Tubetrekker
Wat hebben een fles rode wijn, een tubetrekker, een peperenzoutstel, 15% korting op een avondje Holiday on Ice, een luxe vulpen zonder vullingen (althans daar ga ik vanuit), het Wereldnatuurfonds of Stichting Kika met elkaar te maken? Hieruit kan ik kiezen wat ik van mijn werkgever krijg als cadeau voor het vijfentwintigjarig bestaan van het bedrijf. Aangezien ik een tubetrekker (niet te verwarren met de puberale seksuele manifestatie waarbij je je aftrekt op YouTube-filmpjes) te burgerlijk vind en een avondje Holiday on Ice graag over laat aan latent homofiel Nederland, koos ik (weldoener als ik ben), om lid te worden van Stichting Kika. Ik twijfelde nog even aan het Wereldnatuurfonds, omdat die goed werk doen voor de Orang Oetans in Linggadjati, maar het beeld van een kind met kanker won het van de Orang Oetan met zijn waterige oogjes.
Wel kon ik er niets aan doen dat ik moest denken aan de radioreclame van Stichting Kika, die ik erg komisch vind. Deze wordt namelijk ingesproken door Inge de Bruin, op zichzelf een weinig komisch figuur en over kinderkanker kan ik al helemaal niets grappigs bedenken, maar het wordt wel komisch wanneer Inge de Bruin, met haar Rotterdamse accent, een reclameboodschap inspreekt waarin zij in korte tijd meer dan drie keer het woord kinderkanker zegt. Of zoals het bij Inge klinkt: “Kinde-kankuh”. Nu weet ik dat Inge er goede bedoelingen mee heeft, maar ik kon het toch niet helpen dit komisch te vinden. Ik ben overigens wel benieuwd naar de mensen die wel een cadeau kiezen in plaats van een goed doel steunen.
Wat moet er in hun hoofd omgaan? Met die tubetrekker kan ik mooi het laatste restje tandpasta benutten, dat scheelt al snel zo’n tube op jaarbasis? Wel een typisch Nederlands apparaat trouwens, zo’n tubetrekker. Welk ander volk is zo krenterig en vindt iets uit om het allerlaatste beetje tandpasta of mayonaise uit een tube te krijgen? Ik kan me niet voorstellen dat in een niet-Nederlands gezin van een tubetrekker gebruik wordt gemaakt.”Verdammt nogmal Rudi, Scheisse! Mein Curry ist leer, bring mir das Tubetrekker!” Ik zie Rudi de tubetrekker niet brengen. Of denken ze bij een peperenzoutstel: Kassa! Hoeven we geen cadeau meer te kopen voor de bruiloft van Willy en Marjan. Ik kan het me moeilijk voorstellen. Ontzettend slimme zet dus van goede doelen om het op deze manier te spelen. Op een andere manier was ik namelijk niet lid geworden van hun stichting.
Wanneer ik moet kiezen tussen flut-cadeau's of een gratis lidmaatschap van een goed doel, dan is de keuze snel gemaakt. Veel effectiever dan het inzetten van die ’ik-wil-de-wereld-verbeteren-maar-wil-daar-wel-iets-aan-over-typjes’ die je lastig vallen op straat. Ondanks mijn lidmaatschap blijf ik natuurlijk een hypocriete zak hooi. Als er bijvoorbeeld een Ipod als keuzemogelijkheid bij had gezeten, dan had ik nu een nieuwe Ipod gehad. Zo is het ook. Altruïsme, me hol! Al heb ik wel een klein beetje schuldgevoel afgekocht. En dat is toch ook fijn, daar ik iedere dag wel een paar keer in de spiegel moet kijken.
