Ik heb geen nieuwe werkplek

Ik heb geen nieuwe werkplek. Laat ik daar eens over miemelen. Deze schaamteloze verwijzing naar bazbo's columns mag ik maken. Immers, zijn oude werkplek is mijn huidige werkplek. Ik heb er dus geen. En dat vind ik jammer. Ik ben er aan toe.

Maar potverdorie, vind maar eens iets anders. Zeker in deze sector. Het is een fabeltje dat er in de zorg altijd werk is. Werk genoeg, maar banen, nou nee. Misschien zijn er wel banen maar dat zijn allemaal miniatuurcontractjes. Twaalf uur in de week. Veertien, zoiets. En dan ook nog eens in lagere functies. Gek word ik ervan.

Ik werk op een centrum voor mensen met een primair lichamelijke beperking. Dat klinkt goed, bekt lekker. Het is in ieder geval een mooie lange zin. En lange zinnen klinken als je ze onduidelijk uitspreekt belangrijker dan korte. “Ik werk in de bouw,” bijvoorbeeld maakt een stuk minder indruk. Maar zoals het klinkt is het niet. Zeker niet als mensen je ook goed verstaan en even doorvragen naar wat je nou precies zegt. Of, erger nog, naar wat dat precies inhoud.

Wat het precies inhoudt is behoorlijk eenvoudig uit te leggen. Er zijn mensen met een primair lichamelijke handicap die begeleiding en zorg nodig hebben om optimaal te functioneren. Die komen daarvoor op doordeweekse dagen naar ons dagactiviteitencentrum. En wij zetten ze bij elkaar en hopen met veel kunst- en vliegwerk dat ze elkaar niet neerhoeken. Dat is trouwens niet wat ik hoor te zeggen: ik hoor te zeggen dat wij ze activiteiten aanbieden waardoor wij hen de begeleiding kunnen bieden die ze nodig hebben. En middels die begeleiding streven wij er naar om de hulpvraag zo goed mogelijk te beantwoorden.

Om kort te gaan is dat laatste dus gelul. Nou, we willen dat wel heel graag maar is het schier onmogelijk. Als wij willen bieden wat wij horen te bieden dan moeten wij ons personeelsbestand minimaal verdubbelen. Die verdubbeling is dan weer erg ironisch want de laatste anderhalf jaar is ons bestand zo ongeveer gehalveerd. Snapt u het nog? Knap! Ik snap er namelijk al tijden niets meer van.

Nu is het prettige dat onze doelgroep over het algemeen niet erg mondig is of voor zichzelf opkomt. Dus dat zij om en nabij hetzelfde betalen om bij ons te komen als twee jaar geleden maar daarvoor nog de helft of minder geboden krijgen, daar hoor je ze niet over. Uiteraard is de term "prettig" wrang ironisch want ik vind het een grof schandaal.

Als ik naar de garage zou gaan voor nieuwe banden onder mijn auto, ik betaal voor voor alle vier en uiteindelijk krijg ik een auto terug waar één band op zit, dan heb je ongeveer hetzelfde principe. Met als verschil dat ik mijn monteur goedschiks of kwaadschiks zou overhalen die andere banden er ook op te zetten.

Het ergste aan de situatie is dat ik er niets aan kan doen. Ik ben in de zorgsector gaan werken met idealisme in mijn achterhoofd. Ik wilde iets kunnen betekenen voor mensen die dat nodig hadden. Die gedachte is in mijn werk volledig volledig verdwenen. Alles draait om geld. En meer nog het gebrek daaraan.

Ik wil hard "fuck you" roepen naar alle overbodige managers die het geld van cliënten opslokken en mij mijn werk onmogelijk maken. Maar het helpt allemaal niets. Ik kan mee in het systeem of ik kan oprotten. Zo stelt mijn werkgever het ook. Iets anders verwoord, dat dan weer wel.

Maar oprotten is onmogelijk want ik heb geen andere werkplek en ik kan er ook geen vinden. Tenminste niet een die mij ook nog voldoende laat verdienen om te leven.

Jaren geleden was mijn werkplek er een om trots op te zijn. Nu begint het zo langzamerhand gênant te worden en is het een kwestie van wachten tot de boel echt in elkaar dondert. Als je het zo bekijkt heb ik wel een nieuwe werkplek. Maar om nou te zeggen dat ik vooruitgang heb geboekt...