Tandartsin

Ben bij mijn tandarts voor een nabehandeling. Iets met een wortelkanaal. Naast mij in de wachtkamer zitten drie Hindoes en een vrouw van een jaar of veertig.

Hoe weet ik dat het drie Hindoes zijn? Dat weet ik niet. Ze zien er gewoon zo uit. Ze zitten naast elkaar. Rug recht, ogen dicht. Volledig in diepe meditatie. Als die zo meteen een verdoving krijgen, fladderen ze zo het raam uit. De vrouw van veertig is een ander verhaal. Ze zit op haar nagels te bijten en is duidelijk nerveus. Ze slaat voortdurend haar ene been over het andere en kijkt in gespannen afwachting naar de deur van de behandelkamer.

Uit die kamer hoor ik de melodieuze muziek van een boor in actie. Ik snap niet dat ik die boor nog hoor, want om de patiënten te ontspannen wordt er muziek uitgezonden in de wachtkamer. De Ketchupsong!! Gelukkig hoor ik toch de boor, waardoor ik weer wat ontspan. Dan gaat de deur van de behandelkamer open en komt de tandartsassistente naar buiten.

Wat is dat trouwens voor iets raars dat je altijd tandartsassistentes ziet? Waarom nooit een tandartsassistent? Wat is dat voor een rare discriminatie? En nu ik toch wat vragen stel: Waarom zijn er zo weinig tandartsinnen?
Ik bedoel, er zijn toch vrouwen genoeg die eens flink tekeer willen gaan in een bek met verrotte elementen? Is toch een heerlijk vak. Lekker wat vermolmde kiezen rossen. Daarna het tandvlees dichtjassen met een roestige naald, stofzuiger erop om de meurende resten weg te zuigen en tenslotte de patiënt wegsturen met een mud watten in zijn strot zodat hij niet kan klagen over de rekening. Daarna de behandelbank op slaapstand zetten en je ruggelings plat laten spuiten met de ejaculatieboor van de nieuwe tandartsassistent. Is toch een geweldig vak? En zo moeilijk is het niet. Een gaatje boren in een verbrokkelde kies verschilt in niets van een gat boren in een beschimmeld kozijn.
Echt, ik vraag mij af waarom er geen tandartsassistenten zijn.

Op het moment dat de deur van de behandelkamer opengaat, laat de tandarts zijn boor op volle kracht loeien. De drie Hindoes schieten in de stress en de vrouw van veertig vaart tegen de assistente uit. Waarom het zo lang duurt. Waarom men zich hier niet aan de afspraak houdt. En dat ze al tien minuten geleden geholpen had moeten worden.
De assistente zucht eens diep en ik leef met haar mee. Wéér zo’n geval van iemand die een agressiviteits-training heeft ondergaan bij het Redelijk Imbeciel Anti Gekheids Genootschap (RIAGG). Tijdens zo’n training word je geleerd hoe je "NEE!" moet schreeuwen tegen alles wat je grenzen overschrijdt. Maar eerst word je geleerd dat er behalve "Ja" ook een "Nee" bestaat, want dat schijnen weinig mensen te weten.
Daarna wordt dat, door het gooien met closetrollen naar medecursisten, geoefend en in praktijk gebracht.

De vrouw blijft schelden en ik vraag me af waarom de assistente niet al de tanden uit haar bek ramt. Scheelt de tandarts een uur werk en mij nog een uur wachten.
Uiteindelijk wordt mevrouw geholpen en de Hindoes houden op met bibberen.

Dan gaat mijn mobieltje. Mijn vriend Nol aan de telefoon. Waar ik blijf.
"Ik zit bij de tandarts, Nol," zeg ik verveeld.
"Waarom?" vraagt de randviool serieus.
"Om een piercing in mijn verstandskies te laten jassen. Moet jij ook eens doen."
"Wat lul je nou, Sid? Jij moest mòrgen toch naar de tandarts?"
"Ik weet dat je gedresseerd bent op het lezen van woordjes van één lettergreep, Nol. Maar laat het zelfstandig denken nou over aan mensen die daar verstand van hebben."
Ondertussen kijk ik op mijn afsprakenkaart. Jezus! De afspraak is morgen.

Snel verbreek ik de verbinding en loop naar de uitgang. Tot mijn grote genoegen hoor ik mevrouw Assertiviteit iets gillen. En het klinkt als "Nee!" En tot mijn nog grotere genoegen zet de tandarts de boor een standje hoger...