Zinloos, of juist zinvol geweld in games?
In den beginne toen de eerste games verschenen ter vermaak van menigeen, was er al aanleiding tot de meest gewelddadige games van nu. Deze gewelddadige games zijn een logisch gevolg in de evolutie van de games-industrie zoals wij die nu kennen. De mensen die toen genoten van deze eerste games zijn onder andere de politici en Jack Thompsons van nu. Waarom bemoeien juist dié mensen die de ontwikkeling van games meemaakten, zich met de gewelddadige games van nu? Zijn de zieke games als Manhunt het logische gevolg van baanbrekende simpele spelletjes zoals bijvoorbeeld pong? Jazeker! Maar is dit wel iets slechts? Zeker niet!
De eerste spelletjes kenden nog geen AI waar je je skills tegen kon testen. Het was altijd een gevecht tegen jezelf of een vriend die je uitgenodigd had om het tegen je op te nemen. Bij adventures als Zork testten de toenmalige gamers hun hersenen door puzzels op te lossen, maar al bij pong had je player vs player combat. De menselijke drang om te winnen had ook hier al invloed, er vormde zich een competitiegevoel tijdens het gamen. Dit heeft ieder mens in zich en dat is voor een gamer niet anders. Competitiegevoel brengt zowel het beste als het slechtste in mensen naar boven. Het zichzelf pushen om te overwinnen, of het een ander neerhalen om hetzelfde doel te bereiken. Ook toen werd er al in geruime mate valsgespeeld en in onze moderne tijd is dit uiteraard niet anders. Aangezien je in die tijd nog met zijn tweeen achter een beeldscherm zat was er wel een vorm van agressie tijdens het gamen, al zal dit bijna nooit echt tot uiting zijn gekomen. Dit neemt niet weg dat agressie indirect een logisch effect is wat bij gezamelijke activiteiten en dus ook bij gamen komt kijken.
Later toen de consoles in opkomst waren, was al goed te zien dat deze emotie vaker terug te zien was in games. Was de agressie op bijvoorbeeld de NES in het begin nog onschuldig in Duck Hunt, het werd al minder onschuldig in games als Double Dragon waar je vele bad-guys samen met je vrienden in elkaar kon meppen en trappen. Deze games werden mateloos populair en leverden het bewijs dat niet alleen 'sex sells'. In zowel de game als filmindustrie geldt net zo hard de 'violence sells'-regel. Verscheidene producenten sprongen hier duidelijk op in. Zo was in de daarop volgende generatie consoles al duidelijk te merken op welke manier dit zijn vorm kreeg. Richtte bijvoorbeeld Nintendo zich veelal nog altijd op de vredigere games zoals de Mario franchise, zo mikte Sony met zijn PlayStation al snel meer op het geweld en de agressie. Dit sloeg goed aan bij de gemiddelde tienerjongen, doordat geweld werd geassocieerd met stoer. Waren computergames eerst nog voor de 'nerds', juist dankzij het geweld werd er getracht een grotere doelgroep aan te boren en meer mensen aan het gamen te krijgen. Dit lukte, en hoe!
Als je nu enkele generaties verder kijkt naar welke games er tegenwoordig mateloos populair zijn, is hier een uiterste te zien. Hebben we aan de ene kant de onschuldige en lieflijke Sims- en Mario-games, heb je aan de andere kant de gewelddadige actiegevulde Halo's, Manhunts en Call of Duty's. Nu is steeds duidelijker te merken dat de gewelddadige games een grote fanbase hebben en hier wordt nog steeds door de fabrikanten op ingespeeld. Agressie is een emotie die in elk mens zit en die bij elk persoon ook van tijd tot tijd naar boven komt. Dit ontkennen is echt je kop in het zand steken, je ziet dat in de evolutie van games deze emotie zeer belangrijk is. Juist hierdoor ontstaat er bij sommige mensen steeds meer de angst dat gewelddadige games deze emotie aanwakkeren en de spelers aanzetten tot het gebruik van geweld. Niet alleen in de virtuele, maar ook in de 'echte' wereld.
Ligt er op geweld in videogames niet hetzelfde stigma als op bijvoorbeeld de prostitutie? Ook vele mensen zijn tegen het hoereren van dames, al is er alom bewezen dat dankzij deze dames er veel minder gevallen van verkrachting zijn. Ze hebben absoluut een sociale functie binnen onze leefwereld, waarbij ze frustraties van mensen wegnemen die anders met kwade bedoelingen hun lusten op onschuldige dames zouden botvieren. Zou geweld in games niet hetzelfde effect hebben als deze dames van lichte zeden? Is het niet zo dat mensen nu hun frustraties en agressie kwijt kunnen in een virtuele wereld waarbij ze niemand fysiek kwaad kunnen doen? Zou er zonder virtueel geweld niet meer non-virtueel geweld zijn? Beste bezorgde ouders, ministers, advocaten en andere wereldverbeteraars, denkt u alstublieft dáár eens over na.
