Van pion tot koning
"Weet je wat ik nou laatst dacht?" begon Barry. Uiteraard hadden wij geen enkel idee en dus kon hij zijn verhaal gaan afsteken. "Het was toen ik PSV zat te kijken. Ik dacht aan vroeger, toen mijn opa me meenam naar die club. Die woonde in Eindhoven, weet je. Elke thuiswedstrijd mocht ik met hem mee en zo is mijn bloed langzaamaan rood en wit geworden. In het goede kleurenpatroon, maar dat snap je." Ik begreep het en wist ook wel dat Barry voor PSV was. We hadden het al regelmatig gemerkt, sinds hij in de zomer van 2004 boven ons kwam wonen. Tijdens de succesvolle Champions League-campagne van enkele seizoenen terug, toen PSV steeds weer verrassend een ronde verder kwam, werd zijn liefde voor de Eindhovense vereniging nog wel het meest duidelijk. Dikwijls zagen we de lamp aan het plafond vervaarlijk slingeren, als Barry een goal vierde of zich als Gomes ter aarde stortte na het laatste fluitsignaal.
"Voordat we naar de wedstrijd gingen, speelden we meestal een potje schaak," ging Barry verder. "Ik leerde van mijn opa om voor PSV te zijn, hoe je moest schaken en hoe lekker een koud pilsje is. Maar dat schaken, dat was leuk man. Ik was niet heel goed, maar had op gegeven moment een winnende tactiek gevonden. Ik liet één pion een beetje anoniem mee hobbelen en in het heetst van de strijd liet ik die ongemerkt steeds een linie opschuiven. Als ik dan de achterlijn had gehaald, kon ik weer een ander stuk terugvorderen. Mijn opa vloekte dan altijd, want dat mocht als katholiek op zich wel. Weer die onzichtbare pion waardoor jij kan winnen. Ik hoor het hem nog zeggen." Barry zweeg even, nam een slok pils en een handje pinda's - want zo laat was het inmiddels al wel -, om zijn verhaal te vervolgen. "Die onzichtbare pion, die hebben ze bij PSV nu ook. Timmy Simons, door hem zijn we gewoon weer kampioen. Geloof me nou maar."
Toen Barry al lang weer weg was, bleef die uitspraak het meest hangen. Natuurlijk, hij had nog veel meer verteld, maar dit sneed ergens wel hout. Timmy Simons, nuchtere Belgische middenvelder. De man die Johann Vogel kwam vervangen in Eindhoven. Vogel, dat was veruit de saaiste voetballer uit de eredivisie ooit. Nam nooit eens risico, altijd maar plichtmatig schuiven. Simons leek in eerste instantie wel wat op hem, maar al snel toonde de aanvoerder van de Rode Duivels aan dat hij meer in zijn mars had. Ook in aanvallend opzicht schakelde hij zich in. Samen met Phillip Cocu bracht hij balans in de ploeg en ja, hij was zeker een belangrijke oorzaak in het verlengde succesverhaal van PSV.
Rustige vent, die Simons. Hij leeft als jij en ik, samen met zijn vrouw. Ver weg van de glitter en glamour die rond de voetbalwereld hangt, loopt hij rond in een spijkerbroek en mijdt hij de publiciteit. Feyenoord dacht hem binnen te halen als nieuwe leider op het middenveld, maar kreeg het niet rond. PSV hapte toe en zal er geen spijt van hebben gehad. Plichtsgetrouw als een postbode is hij nu alweer anderhalf seizoen de behoorlijk onopvallende middenvelder die toch een groot aandeel in de winst heeft. Precies die onzichtbare pion in het schaakspel van Barry.
De vraag is echter hoe lang dit zo blijft. Want Simons lijkt ook gestaag op te schuiven in de hiërarchie. Phillip Cocu zal vermoedelijk na dit seizoen stoppen en anders nog hooguit één jaargang spelen. Na die tijd ontstaat er een gat waar Simons mooi in kan springen. Dan is de Belg volledig bekend met de clubcultuur en kan hij naast een dragende kracht binnen de lijnen ook een mooie rol buiten het veld gaan vervullen. Dan wordt Simons cultuurbewaker en mag hij helpen om PSV structureel de succesvolste club van Nederland te maken. Dit seizoen is hij al steeds opvallender aanwezig. Op het veld welteverstaan, waar de pion op weg is naar bevordering. Het zal niet lang duren en dan is Simons koning. Koning Timmy I van Eindhoven, de bescheiden leider. Misschien moet ik dit verhaal maar eens aan Barry gaan vertellen.
