Kotsen met de Pro’s (Ana)
Eens in de 14 dagen op donderdagavond Superjojo:
Lieve Ana, hier ben ik weer. Eigenlijk wilde ik je vandaag bellen, maar dat kon niet want mijn stembanden zijn aangetast door het maagzuur. Dus ik dacht: ik schrijf je maar weer. Er is veel gebeurd de afgelopen maanden. Ik dacht vroeger altijd dat anorexia een eetstoornis was, een ziekte, iets dat je vooral moet vermijden, net als heroïnespuiten en pedofielen. Ik kon er niet verder naast zitten. Anorexia is geen ziekte, het is een geloof, een bewuste keuze, een levensstijl! Ana, ik probeer de tien geboden echt goed te volgen en op zich is dat niet heel moeilijk want het komt in alle tien op hetzelfde neer. Ik denk dat gebod 10 het nog het beste verwoordt: Dun zijn en niet eten zijn tekens van succes.
Die eerste brief die ik van je kreeg via pro-ana.be, die vond ik trouwens best een beetje schokkend. ‘Enkel IK vertel de waarheid.’ zo schreef je: ‘Je ouders, daar zullen we het maar niet over hebben! Je weet dat ze van je houden en om je geven, maar dat is gewoon zo omdat dat de plicht van ouders is om te doen. Ik zal je een geheim nu vertellen: diep in hun hart, zijn ze teleurgesteld met je. Hun dochter, die altijd zo perfect was, is een vet, lui en ondankbaar meisje geworden.’ Ja, Ana. Ik twijfelde hier even aan je, ik heb mijn ouders altijd vertrouwd, dus ik wilde het eerst niet zomaar geloven. Dom van me, ik weet het. Och, ik ben toch zoveel wijzer geworden de afgelopen tijd.
Op het gebied van kotsen was ik drie maanden geleden bijvoorbeeld nog een leek. Ik was er niet echt een held in. Dat is ook veranderd. Ik wil niet opscheppen Ana, maar ik moet zeggen dat ik nu echt de kotskoning van de familie ben. En dat allemaal dankzij jouw goede tips. Ik eet nu elke dag na de warme maaltijd een stukje vitamine bruistablet, deze gaat bruisen in mijn maag waardoor het kotsen makkelijker gaat. Bruisend loop ik dan naar de douche (daar horen mijn ouders me niet) en steek ik twee vingers in mijn keel. Soms een pen, als mijn nagels te lang zijn, want ik hoorde van mijn anavriendinnen dat ze al per ongeluk hun gehemelte open hebben gekrabd en hun huig hebben verwond. En dan kotsen, hè Ana, kotsen, zoals jij dat graag ziet. Ik moet soms wel een beetje huilen onder het kotsen, dat mijn ogen heel erg gaan tranen van de pijn. Maar die tranen spoelen weg, samen met de kots, in het putje van de douche. Dus niemand komt het te weten. Alleen jij Ana, want jij bent mijn beste vriendin. Meisjes op het forum van pro-ana.be zeuren dat ze soms hevige steken hebben in hun buik als ze moeten kotsen, maar ik heb daar gelukkig nog niet heel veel last van.
Er wordt trouwens wel meer gezeurd op het forum, iedereen heeft allerlei klachten. Zal ik er gewoon een paar opnoemen? Komt ie hoor: hevige steken tussen de ribben, bloedende keel, zuurgraadverhoging, koude handen, overtollige huid, pijn in de hartstreek, vermoeidheidaanvallen, haaruitval, borsten krimpen, ontstoken tandvlees, buikpijn, opgezwollen buik, ongesteldheidproblemen en onvruchtbaarheid. Maar goed, dun zijn is belangrijker dan gezond zijn. Zo staat het in de tien geboden van jou in ieder geval. En weet je wat ook het probleem is? Je kan ook niet zomaar naar de dokter, want hem valt het natuurlijk gelijk op dat je zo weinig weegt. Laatst toen ik naar de dokter moest had ik al allemaal voorbereidingsmaatregelen getroffen. Extra veel water gedronken, ik droeg zware juwelen en ik had batterijen in mijn ondergoed gedaan.
Het heeft geholpen, want hij heeft niks opgemerkt. Zelfs niet over de krassen in mijn arm. Ja, ik heb twee weken geleden mezelf beschadigd, maar ik dacht: waarom zou ik niet iets 'nuttigs' in m'n arm krassen? Klinkt misschien heel stom, maar toen heb ik ANA in m'n pols gekrast. Het heeft mij heel veel geholpen om minder te eten. Het deed nog enkele dagen pijn en dat herinnerde mij eraan niet te eten. Nu helpt het me nog steeds omdat het een litteken is. Als je het niet weet valt het ook niet op, dat is wel heel fijn. Alleen met gym moet ik altijd wel uitkijken dat niemand het ziet. Ik ga dan altijd even naar de wc om me om te kleden en dan gooi ik gelijk het eten van mama weg. Mijn mama koopt ook altijd speciaal dingen om mee te nemen naar school waarvan ze weet dat ik het graag lust, omdat ze denkt me daarmee plezier te doen. Ik voel me dan altijd superschuldig als ik het weggooi, soms eet ik er gewoon door m’n schuldgevoel een beetje van maar dan ben ik weer kwaad op mezelf omdat ik heb gegeten.
Laatst nog heb ik serieus een koffiebroodje gekocht en opgegeten voordat ik het door mocht hebben van mezelf. Echt zo verschrikkelijk destructief. Ik wordt al bijna depressief als ik er aan denk. Ik heb er ook heel erg om moeten huilen. Ik heb gezondigd Ana. En ik weet hoe jij daar over denkt. Jij bent teleurgesteld in mij, zo schreef je me. Jij ziet me als een dik meisje, als abnormaal ranzig, zo schreef je me. Ana, ik wil niet goedpraten wat ik heb gedaan, maar ik heb daarna echt flink gekotst. Het hele koffiebroodje ging door het doucheputje.
Ik heb vandaag mijn buikomtrek gemeten. Dat viel tegen. Er moeten nog heel wat centimeters af voordat ik mijn streefgewicht heb bereikt. Ana, ik weet dat je graag jukbeenderen en sleutelbeenderen ziet en ik zal mijn best doen. Weet je wat ik nou niet snap Ana? Dat ik al die jaren zo’n dik zwijn ben geweest en er niks aan heb gedaan! Gelukkig groeit het aantal leden van pro-ana.be met de dag, elke dag zijn er wel zo’n 20 nieuwe aanmeldingen. Niet iedereen mag lid worden, dat begrijp ik ook, je moet natuurlijk wel de motivatie hebben, de goede instelling. Anders kun je net zo goed een dieet gaan volgen. Maar weet je Ana, ergens voelt het toch niet helemaal goed, dit alles. Ik heb ook het gevoel of het allemaal niet zo helpt, ik ben nog steeds dik en mijn BMI is nog lang niet zoals ik het wil hebben. Nouja, voorlopig ga ik in ieder geval niet stoppen, ik kan moeilijk mijn vriendinnen van het forum in de steek laten. Ik schrijf je nog wel, Ana, ik schrijf je opnieuw als ik een oplossing heb.
