Nachtritten: Sexy lading (6)

Nachtritten: Sexy lading deel (5)

Bart was met lood in zijn schoenen vertrokken naar de gevangenis in Scheveningen voor de eerste confrontatie met Fabian, zijn aangenomen zoon.

‘Je bent zo een ongelofelijke klootzak, Fabian.’ Bart kon zijn woede maar moeilijk verbergen. Fabian keek Bart aan met een schuldige overgave. Bart was hier al zoveel keer eerder gevoelig voor geweest bij hem. Een traan ontsnapte uit de ooghoeken van beiden. De machteloosheid van deze situatie was intens voelbaar.
‘Wanneer mag ik hier weg?’ Vroeg Fabian met een zachte stem. Zijn stem klonk metaalachtig door de  intercom via een telefoon. Bart schudde met zijn hoofd.
‘Dat kan wel eens een hele tijd gaan duren, jongen. Waarschijnlijk zal je door psychologen onderzocht moeten worden. Het is een moordaanslag omdat je erover na hebt gedacht hoe het te gaan doen.’
‘Nee pa, zij zeiden hoe, en in welke boom. Ze vroegen mij wel duizend maal of ik op die afstand zijn benen kon raken. Maar er was een behoorlijke wind, en op het moment dat ik schoot kreeg ik een takje in mijn gezicht. Ik vuurde veel te hoog.’
‘Maakt niet uit, probeer gewoon helemaal eerlijk te zijn tegenover je advocaat. En probeer geen contacten aan te gaan hier, met niemand hoor je! Met niemand!’
‘Waarom zo gestrest, Bart. Ik heb het hier al moeilijk zat.’
‘Je hebt niet gedaan wat ze vroegen, jongen. Hun waarschuwing was tegen Sjaak gericht, niet tegen Vicky. Ik heb hier een heel slecht gevoel over, heel slecht. Heb ogen in je achterhoofd, jongen.’ Hij keek Fabian strak in zijn ogen aan. Bewakers meldden dat het bezoek ten einde was.
‘Pap!’ Fabian zei dat alleen wanneer hij echt in paniek was. Bart keek om, het verteerde hem te voelen dat zijn liefde voor hem uitgehold werd in zijn ziel. Hij wist dat Fabian er dit keer niet met een eenvoudige straf vanaf zou komen. En toch werd zijn hart nog gevoed met iets anders, iets onheilspellends. Het maakte hem misselijk wanneer hij scenario’s liet passeren.

Na vijf dagen rust mocht Vicky het ziekenhuis verlaten. Zij hadden beiden besloten dat het beter was dat Vicky tijdelijk bij Sjaak in kwam wonen.
De avond viel in, Sjaak ontkurkte een fles witte wijn. Hij zag er stoer uit, zijn gebruinde armen staken onder zijn witte opgerolde blouse uit. Vicky voelde een lust zakken vanaf haar kruin langzaam naar beneden. Een siddering, zijn linkerhand gleed aan de binnenkant van haar been, hij gaf haar een glas wijn. Zijn vingertoppen stopten zacht tegen haar kruis, ze zuchtte zacht, beet op haar lippen.
‘Ik ben zo blij dat je er bent, dat je bestaat, Vicky.’ Zij liet haar hand tussen zijn gespierde benen glijden.
‘Je bent meer dan een vriend, veel meer Sjaak. Wil je dat ik stop met callgirl zijn?’
‘Ik wil dat je gelukkig bent met wat je doet en wie je denkt te zijn.’
‘Natuurlijk is het onderzoek dat ik doe via mijn klanten vaak primair, maar er zijn ook momenten dat ik mij verbonden voel met hen. Geen liefde, maar ze hebben het soms zo verdomd naar hun zin, en dat ik ze die zin kan geven geeft mij een goed gevoel.’
‘Nogmaals…’ Hij kreeg niet de kans uit te praten. Haar hand omsloot zijn kruis, zij voelde het kloppen. Hij voelde dat van haar. Ze vielen verstrengeld achterover op de bank nadat ze de glazen hadden neergezet. Het was goed. Twee zielen betastten elkaars lusten. Ze leken elkaar al zolang te kennen, er waren geen geheime plekjes meer. Na veel hoogtepunten vonden hun gezichten elkaar weer.
Ze roken naar seks en liefde, een mix die aan hun ziel geklonken leek met onbreekbare kettingen.

