Videoboodschap uit het graf (4 - slot?)

Het vorige deel staat hier.

Toen Ewout terugkwam in de ontvangstkamer was het condoleren al afgelopen. Her en der stonden groepjes mensen te praten, met de onvermijdelijke koffie en cake in hun handen. Rechts in de hoek zag hij zijn oom en tante staan. Aan de andere kant van de ruimte stonden zijn ouders. Kennelijk waren ze nu helemaal niet meer on speaking terms. Ewout liep eerst naar zijn oom en tante.
"Oom Wim, mag ik wat vragen?"
"Ja natuurlijk jongen."
"Misschien een rare vraag, maar die foto van Alexander, die op de kist stond, dat was toch een kleurenfoto."
"Ja. Hoezo?"
"Niets. Laat maar, ik wou het alleen even zeker weten. Sterkte nog vandaag."

Hij slenterde naar zijn ouders toe. Op gedempte toon spraken ze met elkaar, maar aan hun gebaren kon hij opmerken dat het geen vriendelijk gesprek was.
"Hoi", zei Ewout.
"Waar hing jij nou weer uit", zei zijn vader bozer dan hij bedoelde.
"Bij het graf", zei Ewout nors.
"Wij liepen toch voorop? Waarom ben je dan nu pas hier?"
"Ik was wat achteropgeraakt. Ik zag wat vreemds aan de rozen, en toen ik bijna hier was zag ik iets bij het graf en toen ben ik weer teruggegaan."
"Oh god, hij ziet weer iets wat er niet is", zei Richard cynisch. "Was dat net als met het beeldscherm?"
"Doe niet zo rottig tegen die jongen!" Annie trok haar zoon tegen zich aan. "Richard... we moeten wat doen. Ik geloof niet in spokerij. Maar bij die notaris voelde ik me niet prettig. De rillingen liepen me over de rug. En wat er gebeurd is, is onverklaarbaar. Je moet toegeven dat de verklaring van Tillie logisch klinkt. Dat wil niet zeggen dat ik haar onvoorwaardelijk geloof. Maar ook met jou heb ik problemen. Ik kan jou ook niet meer vertrouwen. Niet na dat vreemdgaan met Tillie." Richard zijn gezicht vertrok. Annie stak haar hand op. "Laat me uitpraten. Ik weet het allemaal niet meer, maar ik weet wel dat onze familie kapot is als niemand nu iets doet."

"Papa?" De stem van Ewout klonk zachtjes. "Ik ben echt bang. Heb jij dit gedaan?" Ewout keek hem doordringend aan.
"Nee jongen, ik heb hier niets mee te maken. Ik ben net zo verbaasd als jullie."
"Is dit echt of is dit een Michael Corleone bekentenis?"
Richard lachte. Hij zag de scene, waarin Michael Corleone zijn vrouw vertelt dat hij niets met de maffia te maken heeft, voor zich. "Nee dit is echt. Zo'n zieke geest heb ik niet."
Annie stond op. "Ik ga naar Tillie en Wim en ga dit uitpraten. Zonder jou, dat lijkt me beter. Dan kunnen we ook de DVD bekijken. Als het intro dan weer anders is dan weten we meteen dat zij het zijn. Ik weet alleen niet of je me dan nog terugziet."
"Galgenhumor? Dat had ik van jou niet verwacht."
"Zenuwen." Annie keek rond. "Ik denk dat Tillie en Wim al naar huis zijn, ik zie ze nergens."
Richard keek ook rond. Veel mensen waren al naar huis gegaan. "Dan gaan wij ook, en zet ik je wel af."
"Nee. Ga jij maar met Ewout naar huis. Ik pak hier wel de bus naar Tillie. Eén keer overstappen en dan ben ik er zo. Dan kan ik onderweg nog even rustig alles op een rijtje zetten. Ik zie je vanmiddag thuis wel weer. Het komt wel goed."

