Enya, en de schuifelende junk
Ik weet niet wat ik misdaan heb, of welke god ik nu weer beledigd heb; maar ik zit al een paar uur met het nummer 'Orinoco flow' van Enya in mijn kop. En aangezien ik het nummer niet goed genoeg ken om het te kunnen zingen mompel ik maar wat zelfverzonnen teksten. 'Bladibladi páh páh, rokki tokki ... ' enzovoorts. Dodelijk irritant. Die tekst is in de echte versie overigens totaal niet te verstaan, dus wie weet heb ik wel gelijk met mijn interpretatie. Teksten interpreteren kan trouwens ook erg goed met nummers van Pantera, maar daar wilde ik het niet over hebben. Er is niks zo vervelend als moeten doen of je iets leuk vind, terwijl het helemaal niet leuk is. Zoals een liedje neuriën wat je niet eens leuk vindt. Ik heb er een broertje dood aan. En dat terwijl ik die uitdrukking nooit écht begrepen heb. Eens opzoeken misschien. Toch doe je het maar, omdat het nu eenmaal moet. Niet gemotiveerd doe ik de dingen half. Op halve kracht of halfslachtig.
Nu is het zo dat ik de laatste tijd hier en daar wat dingen half heb gedaan. Of helemaal niet. Op het moment dat je daar achter komt moet je, even stilstaan bij waar je aan bezig bent. Pas op de plaats maken, zogezegd. Dat duurt bij mij nooit lang gelukkig. Iets nieuws gaan doen werkt namelijk net zo goed, en levert tenminste iets op. En dat is precies waar ik nu mee bezig ben. Als mijn pas op de plaats is afgelopen dan. Op het moment houd ik me voornamelijk bezig met Enya. Gelukkig is dat weg te drinken.
Over Enya gesproken. Bij verslaafden denken veel mensen aan op straat schuifelende, werkloze junks. Onterecht, zo blijkt. Een groot deel van de verslaafden in Nederland bestaat uit mensen met een opleiding en een baan. Dat zegt het Trimbos Instituut. Zouden de ruim 1,2 miljoen Nederlanders met een alcoholverslaving, het zelfde probleem hebben als ik? Ik ben nooit een drinker gewest. Mijn verhalen spreken deze bewering nogal eens tegen, maar dat is fantasie. Dat telt niet. Dus, en dit is even een moeilijke, aangezien ik geen drinker ben, en ik het liedje in mijn hoofd weg wil drinken, moet ik verhalen schrijven.
Nou is die pas op de plaats helemaal geen gek ding. Hij zorgt er voor dat je even het slagveld kan overzien, even de chaos bekijken. En dan ontdek je ineens dat er een heleboel leuke, interessante en originele feiten voor je neus liggen die je al die tijd hebt gemist. Flessen whiskey daargelaten. Ik weet al lang niet meer wie, maar ooit zei iemand: 'de beste ideeën liggen op straat'. Ik moet dus de straat op.
Vaak komen de beste ideeën als je je ontspant. Er even niet aan denkt. En wat is nu een goede manier om te ontspannen? Juist, drinken. Ik moet meer gaan drinken. En de straat op. Dan ben ik Enya kwijt, en komt alles goed. God ook weer blij. Al lijk ik dan volgens mij verdacht veel op een schuifelende junk. Onterecht! Fucking Hoffstyle!