‘Zullen we samen op vakantie gaan naar Mallorca? Ik heb daar leuke herinneringen aan.’ Zei Sjaak.
‘Ik ga met jou overal naartoe. Maar durf je wel? Ze weten ons overal te vinden. We dachten hartstikke veilig te zitten. Degene die het op ons gemunt heeft, lijkt bijna alles te weten.’
‘Zou kunnen. Kom, laten we zoenen.’
Vicky pakte een pen en papier, ze kreunde een beetje, alsof ze aan het zoenen waren. Zij schreef: ‘Mallorca’, maar we boeken Griekenland oké? Weet jij iemand die hier kan controleren op afluisterapparatuur?’ Sjaak knikte ja.
‘We gaan even douchen’,zei hij, in de wetenschap dat het gekletter van water het geluid van hun stemmen zou overtreffen.
‘Heerlijk met jou’, zei ze.
‘Hoe kom je daar opeens op, afluisterapparatuur?’
‘Films.’ Ze keek hem ontdeugend aan en ze genoten nog lang na van elkaars lichamen.

De volgende middag kwam een vriend van Sjaak, Frank, zijn appartement checken op afluisterapparatuur.
‘Mooie plant Sjaak, hij heeft oren, van wie heb je dat gedrocht?’ vroeg Frank.
‘Van de taxicentrale.’ Frank stak zijn hand in de aarde, er was niets te vinden, wel op de stam van de plant. Het was zelfs groen gemaakt, perfect gecamoufleerd. Toch was het een onnatuurlijke bobbel op de steel.
‘Hier is werk van gemaakt, Sjaak. Hi tech spul. Hij duwde het piepkleine microfoontje en zendertje in Sjaaks hand die er vol ongeloof naar keek. Er werd gebeld, Frank en Sjaak spraken nog wat.
‘Vicky wil jij even opendoen?’ ‘Oké.’ Sjaak hoorde de deur weer dichtslaan. Frank praatte honderduit over afluisterapparatuur en hoe klein deze tegenwoordig was. Sjaak kon alleen bevestigen. Het was even stil.
‘Wie was het, schat?’riep Sjaak vanuit de woonkamer naar de keuken. Het bleef stil. ‘Waar ben je, Vick?’ Hij was al in de keuken geweest, zocht in slaapkamers. Frank zocht mee. ‘Niets, verdomme’, mompelde Sjaak in paniek. Hij keek naar buiten, zijn appartement was op de tweede verdieping. Twee lichtgetinte mannen droegen Vicky onder haar oksels, ze leek buiten westen. Sjaak schreeuwde en sloeg tegen het raam. Er werd niets gehoord, hij probeerde alles goed in zich op te nemen door zich van elke seconde bewust te zijn. ‘Een grijze Mercedes met een wit kenteken, M!’ Het leek onmogelijk het hele kenteken te lezen. Hij zag hoe de mannen Vicky heel voorzichtig op de achterbank van de vierdeurs auto legden. Het kostte ze weinig moeite. Sjaak belde Max.
‘Jezus Max, ze is weg, ze is gewoon weg, gewoon voor de deur. Ze deed open, ik heb niets meer gehoord. Een lichtgrijze Mercedes met een wit kenteken. M, het begint met M.’
‘Duits? München? Ik kom eraan, blijf waar je bent en raak niets aan rond de voordeur, ook de voordeur zelf niet.’
 
