Wanna come in?

Column door Shitonya

Ik heb een paar tv verslaafde vriendinnen die mij zo nu en dan bespringen met de meest wanstaltigste ideeën Laatst was het weer zover. Rosanna liet mijn mobiel enkele keren overgaan en voor ik nog met mijn ogen kon knipperen stond ze voor me op de stoep. "Jij gaat mee!" "Waarheen? De hel, de hemel of de dierentuin?" Nee, het was nog vele malen erger.

Daar zat ik dan. In een pizzeria ter grootte van een omkleedhokje zat ik te wachten op mijn date. Het arme schaap. Hij dacht dat hij simpelweg gekoppeld werd aan een blind date, terwijl de date alles behalve simpel zou gaan verlopen. Rosanna en Karen kwamen op het gekke idee om een programma van MTV na te spelen. Ga op date met een willekeurig schepel en voltooi alle opdrachten die je krijgt ingesproken door een microfoontje. Als de persoon je na afloop van de date binnen vraagt, is het geld welke je verdiend hebt door het volbrengen van de opdrachten voor jou. Enige verschil was dat ik maar twintig euro per opdracht kon verdienen en als ik binnen mocht komen, zou ik er vijftig euro bovenop krijgen.

Exact om zeven uur verscheen hij. Hij zag er nog leuk uit ook. Vaarwel potentiële partner. Nadat we beide onze bestelling hadden gedaan kwam de eerste sms al binnen. Gelukkig kietelden ze met deze opdracht, want erg angstaanjagend was hij nog niet: "Loop binnen de volgende minuut vijf rondjes om de tafel". Ik sprong meteen van mijn stoel en begon aan het eerste rondje. Ik zag dat hij zijn wenkbrauw optrok en wat secondes later vroeg hij waar ik mee bezig was. "Ik zoek de wc". Simpel antwoord wat niet al teveel schaamte losmaakt.

Een minuut of tien later kwam de ober al aan met de pizza's. Romantisch als ik ben, nam ik een hapje van zijn pizza en hij van de mijne. Anti-romantisch als ik ben, ging ik half over mijn nek, omdat er een olijf op het stukje pizza zat. Juist op dat moment volgde het tweede smsje waardoor ik ook mijn eetlust verloren zag gaan. "Eet een halve minuut met open mond." Als ik Rosanna zie is ze haar leven niet meer zeker. Ik nam niet al teveel eten in mijn mond, zodat het er niet al te onsmakelijk uitzag en liet mijn mond open en dichtgaat. De eerste vijf seconden durfde de jongen mij nog aan te kijken. Daarna was zijn pizza belangrijker dan mijn openhangende vuilniszak.

Als slagroom op de taart volgde de laatste sms. Tussen twee haakjes moet ik nog even zeggen dat ik het eerst over een microfoontje had en nu ben ik overgesprongen naar smsjes. Klopt als geen bus, maar wat doet het er toe? Verhalen zijn niet verplicht te kloppen. Het kloppen laten we wel aan Zwarte Piet over.
De laatste sms viel als een bowlingbal in mijn maag, maar gelukkig kreeg ik voor de laatste opdracht drie uur de tijd, dus ik had nog even de tijd om te bedenken hoe ik dit in godsnaam moest uitvoeren.

Net toen ik een fantastisch plan uit mijn broekspijp had gegraaid gebeurde er iets merkwaardigs. Mijn prooi begon op zijn stoel te wippen. "Heb je last van vlooien?", vroeg ik daarom logischerwijs. "Nee, volgens mij wiebelt deze stoel", zei hij. Ach ja, laat hem ook maar wiebelen. Zolang hij niet valt is er nog geen leedvermaak. Geen leedvermaak, geen glimlach. Geen glimlach, geen humor. Mijn God! Geen humor? Dat vraagt om maatregelen. Maar voordat ik met een zeer amusante oneliner aan kon komen ontstond er alweer een bizarre situatie. Is de marteling nog niet ten einde?

Hij kroop onder de tafel en bij mij bekroop er een intens erotisch gevoel. Ging hij vanonder de tafel mijn biefstuk in de jus laten soppen? Of ging hij vingerverven in mijn varkenslap? Of ging hij mijn veters aan elkaar vastknopen? A, B of C? A? Nee! B? Nee! C? Jawel! Kan ik geen joker inzetten? Ik had toch liever A en B gehad. Of ik even met aan elkaar vastgebonden schoenveters een rondje rond de tafel wilde huppen, omdat dat geluk zou brengen. "Nee, ik weiger." Kort doch doeltreffend. Toen hij als een koppige ezel begon te balken kreeg ik een vaag vermoeden. Hierdoor besloot ik toch maar als een kip zonder kop rond de tafel te huppen om hen een dienst te bewijzen.

De rest van de maaltijd verliep rustig. Wat zeg ik? Uitermate gezellig zelfs. Toen onze blikken elkaars hart doorboorden werd het eindelijk tijd voor mijn laatste opdracht. Ik spreidde mijn benen en liet hem de grotten van mijn baarmoeder bewonen door zijn druipsteen.
Achteraf zei hij dat hij me nog iets moest vertellen. Alsof ik woorden nodig heb om iets te kunnen begrijpen. Ik heb zo'n vermoeden dat Rosanna straks dubbel zoveel geld kwijt is. Ik was ten slotte dit hele absurde verhaal zat en vroeg aan de jongen: "wanna come in?" Als je ergens in moet komen, kun je beter meteen het vrouwelijke riool induiken.

Tot Shit