Kut-Nudist!

Ik heb altijd een vies beeld gehad van nudisten. Dat heeft te maken met een jeugdherinnering die teruggaat naar de zomer van 1990. Hoek van Holland. Ik had een gulden gekregen om een ijsje te kopen bij zo´n strandtentje met een heel groot Ola-parasol. Hier werd ik op achtjarige leeftijd traumatisch geconfronteerd met een bukkende Duitse moeder. Het was de tijd dat schaamhaar nog in de mode was. Zeker in Duitsland. Een schokkende ervaring voor een kind. Ondanks dat Ola nog steeds lekkere ijsjes maakt, zal dit merk voor mij onlosmakend verbonden blijven met de smerig behaarde foef van deze bukkende mutti. Bukkende mutti kwam ik later die middag nog een keer tegen. Raar volkje die nudisten! Iedereen moet natuurlijk zelf weten wat hij doet, maar als vaders in zijn blote tokus met zijn naakte kids van de glijbaan gaat terwijl mutti voor hen in evakostuum een krentenbolletje aan het smeren is, dan zeg ik: gatverdamme!

De man die tegenover mij stond in het postkantoor was ongetwijfeld zo´n smerig kereltje dat naakt met zijn freaky gezin in de zomermaanden door speeltuinen in Drenthe huppelt. In ieder geval was het een sadistisch mannetje met snor. Aangezien er ongeveer vijfendertig wachtenden voor mij waren, besloot ik in de tussentijd een broodje ‘kip- piripiri’ te gaan eten. Terug bij het postkantoor dacht ik precies op tijd te zijn. Nummertje 146 werd net omgeroepen. De deur van het postkantoor was echter dicht. Aan de andere kant verscheen een beveiligingsbeambte. “Meneer, u mag niet meer naar binnen, het is vijf uur geweest,” zei het mannetje met een gemene glimlach. “Appelmoes, doe niet zo moeilijk, ik ben aan de beurt en het is precies vijf uur.” De wanhoop moet hebben doorgeklonken in mijn stem, maar dit mocht niet baten. Volgens de snor was het één minuut over vijf. Domme mensen schijnen vaak te handelen naar het nog dommere credo ´regels zijn regels.´ Discussie hierover is voor hen even vreemd als het woord ambitie.

“Doe niet zo moeilijk koekert, ik ben aan de beurt, hier kijk maar: nummer 146.” “Daar heb ik niets mee te maken, het is één minuut over vijf, dus ik mag je niet binnen laten, einde discussie.” Op dat moment werd mijn nummer weggedrukt en werd nummer 147 omgeroepen. “Zie je wel, je bent te laat,” zei de nudist. Doordat een glazen deur ons scheidde, kon ik geen rochel in de vieze snor van de man spugen, dus in plaats daarvan trok ik mijn broek naar beneden en trakteerde ik hem op mijn harige achterwerk. “Kut-nudist,” zei ik tegen het mannetje terwijl ik mijn broek weer ophees. Dat zal hem leren! De glimlach van het vervelende mannetje werd echter alleen maar groter. Er zat niets anders op dan terug te gaan naar het café waar ik eerder die middag een broodje had gegeten. Wellicht kon een koud glas bier me kalmeren. Zo niet, dan kon ik altijd nog een tweede bestellen.