Max had de technische recherche al gewaarschuwd, een uitgebreid onderzoek volgde. Sjaak had ondertussen iedereen gebeld in haar adresboekje. Max hoorde dit.
‘Ik zou stoppen als ik u was. Sjaak keek hem ongelovig aan en spreidde zijn armen.
‘Als ze weggelopen is, doe je zoiets, meneer Ten Damme. Ik denk niet dat ze weggelopen is, u?’
‘Nee natuurlijk niet, man.’
‘Juist, dit soort paniek moeten we vermijden, denk na, man. Wie en waar? En die vragen kun je alleen beantwoorden door goed na te gaan wie je allemaal gepasseerd bent de laatste dagen. Heb je zo een goed geheugen? Mensen die je iets gevraagd hebben. Personen die wel erg veel in je buurt stonden.’ Sjaak dacht na maar kon zich nu nog niets herinneren.

'En mag ik dat adres boekje van Vicky. Ik zal de pesonen natrekken. Ook Giovannie Colombo. Ik hoop echt dat hij er niks mee te maken heeft.'

Acht dagen waren verstreken. Sjaak had er echt alles aan gedaan zijn Vicky weer terug te vinden. Ze leek in het grote niets opgelost. Het vrat zijn eigen lust om te leven weg. Maxs sporen liepen ook dood, na iedere tip weer het zelfde liedje: men leek te angstig om te praten. Ze wisten niets. Hij had zelfs een vrouw een nacht op het bureau vastgezet in de hoop dat ze iets zou loslaten. Zij leek duidelijk iets te verbergen. Max wist dit door zijn jarenlange ervaring als politieman. Ze loog niet, maar durfde niet verder te gaan dan: “Ik kan niets zeggen.” Zelfs toen Max dreigde met een juridische gijzeling, hield ze haar mond. De vraag aan de rechter of ze daadwerkelijk in gijzeling mocht worden genomen, werd nu nog niet gehonoreerd, omdat de rechter acht dagen vermissing nog te weinig vond. Dit moest minimaal drie weken zijn, mocht er dan nog steeds niets van Vicky vernomen zijn, dan mocht Patricia Vermeer in gijzeling genomen worden voor de maximale duur van zeven dagen.

Er werd aangebeld bij Sjaak. Voorzichtig opende hij de voordeur. Hij besefte even dat dit de deur was waar zijn Vicky verdween. Een mooie, jonge vrouw stond voor hem.
‘Patricia Vermeer’ Ze stak haar hand uit, Sjaak gaf haar een vluchtige hand. ‘Sjaak ten Damme, kom  verder.’ Hij kende haar omdat Max over haar verteld had.
‘Ze heeft mij eens geïnterviewd, wist u dat?’
‘Nee.’ Sjaak was kort. Hij wilde het liefst nu weten waar Vicky was.
‘Ze is een vrolijke meid, veel humor. We waren geen vriendinnen, maar ik was wel de enige die een goed contact met haar had, ten opzichte van de andere meisjes. Nieuwe klanten kregen we altijd via het bureau, dat weet je, hè?’
‘Ik dacht dat ze die klanten gewoon had.’ Sjaak besefte dat hij nog niet alles van Vicky wist. Hij had er geen goed gevoel bij.
‘Nee, ze betaalde het bureau voor iedere aangeleverde klant.’
‘Ook als het niets was?’
‘Het was altijd iets. Ze hadden Vicky al uitgebreid kunnen bewonderen op het internet, aangekleed en bloot. De rest kon alleen Vicky verkloten bij zo een klant. Begrijp je?’
‘Helemaal. Kan ik je wat te drinken aanbieden.’
‘Heb je iets sterks?’
‘Whisky?’
‘Best.’ Ze had een kort rokje aan, sloeg haar been over het andere. Sjaak dacht even in de scene van Basic Instinct te zitten. Ondergoedloos.
‘Ik heb een week geleden een sms van haar gekregen.’ Ze pakte haar telefoon, zocht de sms en liet hem aan Sjaak zien. ‘Eurostars Grand Central Hotel, München, gaat goed met mij XX V.’
‘Gaat goed met mij?’, sprak Sjaak vertwijfeld uit.