Werken bij de politie, als hond
Het blijft maar sukkelen bij de politie. Zo hebben ze nipt die ellendige staking tot een goed einde weten te brengen, krijgt het moreel van het Politiekorps alweer een flinke opdonder. Nu is het de Amsterdamse politie weer die in verlegenheid werd gebracht door een groot schandaal bij de Hondenbrigade. Deze afdeling heeft in de loop der tijd een geheel eigen cultuur ontwikkeld, zo is gebleken, en is verworden tot een broeinest vol seksuele incidenten, fraude en discriminatie.
Nadat eerst de bezem er eens flink werd doorgehaald, zeven medewerkers op non-actief werden gesteld en drie verdachte agenten met buitengewoon verlof werden gestuurd - met behoud van salaris uiteraard - vliegen de beschuldigingen nu over en weer. Agenten worden door hun leidinggevenden verdacht van sjoemelen met werkroosters, seks onder diensttijd en het versturen van discriminerende e-mailtjes. Leidinggevenden - dit zijn chefs en instructeurs - zouden zich volgens de agenten schuldig hebben gemaakt aan wanbeleid: aan discriminatie, dierenmishandeling en intimidatie. Maar ondanks dat dit meerdere malen werd aangekaart en hiervan zelfs melding werd gemaakt in verscheidene rapportages, moesten er wél koppen rollen onder de agenten, maar bleef het wanbeleid van de leidinggevenden tot nu toe onbestraft.
Welnu, daar kijk ik niet vreemd van op. Het meten met twee maten is vooral bij de politie geen onbekend fenomeen. Burgers maken dit noodgedwongen dagelijks mee. Naar de één kijkt de politie niet, naar de ander wel. En dat alleen maar omdat de heren (lees ook: dames) de ene keer geen zin hebben in die papieren rompslomp en een andere keer wel. (heeft vaak ook met uiterlijk, geslacht en leeftijd te maken)
Maar wie heeft hen dan verteld dat politiewerk alleen maar leuk is? Ik in ieder geval niet. Trouwens, voor al het werk geldt: soms zit het mee, soms zit het tegen, het werk bij de politie vormt hierbij geen uitzondering, hoor.
Dat een ongelijke behandeling gevoelens van frustratie en onmacht opleveren, mogen de heren agenten van de Amsterdamse Hondenbrigade nu dus zelf eens ondervinden. Alleen zou je van deze beëdigde dienders toch op z'n minst mogen verwachten dat zij deze gevoelens niet als excuus zullen gebruiken wanneer zij betrapt worden bij het uitvoeren van allerlei criminele activiteiten. Helaas, het tegenovergestelde blijkt waar. Twee van de drie geschorste agenten hebben hun misstappen inmiddels bekend, maar hun "bekentenis" alweer teniet gedaan door te stellen dat hun foute gedrag veelal voortkomt uit "frustratie en onmacht".
U ziet, die schorsing was dus volkomen terecht. Je zult ze ook maar tegenkomen in die hoedanigheid en zelf ook niet je beste dag hebben. (Wat vaak het geval is wanneer je met de politie in aanraking komt, maar dat terzijde) Ik geef het u op een briefje, de ellende is dan niet te overzien.
Kijk, misstappen, welke dan ook, en in wat voor gemoedstoestand ook begaan, én door wie, moeten bestraft worden. Zonder aanziens des persoons. De samenleving verwacht immers niet anders. Agenten daarentegen die zich schuldig hebben gemaakt aan ontoelaatbaar gedrag moeten zelfs zwaarder worden gestraft, vind ik. Ik heb het al eens eerder gezegd: onze wetsdienaars hebben nu eenmaal een voorbeeldfunctie en als burger moet je kunnen vertrouwen op hun integriteit. Gaan zij de fout in, moeten ze boeten. Zo simpel is het.
Naar mijn mening echter nemen de geschorste agenten van politiekorps Amstelland hun straf (schorsing) niet al te serieus. Via de rechter eisen zij nu om toch weer aan het werk te mogen. Dus gewoon doorgaan met het uitoefenen van je politietaak alsof er helemaal niets gebeurd is. De arrogantie, onvoorstelbaar. Het moet echt niet gekker worden. Even een voorbeeldje, om aan te geven dat ik dit heel serieus neem: als ik in het kopieerhok betrapt wordt op seks met mijn collega (overigens een lekker ding, maar verboden snoepgoed, daar ik trouw heb beloofd aan mijn lief), fraude pleeg en stelselmatig meer uren schrijf dan ik gewerkt heb, beledigende, seksueel getinte danwel discriminerende e-mailtjes verstuur naar mijn collegae, vervolgens diezelfde collegae intimideer, word ik niet geschorst, maar op staande voet ontslagen!
Maar veel erger nog vind ik het volgende: wat voor signaal geef je als dienstklopper eigenlijk af wanneer je, geschorst en al, tóch weer op de werkvloer verschijnt? Toon je dan respect voor je leidinggevende die je betrapt en geschorst heeft? Nee. Ook niet voor je collegae en al helemaal niet voor de samenleving. Ik zie het zo: de agent die een terecht opgelegde strafmaatregel accepteert noch respecteert, voelt zich boven iedereen verheven en stelt zich daarmee ook boven de wet. Maar zo'n agent mag van mij gerust weer aan het werk, hoor. Bij de Hondenbrigade, wel te verstaan. Als hond.
