De laatste lezer
Drie jaar geleden begon ik met schrijven. Ik had net mijn studie afgerond en stortte me gelijk in een werkweek van vijf dagen. De weekenden, voorheen veelal gevuld met de studie en bijbaantjes, bleven opeens leeg. Bovendien woonde ik destijds nog thuis waardoor ik weinig huishoudelijke verplichtingen had. Dus ik vulde een deel van mijn verkregen vrije tijd op met iets dat ik al eerder had willen doen maar waarvoor ik de rust niet had: schrijven.Aanvankelijk voor een handje vol lezers. Dat deerde me niet, want ik had er plezier in. Zelfs als niemand het las. Ik deed het immers vooral voor mezelf. Om al het onverwerkte, dat zich in de loop der jaren had opgestapeld, van me af te schrijven. Mijn eerste studiejaar had ik volledig vergooid en daarna was ik keihard voor mezelf. Ik zou en moest mijn studie zo snel als mogelijk was voltooien. Dat lukte ook, zelfs bijna cum laude omdat ik op een zesje gokje niet toestond. Echter ging dat uiteraard ten kosten van alles.
Nu het door mij zelf opgelegde doel bereikt was en het diploma binnen was, was er weer tijd voor alles wat ik mezelf had ontnomen. De rust die nodig was om het schrijven op te pakken, was weer terug. Op de middelbare school had ik voor het laatst met plezier iets geschreven en ik probeerde dat plezier terug te halen. Dat lukte al vrij snel. Toen tot mijn eigen verbazing mijn selecte lezersgezelschap enthousiaster werd dan ik, ben ik gaan zoeken naar meer lezers. Ook omdat ik de mening van de lezers die ik had niet op waarde kon schatten. Hoe vaak zie je bij Idols niet de partners of ouders ten onrechte trots verhalen over de zangkwaliteiten van zoon- of dochterlief?
Onzeker als ik was, zette ik mijn digitale plankenkoorts opzij en plaatste wat werk op een website voor poëzie en proza, deed mee aan een verhalenwedstrijd en kwam ook bij FOK! uit. De verhalenwedstrijd won ik natuurlijk niet, bij FOK! werd ik bij een eerste sollicitatieronde afgewezen, maar het plezier was er niet minder om. Ik bleef schrijven en uiteindelijke was seborik, de toenmalige eindredacteur van FOK! om. In plaats van een handje vol lezers die mij kende, schreef ik nu voor een veelvoud aan lezers die mij niet kennen. Nu zou gaan blijken wat de mening van mijn eerste lezers waard was. Hadden zij gelijk dat het zonde was dat het door zo weinig mensen gelezen zou worden?
Inmiddels zijn er bijna drie jaar verstreken na het verschijnen van mijn eerste poging op FOK! Nog steeds ben ik bij iedere column bang dat negatieve reacties de overhand nemen. En als ik vaak tot de eigen verbazing louter positieve reacties krijg, kan ik ze nog steeds niet op waarde schatten. Op dat punt is er weinig veranderd. Op een ander punt wel, want wat begon als gratis therapie is geworden tot een tijdkostende verplichting. Waar ik toen ik begon met schrijven het vooral als hobby deed, is het nu meer geworden als werk.
Het schrijfplezier was er niet meer en dat moest de lezer toch gaan merken? Alt F4 leek me daarom wel een mooie titel om in stilte mee af te sluiten. Echter, de aard van de reacties hebben me dit besluit weer doen terugdraaien. Ik kreeg zelfs een e-mail van een lezer die was geïnteresseerd in het ontstaan van die column. Als een sporter in zijn nadagen ging ik weer opzoek naar dat persoonlijk record. Ik begon te realiseren ik net zoals tijdens mijn studie mezelf weer meer en meer een plezierontnemend doel oplegde. Plezier moet het doel zijn. Zelfs al haakt de laatste lezer af. Een sporter kan evengoed een persoonlijk record vestigen als er niemand meer kijkt.
