Achterlijke Gladiolen
De grote winnaar van de Nijmeegse Vierdaagse is wederom de onbedaarlijke achterlijkheid van deelnemers en toeschouwers, de ongetroonde kampioenen sinds enkele decennia. Gefeliciteerd! Zelden zie je zo'n groot vertoon van totale nutteloosheid der mensen, of het moet carnaval in Brabant zijn. Onder het predicaat 'toeschouwer' giet het crapuul, dat zich achter de dranghekken en op de terrasjes heeft genesteld, zich ongegeneerd vol met bier en wijn en verwordt een doelloze wandeling tot een volksfeest zonder morele restricties.Bij SBS6, de enige zender die in staat is tot het vastleggen van de grote bijeenkomst van het collectief geesteszieken, werd er zelfs elke avond een speciaal journaal gewijd aan de Vierdaagse in Nijmegen, met alle randzaken in beeld gebracht en bijzondere aandacht voor de jongste en de oudste deelnemer aan het wandelfeest. De jongste deelnemer heette Fleur, ze was elf jaar en in het kielzog van haar vader zou ze proberen om de vier dagen tot een goed einde te brengen.
De eerste twee dagen was Fleur behoorlijk in haar hum. De clowneske uitdossingen van haar collega-deelnemers wisten regelmatig een onschuldige glimlach op haar gezicht te toveren. Fleur had gedacht dat de grotemensenwereld een plek was waar zij nog lang niet rijp voor is, maar toen ze de beschonken militairen mallotig zag wapperen met hun vlaggen en adolescenten zag wankelen op hun benen tijdens de tocht en regelmatig nietszeggende leuzen hoorde roepen (in de trant van; ‘bier en tieten’) raakte ze toch in een totale staat van verwarring.
Is dit het leven van een volwassene?
Fleur begreep niet waarom deelnemers aan de Vierdaagse zich moedwillig lieten folteren door blaren aan hun poten en pijnlijke gewrichten. Was het om te kunnen proeven aan het leven van een filmster en genoten zij van de aanmoedigende woorden van de laveloze claqueurs, die niet terugdeinsden voor een grote plensbui en onwrikbaar en luidkeels de passerende wandelaars bleven bestoken met dronkemansgelal? En was het trouwens normaal dat volwassen mensen op doordeweekse dagen om tien uur in de ochtend begonnen met het ledigen van blikjes bier?
Intussen vond de ploeg van SBS het helemaal geweldig. De hele bups. Of het nu de dronken toeschouwers waren of zelfdestructieve deelnemers: alles moest in beeld worden gebracht. Fleur stond de eerste twee dagen voetstoots, met een arm van haar vader over haar schouder, de verslaggever van de campingzender te woord. De derde dag kwam de toch al timide Fleur wat minder goed uit haar woorden. Haar vader keek haar bemoedigend aan en greep haar nog steviger vast dan eerst.
Toen volgde de ontknoping.
Op dag vier, vanzelfsprekend de laatste dag, was de sfeer zo mogelijk nog gelatener. SBS besloot koelkasten met bier in beeld te brengen, wel vijf minuten lang. Een verfijnd stukje kwaliteitstelevisie. Familie en vrienden stonden met gladiolen langs de kant op hun helden te wachten en het feestgedruis barstte reeds los bij het krieken van de dag. Onderwijl bracht de camera van SBS het hartverscheurende huilen van Fleur in beeld. Alles doet pijn, was het enige dat ze uit haar mond wist te krijgen.
Kermend door lichamelijke ongemakken en vooral door het nadrukkelijke aandringen van haar vader wist Fleur uiteindelijk toch de finish te halen. Trots ontving haar vader het Vierdaagsekruis van zijn dochter en liet deze glunderend zien aan de cameraploeg. Maar die had al een goed shot van Fleur en dus geen belangstelling: de oudste deelnemer was net binnen en SBS besloot nu aandacht aan hem te besteden.
