Knuffels
En dan niet van die vervelende pluche beesten. Hoewel, ik zeg nu wel vervelend, maar stiekem heb ik er ook nog een hoop van. Ik zou me daar vanaf willen maken met het smoesje dat ik ze altijd kreeg voor mijn verjaardag of sinterklaas, maar dan zou ik liegen. Ik kocht altijd zelf mijn knuffels, van mijn zuurverdiende en lang om gejengelde zakgeld. Als ik dan thuiskwam van een dagje dierentuin en ik nam weer een of ander dierentuinbeest in miniatuur mee naar het ouderlijk stee, werden mijn vader en moeder vaak kwaad, aangezien ik er al zo veel had. Ze begrepen niet dat achter ieder met synthetische wol gevuld nepvelletje een heel verhaal schuilde, een geheime identiteit, een sprookje dat mij meenam naar een andere wereld. Bovendien was er altijd iemand –of iets, hangt van je beeld af - die ik kon platdrukken als ik er behoefte aan had, al werd er niet teruggeknuffeld. Zelfs nu, op mijn achttiende, terwijl ik studeer en op mezelf woon, heb ik nog een enorme beer in mijn bed liggen. Het hangt af van de bezoeker, maar de meesten maak ik wijs dat het voor de sier is. Niets is minder waar. Op eenzame nachten heb ik nu in ieder geval iemand om vast te houden! Maar daar zou ik niet over schrijven. Waar ik over wil schrijven is echte, menselijke knuffels. Omhelzingen, zogezegd. Liefde tussen twee armen. Wie je het ook vraagt, mijn familie, vrienden of zelfs vage kennisen zullen het je allemaal kunnen vertellen: Ik ben enorm knuffelbaar. Knuffelig. Hoe je het ook maar wilt noemen. Ik knuffel alles wat los en vast zit – ik ben zelfs dus inderdaad bij tijd en wijle een bomenknuffelaar als er niets anders voorhanden is – en geniet er ongelooflijk van. Feit is dat ik van bijna niets meer kan genieten dan van een goede knuffel. Waarom? Omdat ik vind dat het de ultieme uiting van genegenheid is. Ik laat door een knuffel pas echt mijn liefde zien, meer dan door een kus. Woorden kunnen niet uitdrukken wat er in een knuffel zit. Daarvoor moet je het gewoon doen. Dit liefdesaspect geldt helaas niet voor alle knuffels. Er zitten hele verraderlijke tussen, die je een illusie doen geloven die niet stand kan houden.
Je hebt bijvoorbeeld de ‘een-armige’ knuffel. Als iemand je deze toedient, kun je er prat op gaan dat het niet bedoeld is om genegenheid over te brengen. Het blijkt dan dat iemand te druk is, of te veel in zijn/haar handen heeft om je met twee armen te knuffelen. Diegene is blijkbaar niet bereid om dit even opzij te zetten en de volle aandacht op jou te richten, dus lijkt deze knuffel geenszins echt gemeend.
Verder heb je de ‘erg korte’ knuffel. Dat is eerder een soort heel snel elkaars armen om elkaar heen slaan, heel erg kort en amper merkbaar zich tegen de ander aandrukken en dan toch ook wel zo gauw mogelijk elkaar weer loslaten. Dit is een heel erg vaak voorkomende knuffel in vriendinnengroepjes. Het is een soort protocol. Als je op een verjaardag zit en je feliciteert de jarige, gaat dat gepaard met drie zoenen. Ook bij het afscheid weer drie zoenen. Dit ‘knuffelprotocol’ is net zoiets. Als je elkaar ziet of ontmoet, geef je elkaar even een korte omhelzing, en als je vertrekt herhaal je het proces. En, net als bij de vorige, zit bij deze knuffel alweer eigenlijk geen echte uitdrukking van liefde. Het doet denken aan de rituele begroetingen die de gangs uit Harlem gebruiken, meer een soort van bevestigen dat je bij de groep hoort dan daadwerkelijke betekenis.
