Tilburgse spraakverwarring
Bij de recent gehouden Oscar-uitreiking in de Verenigde Staten hoorde ook de avonturenfilm Babel tot de genomineerden. Bij de naam Babel denkt men ook al snel aan het bijbelverhaal over de aldaar gebouwde toren. Volgens dat verhaal zijn daar de verschillende talen ontstaan. De mensen, die tot die tijd nog één universele taal spraken, wilden in Babel een toren bouwen die tot in de hemel reikte. Zij werden hiervoor gestraft door God, die ervoor zorgde dat ze ineens allemaal andere talen begonnen te spreken. Men kon elkaar niet meer verstaan en de bouw van de toren was plots onmogelijk. De uitdrukking Babylonische spraakverwarring stamt hier vanaf.
Aan een Babylonische spraakverwarring heb ik in het begin van het lopende voetbalseizoen vaak moeten denken als het over Willem II ging. De nette Tilburgse vereniging, die onder Co Adriaanse nog zo succesvol in de Champions League belandde, kende vorig seizoen een rampjaar. Trainer Robert Maaskant werd ontslagen en zijn opvolger, technisch directeur Kees Zwamborn, wist de ploeg via de play-offs voor het hoogste niveau te behouden. Onder de nieuwe trainer Dennis van Wijk wilde Willem II dit seizoen de weg omhoog weer vinden. Dat lukt echter niet zonder slag of stoot, hetgeen Van Wijk misschien nog wel eens kan gaan opbreken.
De naam Dennis van Wijk deed al niet al te veel bellen rinkelen bij zijn presentatie. Goed, de echte voetbalfreaks wisten nog wel dat hij als speler uit de opleiding van Ajax kwam en daar niet slaagde. Ze kenden hem wellicht wel als speler van Club Brugge en Norwich City. Zijn loopbaan als trainer zal vooral bekend zijn geweest bij de volgers van het Belgische voetbal. Als trainer van de kleine clubs Cercle Brugge en SV Roeselare leverde Van Wijk met bescheiden middelen goed werk af. Goed genoeg voor Willem II om de kale oefenmeester een kans te bieden. Zijn mengelmoes van Vlaams en Amsterdams was het meest opvallende aan de trainer, leek het. Over zijn prestaties en kwaliteiten konden maar weinig mensen iets vertellen. Die moesten tijdens het seizoen maar aan het licht komen.
Pas nu begint Willem II zich richting de veilige plaatsen te spelen. Het is al maart, dus dat is geen goed gegeven. Willem II weet nog altijd niet zeker of het zich kan handhaven zonder daar play-offs voor nodig te hebben. Het lijkt er wel op dat dit gaat lukken, maar hoe dan ook verloopt het seizoen in competitieverband kleurloos. Na een aardige voorbereiding durfden de meest optimistische volgers van de club het nog wel voorzichtig over het linkerrijtje te hebben, maar een samenloop van omstandigheden maakte dit al snel onmogelijk.
Los van de kwaliteiten van de spelers is het misschien niet al te verbazend dat Willem II een lastige eerste seizoenshelft kende. Van Wijk moest namelijk werken met een compleet vreemdelingenlegioen. In zijn selectie liepen spelers van negen verschillende nationaliteiten rond, terwijl hij op de groep van vijfentwintig spelers die na het sluiten van de transfermarkt in september beschikbaar waren slechts twaalf Nederlanders waren. Daaronder zaten ook nog enkele jonge talenten die niet op veel speeltijd hoefden te rekenen, plus drie spelers met een dubbel paspoort. Het spel van Willem II leek dan ook geregeld chaotisch. Kwestie van een Tilburgse spraakverwarring wellicht, niet eens qua taal, maar ook qua opvattingen. Producten van de Nederlandse school, die offensief dachten, misten de aansluiting van de verdedigend denkende buitenlanders en andersom. Een Deen met een verleden in het Duitse voetbal denkt heel anders over het invullen van een positie centraal achterin dan een jongen die is opgeleid in het klassieke 4-3-3 van Willem II.
Van Wijk moest er maar mee omgaan en kan pas na de winter wat omhoog gaan kijken, na een kwaliteitsimpuls van zijn selectie. De aankopen lijken cruciaal. Het zijn dan wel spelers met een krasje of huurlingen, maar ze spreken en denken ten eerste Nederlands. Willem II gokt op het eergevoel van Saïd Boutahar, wiens route naar de top spaak liep in Nijmegen. Op de revanchegevoelens van Maikel Aerts, keeper met knikkende Kuip-knieën en op de clubliefde van de teruggekeerde routinier Delano Hill. Langzaam begint het weer te draaien. Ongetwijfeld helpt het dat de spelers elkaar meer begrijpen. De Tilburgse spraakverwarring lijkt redelijk onder controle, hoewel de bomen hier net als de bijbelse toren in Babel aan het eind van de rit echt niet tot in de hemel zullen reiken.
Voor Dennis van Wijk is het echter te hopen dat hij straks niet wordt geslachtofferd. Dat hij zijn eerste klus in eigen land een vervolg mag geven, met een selectie die dichter aansluit bij de clubfilosofie. Want ook daarover bestaat nog geen zekerheid. Mocht het bestuur toch besluiten dat niet alleen de spraakverwarring, maar ook Van Wijk een aandeel had in de toch weer teleurstellende prestaties, dan kan hij altijd nog terug naar België. Wanneer ook dat geen optie is, moet Dennis van Wijk maar eens gaan nadenken over een vertaalbureautje. Daar heeft hij dit seizoen namelijk al genoeg voor kunnen oefenen.
