Puberterrorisme
Voordat ik goed en wel besefte dat ik in de levensfase was beland die ouderen plachten aan te duiden als 'puberteit', kreeg ik bezoek. Ik had de ongenode gast nog niet eerder ontwaard in mijn nabijheid, en dacht dat hij slechts een verdwaalde eenling was. Niets bleek minder waar. Hij bleef namelijk niet lang alleen. Binnen de kortste keren had hij al z'n broertjes en zusjes opgetrommeld, en als ware ontdekkingsreizigers hadden ze in een mum van tijd het onontgonnen terrein tot hun leefgebied gemaakt. Van onbewoond tot overbevolkt in minder dan een jaar tijd.
Net als alle andere jongens van mijn leeftijd wilde ik opvallen bij het vrouwelijk geslacht en daarbij waren ze allerminst behulpzaam. Sterker nog, ze vormden een ernstige belemmering voor dit nobele streven. Bij iedere afwijzende meisjesblik werd mijn haat dieper. Maar haat bleek niet de remedie tegen deze puberterrorristen. En Clearasil, de huidarts, of Dr Vogel evenmin. De bron leek schier onuitputtelijk. Telkens als de één het welletjes vond stonden er alweer twee verse krachten te popelen om de opengevallen plek in te nemen. Ze speelden stoelendans, en waren helaas profstoelendansers.
Vijf jaar lang bleef de muziek spelen. Ze werden in die tijd een onafscheidelijk deel van mij. Tot mijn grote verdriet, dat wel. Het was mijn lot om overal waar ik heen ging, vergezeld te zijn van het rood met gele leger. Lief en leed deelden we samen, al moet gezegd worden dat het leed voornamelijk door henzelf veroorzaakt werd. Maar ik leerde ermee leven. Wat een bekende ex-voetballer jaren later kenbaar maakte aan de wereld wist ik al veel eerder: ieder nadeel heeft z’n voordeel. Dat was zo vreemd nog niet, want wat Johan Cruijff voor het voetbal betekende, was ik dan natuurlijk ook voor de acné. Een uithangbord, pure reclame. Ik hield de verkiezing wie het origineelste scheldwoord wist te produceren, waarbij uiteraard naast de inhoud ook op de intonatie werd gejureerd. Ik organiseerde in het geheim de miss achterhoofd verkiezing, en was europees recordhouder uitknijpen. Zowel op de onderdelen afstand als hoeveelheid.
Maar bij de zoveelste recordpoging bleef het succes uit. Ik had het kunnen weten, de troep(en) begonnen na al die jaren toch echt uit te dunnen. Het dagelijkse 'koppen tellen' leverde steeds kleinere aantallen, alsmede een blij -en steeds gaver- gezicht op. Teneergeslagen overzag de maarschalk het slagveld en maande de resterende manschappen zich terug te trekken. De bevrijding kwam even snel als vijf jaar daarvoor de bezetting had plaats gevonden. En ook al wist niemand door wie, het einde van de invasie werd met veel gejuich ontvangen. Overal om me heen zag ik meisjes lachen en dansen die tot dan toe verborgen waren gebleven voor me. Een betere voedigsbodem voor het optimisme was er niet. Nooit meer zouden de geallieerden terugkeren, zoveel wist ik zeker. Nou ja, de eerste jaren nog af en toe één of twee misschien. Soldaten die een oorlogsliefde opzochten, en er vervolgens achter zouden komen dat ze verhuisd was. Maar een volksverhuizing als in de jaren '90 was uitgesloten. De blikken van de meisjes werden uitdagend. Het leven kon nu echt beginnen.
Inmiddels ligt de puberteit lang en breed achter me. En nu de rimpels niet langer afwachten tot een volgende lach, maar zich een vaste plaats hebben verworven op mijn gelaat, nu voor elke 10 haren waarvan ik afscheid neem slechts 8 soortgenoten voor de aflossing zorgen, nu mis ik ze. Mijn makkers uit een ver verleden. Ik voel de spieren strammer worden, en het geheugen geeft steeds vaker niet thuis. De jongere jaren vormen nog slechts een herinnering.
Tot ik vanmorgen in de spiegel keek. De stoelen staan er niet meer, en de muziek is al lang geleden verstomd, maar daar had hij maling aan. Ongemerkt had hij het plekje opgezocht waar lang geleden de stoel stond waarop zijn vader nog had gezeten. Als twee druppels water leek hij op hem. Opeens schieten de schijnbaar vervlogen namen door m'n hoofd, waait er een frisse wind door mijn spierweefsel, trekken de rimpeltjes weg als botox voor de zon, en zijn de inhammen bedekt. Ik koester hem, het jeugdpuistje.
