Wanneer is gamen werken geworden?
Gezelligheid is niet in geld uit te drukken. Maar er moet ook brood op de plank komen. Daarom heb ik net als de meeste andere crewleden nog een baan naast mijn schrijfwerkzaamheden voor deze site. Gamejournalistiek is namelijk niet de ideale baan die het lijkt. Mijn hypotheek zou ik van het magere loon dat je in deze sector krijgt niet kunnen betalen en gamen is niet meer zo leuk is als het een verplichting wordt. Acht uur per dag een kutgame spelen en stressen om de deadline voor een review te halen is niet mijn ideaalbeeld van een leuke baan. Maar hier wil ik het niet over hebben, dit is immers niet de website van Intermediair. Niet zozeer qua inhoud, maar meer hoe we tegen gamen aankijken en op welke manier we ermee omgaan om het een plek in ons (drukke) leven te geven.
Eerst even over mijn dagelijks werk, misschien zijn jullie nu namelijk bang dat ik ergens als keukenhulp werk en tig alinea's over cooking mama ga volpraten. Dat is niet het geval, ik ben werkzaam als business analist binnen een grote semi-overheidsinstelling en in tegenstelling tot de vooroordelen die er over ambtenaren zijn heb ik het vrij druk. Binnen mijn werk is nooit echt sprake van regulier werk, in de praktijk heb ik te maken met veranderingstrajecten die veelal in projectvorm worden opgepakt. Toen ik recentelijk zelf als projectleider moest optreden viel me eigenlijk pas op hoeveel overeenkomsten er zijn tussen mijn werk en mijn hobby: gamen. Nu zou je kunnen zeggen dat het beroepsdeformatie is, en dat het logisch is dat je zaken uit je werk ook privé toepast. Blablabla. Maar als ik topics lees op dit en andere fora, kan ik niet anders concluderen dat ik niet de enige ben die iets te dwangmatig met gamen omgaat. Beperkende factoren in mijn werkomgeving zijn de capaciteit van mensen, geld en tijd. Daarom wordt elk groot project opgedeeld in kleinere deelprojecten. Vervolgens wordt gekeken welke deelprojecten gelijktijdig kunnen worden uitgevoerd, en welke na elkaar moeten plaatsvinden. Zo ontstaat er een overzicht van activiteiten over langere tijd uitgesmeerd: een projectplanning. Per activiteit staat aangegeven hoeveel tijd ervoor beschikbaar is en wat de voorwaarden zijn om een activiteit als succesvol afgerond te mogen beschouwen. En eigenlijk is het met games precies hetzelfde.
Gebrek aan geld laat ik buiten beschouwing. Voor deze column onderken ik het bestaan van luie studenten, scholieren en andere armoedzaaiers niet. Hiermee blijft tijd over als belangrijkste beperkende factor. Er zijn veel verschillende consoles en handhelds. Op elk van deze apparaten verschijnen periodiek must-have titels (behalve voor de Wii, deze had Nintendo kunnen dichtsolderen met een exemplaar van Zelda erin, maar dat is een andere discussie). En uiteraard willen we die allemaal spelen. Hoe meer consoles je in je bezit hebt, hoe meer het aanbod toeneemt. Hier komen dan ook nog late toppers voor de vorige generatie consoles en uitbreidingen als Shivering Isles en Burning Crusades bij. Tenslotte zijn er ook nog oudere games die zo goed zijn dat je ze eigenlijk nog een keer wilt spelen. De tijd die nodig zou zijn om alles te spelen wat we willen spelen is er eenvoudig weg niet. De makkelijkste oplossing is onderkennen dat je niet alles kunt spelen en keuzes maken.
Maar wat er meestal gebeurt is een periode van ontkenning (voor sommige mensen eindigt die overigens nooit) die zich uit in het kopen van veel consoles en nog meer games. Kortom, het opbouwen van een flinke backlog om daarna alles voor de helft van de prijs te verkopen op marktplaats. Na ontkenning volgt de periode waarin de meeste raakvlakken met werken zijn te vinden. Het huidige en toekomstige aanbod van games wordt afgestemd op beschikbare tijd, en er wordt een planning gemaakt met welke titels wanneer moeten worden gespeeld. Belangrijker is dat ook een datum wordt gekozen wanneer een spel uitgespeeld moet zijn omdat de volgende titel weer in de winkel ligt (deadlines!). Tekenend is de terminologie die hierbij gebruikt wordt: "ik heb een backlog", "volgende maand moet ik die game halen en uitspelen voor de release van die andere titel", "ik ben nu de laatste titels op de PlayStation 2 aan het afwerken en dan kan hij in de kast", "een combinatie van handheldgames en zware console titels is goed te doen", "World of Warcraft vraagt continu aandacht", etc.
Een andere overeenkomst tussen gamen en werken is dat je op de werkvloer te maken hebt met contacten met collega's. Binnen de onderneming waar ik werkzaam ben heb je zogenaamde gebruikersoverleggen. Hierin worden discussies gevoerd met medewerkers en worden voorstellen besproken. Dit kan moeizaam zijn, aangezien de visie die wordt neergezet vaak afdelingsoverstijgend is en voor de hele organisatie geldt. Wat dat betreft zijn onze gebruikers net fanboys. Mensen met oogkleppen op die niet verder kijken dan hun eigen beperkt wereldje en met de meest absurde (maar in hun ogen legitieme) argumenten komen om hun gelijk te halen. Gelukkig heb ik tot dusver de neiging om heel hard "PWNED!" te roepen als een van die gebruikers uitgeluld is na een van mijn briljante betogen kunnen onderdrukken.
Binnen regulier werk gebeuren zaken op een bepaalde gestructureerde manier omdat het (hopelijk) efficiënt is. Tijd is naast een beperkende factor ook geld. En daarvan is de voorraad niet oneindig. Maar gamen doen we toch omdat het leuk is? Niet omdat het efficiënt is? We zijn toch op zoek naar een leuke ervaring, en niet naar een manier om zoveel mogelijk games te spelen in een beperkte hoeveelheid tijd? Helaas betekent dit keuzes maken. En dat is iets waar de mens indien er geen sterke beperkende factoren aanwezig zijn niet goed in is. Het wordt natuurlijk ook niet in de hand geholpen door de fabrikanten en de uitgevers. Die hebben er alleen maar baat bij als wij zoveel mogelijk games kopen. Toch helpt het om jezelf voor te houden dat die games over een aantal maanden ook nog te koop zijn (en vaak voor minder geld ook). Soms ben ik jaloers op casual gamers die een 360 hebben gekocht om Halo 3 te spelen, en tot die tijd maar Halo 2 spelen. Toch lukt het me dusver om me te houden aan mijn voornemen om deze generatie geen nieuwe PC en geen PS3 te kopen. Heus. En ik ga ook oudere games herontdekken. Zo kijk ik er bijvoorbeeld erg naar uit om Resident Evil 4 weer eens te spelen...maar wel op de Wii.
