(On)gelukkige homo’s
Wat is geluk? Deze vraag houdt ons mensen sinds mensenheugenis bezig. Geen enkele zichzelf respecterende filosoof heeft zich niet over deze wezenlijke levensvraag gebogen. Ook wij normale stervelingen streven, hoewel niet altijd bewust, bij alles wat we doen zoveel mogelijk geluk na in ons leven. Wat dat inhoudt, is echter voor iedereen verschillend. Zo bestond het voor Neanderthalers uit een mals stukje okapi, voor Plato uit het leiden van een deugdzaam en toegewijd leven in overeenstemming met ethische voorschriften, en voor Yuri van Gelder uit een paar lijntjes van de witte sloper.
Psychologisch gezien is geluk dus geheel subjectief. Iedereen heeft zijn eigen idee van gelukkig zijn. Fysiologisch gezien is het echter voor iedereen gelijk. In een MRI-scanner is een staatsloterijwinnaar niet te onderscheiden van Ivo Niehe die zijn spiegelbeeld bewondert. Of je nou een groot filosoof, Haagse Sjonnie of een gevreesde seriemoordenaar bent, bij iedereen wordt een zelfde hersengebiedje gestimuleerd om een euforisch gevoel te bewerkstelligen, wat we geluk noemen. Het bewuste gebied heet, hoe toepasselijk, het gelukscentrum.
Er zijn veel verbindingen tussen de erogene zones en het gelukscentrum. Mannen kunnen er dus weinig aan doen dat ze hun lul achterna lopen. We waren het er immers net over eens dat iedereen geluk nastreeft, en het mannelijk gelukscentrum krijgt nou eenmaal een karrenvracht aan prikkels binnen bij het zien van Angelina Jolie of Katie Price. Althans, ruim 90% van de mannen, ook wel heteroseksuele mannen genoemd. Homomannen worden op hun beurt natuurlijk veel meer geprikkeld door Brad Pitt of Peter André.
Zei ik natuurlijk? Zo natuurlijk blijkt dat niet te zijn. In 1970 dacht de Amerikaanse wetenschapper Robert Heath een homoman te kunnen transformeren in een hetero met behulp van stimulatie van diens gelukscentrum. Door elektrodes in het bewuste hersengebied te plaatsen, pompte hij zijn proefpersoon vol met geluk. Hierdoor kreeg de jonge homo alras seksuele gevoelens. Daarna mocht deze zichzelf prikkels toedienen. Als een dwaas drukte hij het geluksknopje in. Na drie uur en 1500 keer drukken werd de 'patiënt' uiteindelijk in staat van pure euforie losgekoppeld van de elektrodes.
Nu het libido was gestegen tot immense hoogte, kwam de slagroom op de taart voor de geluksvogel: een 21-jarige prostituee. Nou ja, geluksvogel. Het was natuurlijk een homo, dus de vraag was wat hij met deze slagroom ging doen. En dat was nou net de vraag waar het om draaide in dit onderzoek. Zou hij hetero zijn geworden en zich tegoed doen aan het vrouwelijk schoon?
Inderdaad, na een uur lang geen poot te hebben uitgestoken naar de gewillige prooi, besloot hij uiteindelijk toch om haar te verslinden toen zij het initiatief nam.
Voor Heath was dit hét ultieme bewijs dat homo’s konden worden genezen, oftewel veranderd in hetero’s. En op dit gammele onderzoek baseerden vele wonderdokters zich al die jaren in hun drang om zieke homo’s te transformeren in gezonde hetero’s. Want hoewel de Amerikaanse vereniging van Psychologen, APA, homoseksualiteit sinds 1975 niet meer als ziekte beschouwt, bieden veel therapeuten in de conservatieve VS heden ten dage nog altijd programma's aan om homoseksualiteit te genezen. Het is niet voor niets het land met de onbegrensde mogelijkheden.
Maar nu gaat daar misschien eindelijk verandering in komen. De APA heeft namelijk afgelopen week een rapport opgesteld waarin werd geconcludeerd dat therapie om homoseksuelen te veranderen in hetero’s niet, of zelfs averechts werkt. Over baanbrekend onderzoek gesproken. Terwijl de wetenschap in volle vaart doorraast, is men er anno 2009 eindelijk achter dat de Amerikaanse psychologen hun klanten de therapie niet langer moeten aanbieden.
Kunnen de Amerikaanse homo’s dan eindelijk legaal een soortgenoot zoenen op straat? Wetenschappelijk gezien wel. Ik ben echter bang dat de geest van Heath en zijn volgers nog lang zal rondwaren in het homofobe Amerika.
De proefpersoon in Heath’s experiment viel overigens terug in de wereld van homoseksuele prostitutie. Heath heeft later nooit meer geprobeerd om homo’s te bekeren.