Dan heb je ook de ‘klop’ knuffel. Dit is een heel vervelende, ook voor de geknuffelde – laat ik het maar geen slachtoffer noemen. Vaak is het een langere knuffel -en in dat licht een van de betere, want echte knuffels duren lang- maar eentje die bijna gedwongen is. Meestal is degene die de knuffel ‘aanvraagt’ in een mindere bui en deze heeft gewoon een knuffel nodig, kan gebeuren. Echter, als de knuffel niet écht vrijwillig wordt gegeven door de andere partij ontstaat er een ongemakkelijke situatie. De ‘knuffelaar’ heeft een flinke uiting van genegenheid van de ander nodig, terwijl de ‘geknuffelde’ en dus de ander hier misschien helemaal niet echt behoefte aan heeft, maar toch zich laat knuffelen, om de knuffelaar te behagen. Vaak doet de ‘geknuffelde’ dan een soort klopbeweging op de rug van de ander, vandaar ook de naam van de knuffel. Dit kan gezien worden als troostend gebaar, maar het komt vaak neer op een vluchtreactie. De ‘geknuffelde’ denkt dat als hij/zij niet al te veel genegenheid toont, dat dan het knuffelen waarschijnlijk snel zal eindigen. Het resultaat is vaak een niet echt getrooste ‘knuffelaar’ en een schuldige ‘geknuffelde’.
Na bovenstaande gelezen te hebben zul je ongetwijfeld een hoop foute knuffels ontdekken in je dagelijks leven. Niets om je zorgen over te maken, ze zijn lang niet allemaal slecht bedoeld. Er is namelijk ook nog de oprechte knuffel, in meerdere varianten. Het is deze oprechte knuffel die de dag een tikje lichter kleurt, die je humeur een tandje hoger zet, die je hart een fractie sneller doet kloppen. De reden dat ik zo gek ben op dit vertoon van affectie. De echte knuffel is niet kort, eerder lang. Een goede knuffel mag best een volle minuut duren, men prefereert soms zelfs langer. Hierbij heb je ten eerste de stille knuffel. Dat is puur een elkaar vasthouden. Men staat stil, met de armen dicht om elkaar heen en vaak de ogen dicht. Het lijkt de knuffel in zijn puurste vorm. Het is overduidelijk dat beide kanten genieten van het tegen elkaar aandrukken. Echter, soms wordt er heen en weer gewiebeld. Dit is vaak het geval bij een ‘lang niet gezien’ knuffel. Deze is heel erg hartelijk en oprecht, maar vooral vaak ook heel onstuimig. Het begint met een bijna fijnknijpen, en gaat over op een stille knuffel, eventueel dus met gewiebel en af en toe even iets harder aandrukken.
Dit in tegenstelling tot de tedere knuffel. Deze is vaak heel lief en zacht. De liefde straalt ervan af. Er worden stiekeme kusjes in het haar of op het voorhoofd gegeven en er wordt liefdevol over de rug van de ander geaaid. Vaak wordt ook bij deze enigszins heen en weer gewiebeld – waarom eigenlijk weet ik niet. Deze knuffel komt het meest voor bij stelletjes, geliefden of minnaars. Ook echter ouders of familie maken graag en gretig gebruik van deze knuffel, mits ze een uiterst goede verstandhouding hebben met de ander.
Nu we alle soorten knuffels behandeld hebben, durf ik jullie de wereld wel weer in te sturen met iets meer kennis van het dagelijks leven. Misschien zijn jullie zelfs zo enthousiast geworden dat jullie met een ‘free hugs’ bordje de straat op willen; ik hou je niet tegen. Toon je liefde aan de wereld zou ik zeggen! Pas dan overigens wel op wie je knuffelt, met de Mexicaanse griep die zijn greep op de wereld verstevigt etcetera. En als je heel erg hard een knuffel nodig hebt en er niemand in de buurt is die aan je behoefte kan voldoen; neem contact met mij op. Mijn armen staan wijd open!
