Bloos-hoos
Het nieuwe prospectus is uit, het spoorboekje van onze toekomst ligt klaar. Balkenende c.s. leggen de fundamenten voor de komende vier jaar vast en als het aan de dames en heren bewindslieden ligt nog veel langer ... en wel hierom.
Na de revoluties uit de jaren zestig, de vrije liefde van de jaren zeventig, de jaren tachtig met zijn asociale yuppendom, zijn de negentiger jaren van de vorige eeuw verworden tot een akelig hedonistisch tijdperk. Er is een mengelmoes ontstaan van 'rechten zonder plichten', 'alles moet toch kunnen' en 'ikke, ikke, ikke en de rest kan stikke'.
Ontevredenheid kon dan ook niet uitblijven. Voor de SP, Fortuyn en de Leefbaren breken er gouden tijden aan. Het is namelijk ook niet zo moeilijk om de vinger op de vele zere plekken van de Nederlandse samenleving te leggen. Vaak klonken (en klinken) de verontwaardigde aanklachten van deze lieden niet onredelijk. Achterstandswijken, verstikkende bureaucratie in zorg en onderwijs en natuurlijk het integratievraagstuk. De politiek heeft problemen genegeerd, jarenlang. Maar dat is dan ook onze eigen schuld, omdat wij burgers vooral ook de dingen wilden horen die ons uitkwamen. De meesten hadden (en hebben) het toch goed?
Totdat de kutmarokkanen wel heel nadrukkelijk in beeld kwamen, de blingbling Antillianen het te bont maakten in sommige wijken, de Polen ons werk inpikten en onze demente en hulpbehoevende oma niet in het verzorgingshuis kon in verband met wachtlijsten. Bij dit alles steeg het aandeel Tokkies in de samenleving gestaag.
Zoals gezegd, het is niet zo moeilijk pijnpunten te vinden; oplossingen zoeken is een groter probleem. Dit is de reden dat we uiteindelijk met z'n allen toch weer voor de reguliere politieke partijen hebben gekozen. Vandaar dus een confessioneel kabinet met een gematigde PvdA. Volgens de tegenstanders oerconservatief, reactionair en de muffe geur van de jaren vijftig uitstralend. De rol van de vrouw is in het geding, het gezin weer de hoeksteen van de samenleving en individuele vrijheden in het algemeen en die van de homo's in het bijzonder worden beperkt.
Maar is het niet een logisch gevolg van hoe we ons met z'n allen zijn gaan gedragen in het publieke domein? De Nederlandse hufterigheid is in Europa bijna spreekwoordelijk; de ranzigheid op tv ervaren we als vanzelfsprekend en we vergapen ons dagelijks aan het rariteitenkabinet hetgeen we nu gemakshalve reality-tv zijn gaan noemen. Een schier oneindige stoet aan randdebielen en psychopathische persoonlijkheden paraderen dagelijks op de buis met 'De Gouden Kooi' als het absolute dieptepunt.
We schamen ons nergens meer voor. Sterker nog, we zien en voelen het niet eens meer.
Het Simplistisch Verbond, ons nationaal geweten - en wat hebben we ze gemist - , heeft daar de pakkende term 'bloosloos' voor uitgevonden. Precies zoals het is.
Bloosloos, eigenlijk wisten we het met z'n allen al jaren dat we bloosloos aan het worden zijn. We konden het alleen niet zo goed benoemen. Ons collectieve onderbewuste was ons echter al vóór. De verkiezingsuitslag gaf maar één reële optie: de noodzaak van het huidige kabinet. Want de gereformeerde jongens (en meisjes) in de regering zijn de schaamtetherapeuten bij uitstek. Balkenende IV is als het ware niet meer dan een uiterst noodzakelijke collectieve bloostherapie. En zoals het met therapieën is: willen ze werken, dan moet je ze helemaal afmaken. En als we inzicht gaan verwerven, wat zullen we ons dan nog moeten gaan schamen. De blooshoos zal volgen.
