ontspannen. De andere bandleden blijven soms ook nog wel even, maar meestal gaan ze meteen naar huis na het oefenen. Zij moeten namelijk de volgende dag weer werken. Ik hoef dat niet, dus voor mij maakt het niet zoveel uit.
Sinds een paar weken heb ik dan gezelschap van Sanne. We raakten toevallig aan de praat aan de bar en sindsdien ga ik even bij haar bandje kijken, als ik eerder klaar ben en komt zij bij ons kijken, als zij eerder klaar is met oefenen. Sanne is achttien jaar, heeft halflang donkerblond haar en een lief gezicht. Ze is vrij klein en heeft een goed figuur. Ze zingt in een Alanis Morissette coverbandje. In tegenstelling tot Alanis is Sanne meestal positief ingesteld. Ze is vriendelijk en heeft gevoel voor humor.

Maar vorige week keek ze een beetje donker toen ze bij me kwam zitten.
“Wat kijk je triest, is er iets niet in orde?” vroeg ik dan ook meteen. Ze keek me even peinzend aan.
“Waarom gaan alle mannen vreemd?”
Die vraag had ik niet verwacht. Ik zat even met mijn mond vol met tanden. We hadden het meestal over muziek en bands. Over Alanis bijvoorbeeld, maar nog nooit hadden we het over moeilijke onderwerpen gehad.
“Heb je soms de trailer van ‘komt een vrouw bij de dokter’ gezien; of het boek gelezen?” Ik kon zo gauw niets anders bedenken. Sanne gaf geen antwoord op deze vraag.
“Ga jij wel eens vreemd?” vroeg ze confronterend.
“Ik?” Weer zo’n vraag die me overviel.
“Nee, ik ga nooit vreemd,” antwoordde ik naar waarheid.
“Ben je ook nooit vreemd gegaan?” Sanne was niet snel tevreden. Ik werd gewoon onderworpen aan een kruisverhoor. Ik heb een hekel aan liegen en dus vertelde ik haar de waarheid.
“Heel vroeger, toen we nog verkering hadden, zijn we allebei wel eens vreemd gegaan. Ik speelde toen ook in een band en in de jaren zestig was het helemaal niet gek om vreemd te gaan, want de liefde was vrij, vond men. Als er een feestje was, bleef vrijwel niemand bij de eigen partner en er speelde zich heel wat af in de slaapkamers en in de donkere hoekjes van de huiskamers. Partnerruil was in. Maar toen we eenmaal getrouwd waren en er kinderen kwamen, ben ik in ieder geval nooit meer vreemd gegaan.”
Sanne keek me even nadenkend aan. “En als je met mij vreemd zou kunnen gaan? Wat zou je dan doen?”
Het zweet brak me bijna uit. Wat had dit nu weer te betekenen? Wilde ze me op de proef stellen? Wat een dilemma. Ik wist bijna zeker dat ze iets uitprobeerde en dat het een val was. Ik kon toch niet serieus geloven dat zij, als meisje van achttien, met een man van vijfenzestig naar bed zou willen? Ze wilde me gewoon testen. Ik besloot haar antwoord te ontwijken, want ik zei net al dat ik een hekel heb aan liegen.
“Waarom vraag je dat?” Ik toonde me verbaasd.
“Omdat mijn vader vreemd is gegaan met een jong kutwijf!” zei ze fel. Plotseling barstte ze in snikken uit. Ik probeerde haar te kalmeren. Dat lukte gelukkig vrij snel. Ik bood haar een colaatje aan en nadat ze daarvan een slokje had genomen, nam ik het woord.
“Dat is rot voor je, Sanne. Maar helaas komt vreemdgaan ook tegenwoordig nog heel veel voor. Kijk maar eens op internet. Honderden datingsites, profielen van getrouwde mensen die er gewoon voor uitkomen dat ze vreemd willen gaan. En niet alleen mannen, hoor. Vrouwen net zo goed.” Het beurde haar niet echt op dat er meer mensen vreemd gingen dan haar vader. Ik kwam al gauw te weten waarom haar dat niet interesseerde.

“Het gaat helemaal niet zo om het vreemd gaan op zich. Dat is gewoon kut en mijn vader is een klootzak. Het is ook gemeen, omdat mijn moeder natuurlijk nooit tegen zo’n jong sletje op kan. Die ander is dertig en mijn moeder al achtenveertig. Maar erger is dat mijn moeder aan de drank is sinds ze het weet. En wie zit daar het meeste mee? Ik! Ik moet godverdomme de hele dag opletten of ze niet aan de wijn zit.”
“Het is toch niet erg als ze eens een wijntje drinkt om in een beetje positievere stemming te komen?” probeerde ik.
“Eens een wijntje? Als ik uit school kom, loop ik de hele tijd flessen leeg te gooien, tot er nog een bodempje over is. Ze heeft het niet eens in de gaten. Ze zuipt en dan valt ze in slaap. En als ze wakker wordt, merkt ze niet eens dat de flessen bijna leeg zijn. Bijna leeg, want ik laat er altijd nog een heel klein beetje in, zodat het niet teveel opvalt. Zover is het al. En ik moet overal zoeken naar flessen, want ze verstopt ze ook nog eens voor mijn vader en mij.”
“Heb je er dan al eens met je vader over gesproken? Die is toch de veroorzaker van de ellende?”
“Hij bemoeit zich er niet mee. Ze doen gewoon allebei alsof er geen probleem is. Hij gaat zijn gang en zij ook. Maar ze gaat gewoon naar de kloten door dat zuipen.” Sannes lichaam begon weer een beetje te schokken. Ik had echt medelijden met haar, maar ik had geen idee hoe ik haar kon helpen. Dit soort problemen zouden wel veel vaker voorkomen. Hoe vaak zouden de kinderen de dupe zijn van het vreemdgaan van een van de ouders? Hoe vaak zou dat tot meer ellende leiden? Ik ben echt geen moraalridder. Ik ga niet over mensen oordelen omdat ze vreemdgaan. Dat moeten ze zelf weten en mij maakt het niet uit. Maar hoe vaak zou dat vreemdgaan niet heel veel leed veroorzaken? En dan niet vanwege vluchtgedrag zoals in het boek van Kluun, maar gewoon omdat mensen hun eigen geilheid niet in bedwang kunnen houden. En omdat veel mensen geen rekening houden met de gevoelens van anderen. Maar het kon natuurlijk ook zijn, dat de ouders van Sanne al lang zodanig uit elkaar gegroeid waren, dat ze eigenlijk beter hadden kunnen scheiden. Is het in zo’n situatie dan gek dat één van beiden vreemd gaat?

“En wat nu?” vroeg ik, nadat Sanne weer een beetje tot zichzelf was gekomen.
“Ach, we zien wel. Ik blijf gewoon die flessen leeggooien en als ze problemen gaat maken dan rot ik wel op thuis. Het is daar toch gewoon helemaal kut op deze manier.” Ze keek even voor zich uit en zei toen: “Maar even iets anders. Ik heb twee kaartjes voor Pendragon op 4 december. Ga je mee? Ze zijn absoluut top.” Ze keek me vrolijk aan. Het leek wel of ze opgelucht was.
Vrouwen! Ik zal ze nooit helemaal begrijpen.