Negertje zappen

Ik veeg met een afgescheurd stukje toiletpapier de bril voor de zekerheid schoon en ga zitten. Een diep rommelende, stekende pijn heeft zich in mijn onderbuik opgehoopt. Ik duw mijn broek en onderbroek tot op mijn enkels en pak het AD van eergisteren uit de lectuurbak. De vertrouwde sequentie doet zich voor: ik probeer een artikel te lezen en tegelijkertijd spannen de spieren in mijn rectum samen. Mijn buik wordt hard en ik houd mijn adem in. Mijn ogen schieten vol, het artikel vervaagt en ik leg de krant neer. Ik knijp mijn ogen tot streepjes, grijp mijn knieën vast en druk alle via spieren beweegbare torsomassa samen richting m'n uitgang. Hnnggg...

Afgelopen week las ik de zoveelste berichtgeving over het fenomeen dat zich de rondte doet in de minst hoogstaande regionen van de hedendaagse jongerencultuur. In de sixties werd de leegte die consumentisme niet kon vullen – de weekendavonden – gevuld met marihuana en Creedence Clearwater Revival. In de seventies werd het harddrugs en Bowie. In de jaren negentig zat de jeugd achter de PlayStation met een glas cola. Toen kwam elf september, en elf september veranderde ALLES.

Nee, echt. Hoewel Frans hopelijk ook na zijn bruiloft nog heel gewoon gebleven is, zijn we met z'n allen een stuk eikeliger, wantrouwiger en haatdragender geworden. Op Koninginnedag trekt men homo's van de catwalk, op vier mei voetbalt men met de kransen en om het weekend wordt er iemand het ziekenhuis in geramd. Happy Slapping werd de hit van tweeduizend-zus-en-zo. Ik herinner me dat in de nineties slechts 'geruchten' de rondte deden over bendes die je mondhoeken opensneden en je dan in je buik stompten, waardoor je kaak scheurde. Bendes, dat waren het. Niet groepen pubers.

Dat met die 'smiley-bendes' is allang achterhaald. Ik liep een paar jaar geleden door Amersfoort, waar een ziekenwagen en een paar politieauto's om een grote plas bloed stonden geparkeerd, recht onder de stadspoort. Een jongen had een vriend die z'n meisje probeerde af te pakken overhoop geschoten in 's lands meest criminele randje-randstad-stad. Ik had het natuurlijk wel verwacht, maar het echt zien van zoiets blijft je voor altijd bij. Hoewel het bij de gewone jeugd nogal meevalt, hetgeen ik uit eigen ervaring vertel, is er altijd die groep hersenloze, laagopgeleide schoolverlaters die de excessen op blijft zoeken.

Verder dan 'struukduken' ben ik nooit gekomen. Dat hield in dat je volledig stronken een sprintje trok en in een struik sprong, of beter, fietste. Hoe groter en knuffeliger de struik, hoe leuker. Sommige jongeren vonden terwijl ik mezelf aan schrammen holp door in struuk'n te duuk'n, 'leukere' dingen uit. Dingen die wél nieuwswaardig bleken te zijn. Men sprak er schande van. De decadentie! De moraalloosheid! Comazuipen was het grootste mediasucces. De methode was vrij simpel, en economisch verantwoord bovendien. Je verzamelt een groepje van Breezervriendinnetjes en beroepsmacho's, laat de oudste van het stel de supermarkt van je lokale kanswijkflat leegkopen aan bier en wijn en Passoa.

Dan ga je zoveel achter elkaar drinken, dat je vitale lichaamsfuncties dusdanig aangetast raken, dat je in een coma geraakt. Bewusteloos is ook goed, maar als je niet meer wakker wordt ben je de man. Hoewel het idee achterlijk is, zit er wel een zekere gezonde competitiedrang in. Jammer dat die zich dan zo moet manifesteren, in plaats van het doen van huiswerk of het hebben van een weekendbaantje. Ik neem aan dat het comazuipen voortgekomen is uit andere drankspelletjes als kingzen, doppen of negertje zappen, en het komt uiteindelijk niet heel veel voor. Dat dat meer te maken heeft met het feit dat je jezelf maar heel moeilijk écht een coma aan kan drinken, zal een reden zijn.

Toch vond ik struukduken maar matig. Ik moest iets beters hebben. Dus begon ik alleen nog maar droge witte boterhammen te eten. Ik dronk nog maar twee bakjes koffie per dag. Geen bier 's avonds. Ik had alle afleveringen van Prison Break, That 70's Show en Reaper gedownload en keek ze hele dagen. Ik plaste al donkergeel. Ik poepte al dagen niet meer. Ik wist niet of het zou lukken, maar dat lichte gevoel in je hoofd na een goede grote boodschap deed het me vermoeden. Dus ik spaarde rustig op. Keiharde klonters hoopten zich op tot een cementharde bal van een week of anderhalf oud. Ik kon al haast niet meer lopen.

Ik knijp mijn ogen tot streepjes, grijp mijn knieën vast en druk alle via spieren beweegbare torsomassa samen richting m'n uitgang. Hnnggg... mijn bloed stroomt in razend tempo naar mijn hoofd. Ik krijg een kop als een boei, en zie tegelijkertijd mijn lichaam wit wegtrekken. Ik laat mijn hoofd hangen en staar naar mijn voeten. Het gebrek aan adem begint mijn hersenen dat lichte gevoel te geven. Ik voel het bloed in mijn hoofd bonken. Mijn hart raast. Mijn ogen poppen bijna mijn schedel uit en mijn visie vervaagt. Ik zie inmiddels paars en slaak verscheurende geluiden uit. Mijn moeder klopt op de deur en vraagt of het allemaal gaat. Ik moet nu doorzetten. Ik pers nog wat harder, en net als ik mezelf weg voel glijden naar die plek met palmbomen en hoelameisjes komt de in mijn endeldarm opgehoopte inhoud in één grote stroom naar buiten. Mijn hoofd zakt op mijn schouder, mijn torso op mijn linkerbil en ik kukel het toilet af. Ergens diep vanbinnen duikel ik uit mijn hangmat met mijn neus in het witte zand van Bonaire.

Ik ben de trotse starter van de trend. Laat iedereen me volgen, zou ik zeggen, het is heel makkelijk en de kans op aambeien is bij de jeugd aanzienlijk kleiner. Eet geen vezels, drink weinig en beweeg vrijwel niet. Download hele series en meld je ziek op school. Na anderhalve week training ben je klaar voor je eigen potje comakakken. Het is nog gratis ook.