Theo van Gogh, sorry...
Aan:Danny
Van: SunChaser
Betreft: Theo van Gogh, sorry...
Danny,
weet jij nog wat je deed op 2 november 2004? Of waar je was? Ik weet het nog precies en ik weet ook dat ik die dag nooit meer zal vergeten.
Maandagavond, 1 november 2004. Het was acht uur in Eindhoven. Ik heette de luisteraars van FOK!radio welkom op mijn laatste uitzending. Iets meer dan een jaar had ik elke maandagavond FOK!radio gepresenteerd met Nolius. En nu ging ik in 25 platen de FOK!users bedanken die me het meest waren bijgebleven. Er was bier, chips, frikadellen, muziek en cadeaus. De reden dat ik stopte was FOK!tv. In die 5 maanden dat we bezig waren bleek FOK!tv aan te slaan en het kostte me steeds meer tijd. Ik moest kiezen tussen radio en tv. Het was geen moeilijke keus. De knoop doorhakken wel, want ik vond FOK!radio fantastisch om te doen. Met Nolius en Martijn was het elke maandagavond ouderwets keten. En nu zou er een eind aan komen.
In Amsterdam schreef op datzelfde moment ene Mohammed een brief. Hij wist precies wat erin moest staan, de tekst had hij wel duizend keer in zijn hoofd geschreven en nu vloeiden de woorden als vanzelf op het papier. Hij las het nog een keer over en wist dat het goed was.
De afscheidsuitzending was een succes. De laatste plaat die ik draaide was voor alle luisteraars. Video Killed the Radiostar, toepasselijker kon ik het niet bedenken. Het was een mooie avond. Ook na afloop, zo rond elf uur, bleven de gasten om na te praten. Daarna viel ik in slaap op een matras in de woonkamer, tussen oude pizzadozen en kratten bier.
Dinsdagochtend 2 november, 2004. Mohammed had die nacht helemaal niet geslapen. Hij zou de hele nacht bidden en mediteren. Net zo lang totdat het ochtend was. In alle rust kleedde hij zich die ochtend in zijn beste gewaad, pakte het mes dat hij met zorg had uitgezocht en stopte de brief in zijn tas. Mohammed controleerde nog even of het pistool in de tas zit. Tenslotte ging hij de deur uit. Hij keek niet meer om, ook al wist hij dat hij er nooit terug zou komen.
De volgende ochtend was ik brak. De wekker ging om half zeven. Het was nog vroeg, maar ik moest toch weer de auto in naar mijn werk. Het was een ramp om Eindhoven uit te komen. Het was nog een grotere ramp de A2 naar Amsterdam te nemen. File. En ik was moe. Werd maar niet wakker. Op de radio zei Edwin Evers dat het kwart voor acht was.
Mohammed vond in de Linnaeusstraat in Amsterdam de persoon die hij zocht. De persoon die in zijn ogen het kwaad was, omdat hij soms op prikkelende wijze wilde aantonen dat sommige moslims intolerant zijn. Hij haalde de persoon in, schoot en stak het mes met een brief in de borst van de man. Niet veel later was Theo van Gogh dood. Een half uur later hoorde ik Edwin Evers vertellen dat er in Amsterdam een schietpartij was geweest en dat het om een bekende Nederlander ging. Ik ben die dag niet meer moe geweest.
Drie jaar later vragen mensen zich nog steeds dingen af. Had Theo beveiligd moeten worden? Was hij te ver gegaan in zijn uitspraken over moslims? Was het intolerantie? Provocatie? Of de actie van een individuele gek? Vragen waar misschien nooit een antwoord op komt. Ik vraag me slechts één ding af. Wat hebben we er van geleerd?
Het is 2 november 2007. Een vooraanstaand lid van de ChristenUnie stelt dat homo’s geen functie zouden moeten bekleden binnen de partij. Dat deze Yvette Lont zelf hoer is geweest en junkie zal ze vast even vergeten zijn toen ze stelde dat de ‘homo’s een geestelijke dood verdienen omdat God deze zonde haat.’ Tweederde van alle ChristenUnie-leden is het hier mee eens.
Het is drie jaar later, drie jaar na de dood van Theo van Gogh. Niemand heeft geleerd van zijn gewelddadige dood. De moslims niet, maar de christenen zelf ook niet. Sorry Theo, als je ons ziet vanaf de wolken weet ik zeker dat je niet in vrede kunt rusten. Cartoonrellen, Slotervaart, homo’s in de ChristenUnie, hypocriete heroïnehoertjes… Leefde je nog maar. Je had er vast een mooie speelfilm over kunnen maken.
