Muziek-column: Jump!
Ik val in op een basisschool. Drie weken geleden stonden er opeens een paar stoere achtstegroepers naast elkaar. Jongens van twaalf zijn altijd een beetje onzeker over hun fysiek. Ze hebben het gevoel dat meisjes opeens een lichtjaar voorsprong hebben: die kunnen eindeloos tegen elkaar aan hangen. Als een nest pasgeboren poesjes. De jongens willen daar op zichzelf best wel aan mee doen. Maar ze denken: oeps. Er gloort iets van een bewustzijn. Heeft 't misschien met seks te maken? Daar zijn jongens van twaalf een beetje bang voor. De meesten dan toch.Dus dansen, dat doen die meisjes maar mooi zelf. Leuke Shakira-imitaties. Om naar te kijken dan. Maar zelf ook, meedansen op het klassenfeest? Doe eens even normaal!
Maar eens per tien jaar komt er een stijltje langs waar jongens wat mee kunnen. Ska in mijn tijd. Pogo tien jaar daarvoor. Breakdance in de jaren tachtig. Gabber tien jaar geleden. En nu: jump.
(Als dit historisch overzicht klopt, moet ik nu ver over de 65 zijn. Toch mijn dokter eens vragen of alles nog goed met me is...)
Blij moeten we daarmee zijn! Jumpstyle geeft jongens opeens iets van hun verloren identiteit terug. Want ze doen samen iets met hun ledematen, dat er toch best cool uitziet. Vooral dat het allemaal synchroon moet, is iets waar we in deze tijden blij mee moeten zijn. Een antwoord op de ver doorgeslagen individualisering.
Eigenlijk is jump aandoenlijk, vanuit het perspectief van een oude schoolmeester dan. Zoals onze ouders ons schattig vonden als we met de benen gestrekt vooruit op Madness stonden te springen. Jongens die samen een dansje doen, het roept altijd een enorm optimisme op: de wereld gaat helemaal niet ten onder aan bermbommen en zelfmoordcommando's, want onze jongens dansen liever...
Dat Klomp en Rouvoet meededen is natuurlijk killing voor de populariteit. Niks geleerd van Balkenende en zijn skateboard? Maar de doelgroep zal dat fragment godzijdank gemist hebben: die zaten natuurlijk te kijken naar het programma Jump! op TMF. Handige instructievideo's!