"Pap, wat denk je, is Alexander nou wel of niet verongelukt?", vroeg Ewout toen hij en zijn vader terug naar huis reden.
"Ik ben bang van wel jongen. Voor hem hoop ik het niet. Aan de andere kant, als hij dit in scene gezet heeft en ons zo heeft laten schrikken dan hoef ik hem nooit meer te zien. Dus hoe dan ook, wat mij betreft bestaat hij niet meer."
"Stel dat hij nog wel leeft, mag ik hem dan nog wel zien?"
"Natuurlijk wel! Je moet voor jezelf uitmaken of je nog met hem om wil gaan."
"Het is waarschijnlijk mijn halfbroer in plaats van mijn neef. Toch?"
"Dat zou kunnen", zei Richard kortaf.
"Jij denkt dat Alexander hier achter zit?"
"Ja. Dat kan haast niet anders."
"Maar hoe heeft hij dat dan allemaal gedaan?
"Het beeldscherm dat ik uitgezet heb. De DVD, hoe verklaar je dan die DVD? Als jij die DVD uit de computer gehaald hebt, hoe kan het begin dan anders zijn?"
"Wie weet hebben wij die DVD niet van het begin gezien. Toen wij keken hoefden we alleen op play te drukken. Dat wil niet zeggen dat we ook werkelijk vanaf het begin hebben gekeken. Ik durf te wedden dat als je moeder vanmiddag thuiskomt dat ze zal zeggen dat er twee intro's op staan."

Ewout leek gerustgesteld, maar bedacht zich. "En toevallig zaten we allemaal in de goede volgorde die tweede keer? Het zou kunnen dat er twee intro's op staan, maar hoe verklaar je dan dat ongeluk, die bloemen, de foto."
"Foto? Bloemen? Wat is daar mee?"
"Die foto was zwart-wit geworden."
"Was die dat dan niet? Ik kan het me niet herinneren."
"Nee die was in kleur, tenminste, toen ie op de kist stond. De rozen die vielen uit elkaar zodra ze op de kist vielen. De witte dan, de rode bleven heel. Behalve één witte, die die schim gooide. Hoe kan dat dan?"
Richard was even stil. Net toen hij antwoord wilde geven ging zijn telefoon.
"Met Richard."
"..."
"Spreekt u mee."
"..."
Richard werd lijkbleek en verloor bijna de macht over het stuur.
"Pap! Papa, wat is er?"
Richard zette de auto aan de kant.
"Ewout,  jongen. Je moeder is zojuist bij het oversteken aangereden door een bus en is om het leven gekomen."
Ewout zette grote ogen op. Zijn adem stokte. Hij kreeg het benauwd en voelde zich wegzakken. Slap zakte hij naar voren en bleef in zijn riem hangen.

Ewout schoof naar voren en bleef door zijn riemen hangen. Hij keek vermoeid naar zijn polsen. Daar zat hij met riemen vast aan de rand van het bed. Hij kon nauwelijks naar voren gaan. De zuster die zijn medicijnen kwam brengen schudde zijn kussens op. Zodra ze klaar was, viel hij slap weer terug in de kussens. Wezenloos bleef hij voor zich uit staren.
"Zo Ewout, nou lig je weer een stuk lekkerder hè?"
Zijn hoofd ging opzij en hij leek haar aan te kijken. Zijn mond ging open maar er kwam geen geluid uit.
"Zal ik de tv even voor je aanzetten? Dan hoef je je niet te vervelen. Er is voetbal vanavond. Dat vind je wel leuk toch?"
Ewout zijn ogen werden groot en rolden in zijn kassen. De zuster pakte de afstandsbediening en knipte de tv aan.
"Zo, nederland 3." Ze legde de remote control op het tafeltje bij het raam en liep weg. Ewout keek haar in paniek na en zag hoe de deur langzaam achter haar dicht viel. Hij keek naar het tafeltje waar de afstandsbediening op lag. Hij probeerde zijn arm te strekken maar de riemen hielden hem tegen. Wanhopig keek hij naar de tv. Het beeld van de twee presentatoren vervaagde en maakte plaats voor het gezicht van oom Harm.
"Zo Ewout. Eindelijk weer alleen. Eindelijk weer tijd voor elkaar."