Björn Borg en factor 20

Hoewel de vrijdagavond gewoonte getrouw vergezeld was gegaan van de nodige hoeveelheid alcohol, besloot ik deze keer de zaterdagochtend eens niet over te slaan en zette de wekker om 9:30. Het werd immers opnieuw 25 graden en dat gebeurt niet vaak in Nederland en zeker niet op een vrije dag. Leve de broeikas, op naar het strand! Twee ‘snoozejes’ later rolde ik uit bed, stopte wat droog brood in m’n mik, pakte een blue bastard (verbeterde versie van red bull), en sprong op de fiets.

Op het strand aangekomen blijkt dat ik helaas niet de enige ben die Egmond heeft gekozen als bestemming. Toch vind ik na goed zoeken uiteindelijk een lege zandkorrel om mij neer te vleien. Ik smeer m'n rug in met factor 20 en kijk eens rond naar al het vrouwelijk schoon dat Noord-Holland te bieden heeft. Terwijl mijn ogen langs de tienersterretjes glijden wordt mijn aandacht plots getrokken door een groepje luidruchtige jongens met voetbal. Er is iets vreemds met hen, maar ik kan de vinger er niet exact opleggen. De enige jongen zonder afzichtelijke tattoo tracht krampachtig een bal hoog te houden, maar dat blijkt teveel gevraagd. Maar wacht eens even, hij is vergeten z’n boxershort uit te doen! Haha, wat een druif! Zouden de anderen daar niks van gezegd hebben? Maar wat is dat, de kleine blonde jongen met oorbel is hem ook vergeten uit te doen! Ze hebben allemaal hun Björn Borgjes boven hun zwemshort uitsteken! Ik kijk om me heen en zie de boxers van half Egmond. Heb ik weer iets gemist? Heb ik net m'n speedootje aan de kant geschoven, krijg je dit weer.

Enigszins beschaamd trek ik m’n binnenbroekje over de bovenrand van m’n zwembroek en slenter naar de zee. Ik voel de besmuikte blikken van de jeugd in m'n rug prikken, of is het de koperen ploert die me geselt met z'n doordringende uv-straling? Nee, dat is onmogelijk want ik heb immers factor 20 opgesmeerd, en dat biedt volgens het etiket een hoge bescherming. De koude watermassa wordt zorgvuldig gemeden door de Björn Borg generatie, maar ik zal eens tonen uit welk hout ik gesneden ben. De meisjes zullen als axe slachtoffers de stoere zeebonk om de nek vallen en alle angsthaasjes verbouwereerd achterlaten.

Terwijl ik per ongeluk een zandkasteel van een klein meisje kapot trap ("sorry, ik wist niet dat het een kasteel was, het ziet er helemaal niet zo uit") komt mij een vreemde geur tegemoet. Het duurt even voordat ik besef dat het de zee voor zijn doen nogal groen is. 'Dat maakt de uitdaging des te groter', denk ik, en hoor in m'n hoofd m'n moeder zeggen "Je kunt er het best in één keer in, dan heb je het minste last van de kou". Ik spurt tot ik met m'n knieën onder water verdwijn en laat me vallen. Ik verga van de kou maar probeer krampachtig mijn gezicht ontspannen te doen lijken. Triomfantelijk maak ik een omweg langs de groep topless meisjes die ik eerder opgemerkt heb. En mijn heldenmoed heeft z'n uitwerking niet gemist! Iedereen kijkt me na. "Kijk, daar gaat die stoere gast die de zee in ging" meen ik te kunnen opmaken uit de mondbeweging van het mooiste exemplaar. Ik geef haar een knipoog en houd m'n buik nog iets meer in. Eenmaal bij m'n badlaken aangekomen pak ik m'n iPod en zet wat rustgevende muziek op.

Allemachtig, het is al 17u! Het loom makende zonnetje in combinatie met de korte nachtrust hebben ervoor gezorgd dat ik uren heb geslapen! Ik zie nog slechts een paar plukjes mensen op het strand, en de zee is gevaarlijk dicht naar me toe gekropen. Hoogste tijd om naar huis te gaan. Onderweg naar m'n fiets lachen de mensen nog steeds en maken zelfs foto's van me. Wat een beetje lef al niet kan doen. Mijn rug prikt nu toch wel heel erg, maar de gedachte aan factor 20 stelt me gerust. Het zal wel wat achtergebleven zand zijn. "The hero has left the beach" mompel ik zacht en trek m'n tee-shirt aan.

Zelfgenoegzaam kijk ik in de spiegel, ik mag er best zijn. Niet iedereen kan immers de show stelen op het strand. Terwijl ik me omdraai om de douche te betreden zie ik in een ooghoek een groene waas. Wat was dat? Ik draai me om en schrik. De spiegel toont mij een donkergroene rug. Het duurt even voordat m'n zelfverzekerdheid zich opzij laat zetten door de realitiet. Die rug is van mij. Niemand ging de zee in omdat de groene alg aan de met zonnebrand ingesmeerde huid bleef kleven! En iedereen lachte me uit in plaats van toe. Wat een mislukkeling ben ik toch. Meteen zet ik de douche aan en er stroomt een groene drab door het putje. De stralen voelen als zweepslagen.

M'n rug is niet langer groen. In plaats daarvan is hij knalrood. Alsof deze dag nog niet erg genoeg was blijk ik ook nog eens heel erg verbrand. Ondanks de zonnebrand op m'n rug, en ondanks de alg. Voortaan sla ik de zaterdagochtend wel weer over. En de middag trouwens ook.

za 10 mei 2008

 

di 13 mei 2008
BRUSSEL -  Met de aanduidingen op zonnebrandcrèmes is veel mis, vindt het Vlaamse Europarlementslid Bart Staes. Zo beweert een fabrikant dat factor 20 een 'hoge bescherming' biedt, terwijl de Europese Commissie dat 'middelmatig' vindt.
Staes concludeert dat de aanbevelingen kennelijk niet werken. Hij stelt dinsdag schriftelijke vragen aan EU-commissaris Günter Verheugen (Industrie). Zo wil hij weten of het niet beter is om tot wetgeving over te gaan. „Het gaat hier wel om de volksgezondheid.”