Ode aan de glazenwasser
Het is dan ook een mooi verhaal. Edwin van Bueren kwam als amateur van het Schiedamse SVVSMC naar Sparta. Weinigen zagen in hem een echte versterking, hij leek vooral een nuttige kracht voor de breedte. In de eerste divisie was hij nog wel op zijn plaats, maar op het hoogste niveau? Daar horen geen spelers als Van Bueren, lijkt de algemene opinie in Nederland. Wij zien liever de technisch bijzonder geschoolde spelers. Verdedigende middenvelders zijn paria’s binnen de Nederlandse voetbalbeleving. Van Bueren, die ooit zijn brood verdiende als glazenwasser en daar zijn yell aan te danken heeft, leek dan ook te moeten vertrekken. Onlangs stond het nog in de krant, bijna was hij speler van Capelle geweest.
Dan hadden we Edwin van Bueren niet op het Kasteel gezien, maar op ’t Slot. Op dat sportpark speelt Capelle de thuisduels in de hoofdklasse A. Een club waar Van Bueren zich ongetwijfeld thuis had kunnen voelen, want hij voelt zich nergens te groot voor. Terug de ladder op en lekker ballen met mannen als Henk Roeland, het Phantom van het zaterdagvoetbal. Als de stofwolken van het rondspattende krijt in het strafschopgebied opgetrokken zijn, heeft de Dordtse schilder uit het niets gescoord. Jaaaaaaa hooooorrrrrrrrr, Henkie Roeland klinkt het dan enthousiast uit de mond van de omroeper. Zeker weten dat met zijn tongval glazenwasser ook schitterend had geklonken.
Het kwam er niet van. Al dan niet op aandringen van Hans Textiel, dat vertelt het verhaal nooit duidelijk, bleef Van Bueren toch bij Sparta. Opnieuw mocht de glazenwasser aantreden voor een seizoen in het paradijs van het vaderlands voetbal. Om wederom in duel te gaan met de middenvelders van de tegenpartij. Hij drijft ze af en toe tot wanhoop. Want Edwin van Bueren staat altijd net daar waar je hem als tegenstander liever niet ziet. Denk je een prachtige steekpass te geven, loopt die Van Bueren weer net in de weg. Wanneer de flegmatieke spelmakers al dromen van hun magistrale assist richting de spits, snoept hij ze het speeltuig weer af. Waarna hij de bal weer snel inlevert bij de creatieve mannen in zijn elftal.
Edwin van Bueren weet namelijk precies wat hij wel en niet moet doen. Verwacht geen dromerige dribbels zoals die van Haris Medunjanin van hem. Hij is de gaatjesdichter, de ballenveroveraar, de loper. Edwin van Bueren is de Gennaro Gattuso van Sparta, maar dan minder gemeen. De Nigeriaan Sani Kaita kwam naar Sparta als winnaar van een zilveren medaille op het WK voor de jeugd in 2005, maar is inmiddels door de glazenwasser van de voetbalkaart gezeemd. Weg uit de basis jij! Van Bueren mocht in Groningen een gruwelijk mooie aanval van Sparta afronden en zie, hij stond afgelopen week in de top 10 van de mooiste eredivisiedoelpunten zoals die door Tien was vastgesteld. Tussen Alex, Huntelaar en andere grote namen.
Inmiddels komt Van Bueren in aanmerking voor contractverlenging en schrijven kranten over een stormachtige ontwikkeling. De voorheen vrij anonieme middenvelder wordt gezien en gehoord. Niet gek voor iemand die al bijna overschrijving had aangevraagd naar de amateurs. Ineens is het logisch dat Sparta met Van Bueren speelt en fronst niemand meer de wenkbrauwen. Nee, het heet nu zo dat elk team zulke spelers nodig heeft. Al is het maar om een lui wonderkind als Haris Medunjanin defensief de wind uit de zeilen te nemen. Die waardering is mooi en heeft ook gevolgen. Ik verwacht geen zwijmelende tienermeisjes die elkaar teksten als Jee, die Glaas is lekker gaan toefluisteren. Wel verwacht ik meer populariteit voor Edwin van Bueren. Ga eens bij Sparta kijken en zet het Glazenwasser lied in. Ik kan het u aanbevelen. Glazenwasser, glazenwasser. Glazenwasser, olé olé!.
